Μόνο παιδικές φωνές διέκοπταν τη σιωπή
παρά τέταρτο χθες το μεσημέρι, στην οδό Σκουφά, στο ύψος του Αγίου Διονυσίου, εκεί όπου συνήθως αντηχεί ο θόρυβος της πόλης, δεν ακουγόταν τίποτα. Τίποτα πέρα από παιδικές φωνές πίσω από τους τοίχους του Πειραματικού Σχολείου του Πανεπιστημίου Αθηνών, ακριβώς απέναντι, και τη βροχή που έπεφτε ρυθμικά στις πλάκες του πεζοδρομίου.
Η Τροχαία είχε «σβήσει» τους γνώριμους ήχους έχοντας διακόψει προσωρινά την κυκλοφορία σε αυτό το τμήμα της οδού, για να επιτραπεί η ασφαλής πρόσβαση στον ναό των δεκάδων επισήμων που θέλησαν να παρευρεθούν στη νεκρώσιμη ακολουθία του Αριστείδη Αλαφούζου, ανάμεσα στους οποίους ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος. Τη σιωπή τίμησαν όλοι, φθάνοντας πεζή στον Αγιο Διονύσιο. Ούτε δηλώσεις, ούτε κάμερες, ούτε άσκοπες χαιρετούρες.
Τον τόνο είχε δώσει η οικογένεια, τόσο η στενή όσο και η άλλη, η ευρύτερη, η οικογένεια της «Καθημερινής», του ΣΚΑΪ και των «Κυκλάδων» που έδωσε σύσσωμη το «παρών» στο τελευταίο αντίο στον «κύριο Αριστείδη», όπως ήταν γνωστός σε όλους, από τα διευθυντικά στελέχη του ομίλου μέχρι τους «απλούς» εργαζομένους, κάθε πόστου. Συγκινητική ήταν και η προσέλευση δεκάδων παλιών συναδέλφων, προσώπων που δεν βλέπουμε πια καθημερινά, στους δια- δρόμους ή στο εστιατόριο του κτιρίου του Νέου Φαλήρου, αλλά παραμένουν, όπως φάνηκε και χθες, μέλη της ίδιας οικογένειας. Ολοι μαζί είχαμε γεμίσει ασφυκτικά τη «γαλαρία» του ναού, ας μας επιτραπεί η λέξη, ο ένας πλάι στον άλλο, όσο οι άξιοι ψάλτες μελωδικά μετέτρεπαν «την άτακτη ζωηρότητα του αίματος σε αρμονική», κατά τον Ευγένιο Βούλγαρη.
Δεν χρειαζόταν να κλείσουμε ραντεβού, πολλοί συναντηθήκαμε αμέσως μετά στο παρακείμενο καφέ, με τη βροχή ακόμη να επιμένει. «Είχα μόλις έρθει στην εφημερίδα, με φώναξε στο γραφείο του να συζητήσουμε κάτι», θυμόταν ένας από εμάς. «Είναι στην κρίση σας, μου είπε, εάν θέλετε να ασχοληθείτε με το θέμα. Μου είχε κάνει εντύπωση, δεδομένου ότι ήμουν τότε πολύ πιτσιρικάς». «Στον πληθυντικό σού απευθύνθηκε, ε;» «Πάντα σε όλους μιλούσε στον πληθυντικό», πρόσθετε κάποιος άλλος. Τον θυμηθήκαμε να περνάει από τα γραφεία μας, χαιρετώντας μας έναν έναν, με κάτι που θα έπαιρνες όρκο ότι έμοιαζε με θαυμασμό για τη δουλειά μας και εκτίμηση για τους κόπους μας. Θυμηθήκαμε και τη χαρά που έπαιρνε κάθε φορά που τον τιμούσε ο τόπος του, η Σαντορίνη, είτε επρόκειτο για τα παιδιά του σχολείου είτε για τους τοπικούς άρχοντες. Αργησε να διαλυθεί ο κόσμος έξω από την εκκλησία, όπως παρατηρήσαμε. Είναι πολλές ιστορίες, συναρπαστική η διαδρομή του «κυρίου Αριστείδη» και πολυδιάστατη, η μία αφήγηση διαδέχεται την άλλη.
Καθώς σηκωνόμασταν για να γυρίσουμε στο γραφείο, για μια στιγμή σίγησαν οι κουβέντες και ξανακούστηκαν οι παιδικές φωνές από το σχολείο. Τι παράξενο να ακούγονται τόσο καθαρά με μια τέτοια αφορμή. Σε λίγη ώρα θα ξανάνοιγε η κυκλοφορία στη Σκουφά και θα τις κατάπινε.
Είναι πολλές ιστορίες, συναρπαστική η διαδρομή του «κυρίου Αριστείδη», η μία αφήγηση διαδέχεται την άλλη.