Εφυγε ο Γερμανός κόμης «που άνοιγε τις... πόρτες»
Ποιος ήταν ο άνθρωπος πίσω από τη συμφωνία των γερμανικών υποβρυχίων
Ο κόμης Χέρμαν φον Πίκλερ, που πέθανε στις 18 Mαΐου, ήταν πρόσωπο-κλειδί στην υπόθεση των υποβρυχίων.
Στην Ελλάδα, ο κόμης Χέρμαν φον Πίκλερ έγινε γνωστός ως εμπνευστής του λεγόμενου «κύκλου της προσευχής».
Η κηδεία του θα είναι μεγαλοπρεπής, αύριο Δευτέρα, στην εκκλησία του Aγίου Νικολάου στο Κότμπους. Ο κόμης Χέρμαν φον Πίκλερ γεννήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 1939 στη Βιέννη και πέθανε στις 18 Mαΐου του 2017 στο Μόναχο. Εχασε τον πατέρα του, που έπεσε στο πολωνικό μέτωπο, πριν από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το επίκεντρο της δραστηριότητας της οικογένειάς του ήταν το Κότμπους της Ανατολικής Γερμανίας όπου πέρασε τα παιδικά του χρόνια. Εκεί έμενε έως την εισβολή των Ρώσων το 1945, σε έναν πύργο, το παλάτι Μπράνιτς, τον οποίο περιέβαλαν πάρκο και κήποι 622 εκταρίων, με πυραμίδες όπου είναι θαμμένοι οι πρόγονοί του.
Στην Ελλάδα ο κόμης Χέρμαν φον Πίκλερ έγινε γνωστός ως εμπνευστής του λεγόμενου «κύκλου προσευχής», της ομάδας δηλαδή που, κατά το κατηγορητήριο, συγκρότησε για να πωληθούν τα γερμανικά υποβρύχια από το κονσόρτσιουμ Ferrostaal/HDW στο ελληνικό υπουργείο Αμύνης. Για την υπόθεση αυτή βρίσκεται σε εξέλιξη δίκη στο Εφετείο της Αθήνας με δεκάδες κατηγορουμένους. Αλλά ο κόμης Πίκλερ δεν ήταν ανάμεσά τους. Και στη Γερμανία δεν ενοχλήθηκε από την εισαγγελία του Μονάχου, όπου ωστόσο εξετάσθηκε και καταδικάσθηκε σε μια χρηματική ποινή 45.000 ευρώ για πλημμέλημα.
Ο ίδιος, σύμβουλος επιχειρήσεων και επιχειρηματίας, συνήθιζε να λέει ότι η Ferrostaal δεν του «φέρθηκε καλά». Ο Πίκλερ είχε την εταιρεία Eurotechnik μέχρι το 2005 με την οποία υποστήριζε τις γερμανικές εξαγωγές σε δύσκολές χώρες. Η φιλία του με τον δημιουργό του σύγχρονου βαυαρικού κρατιδίου Φραντς Γιόζεφ Στράους και με το κόμμα που κυβερνά ακατάπαυστα στο Μόναχο, τους Χριστιανοκοινωνιστές, διατηρούσε τα νώτα του ελεύθερα.
Ο Πίκλερ, έχοντας μεσολαβήσει για να πωληθούν τα Φουξ, τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς, στη Σαουδική Αραβία από την ThyssenKrupp κατέχει μια τεχνογνωσία σε παρόμοιες δουλειές. Ο πωλητής της Ferrostaal Χάουν έχει και εκείνος αποβιώσει, τον είχε πλησιάσει και του ζήτησε να βοηθήσει στην «ελληνική δουλειά».
Τον Ιούνιο του 1997 η ομάδα του Πίκλερ συναντιέται στη Ζυρίχη για να συζητήσει τις λεπτομέρειες. Η συμφωνία με δύο Ελληνες, έναν Λιβανέζο και τους ανθρώπους της Ferrostaal αποτυπώνεται σε ένα συμβόλαιο που για λόγους ασφαλείας φυλάσσεται σε μια θυρίδα της UBS και θεωρείται σήμερα από τους εισαγγελείς «χαμένο».
Με βάση αυτό, πληρώνονται στην ομάδα της Ζυρίχης 25,3 εκατομμύρια ευρώ έως τον Μάρτιο του 2000, ενώ στις 15 Φεβρουαρίου έχει υπογραφεί ένα συμβόλαιο 1,3 δισ. για την κατα- σκευή τριών γερμανικών υποβρυχίων από το ελληνικό υπουργείο Αμύνης. Ταυτόχρονα γίνεται στη γενέτειρα του Πίκλερ, τη Βιέννη, στο ξενοδοχείο Imperial μια συνάντηση του Πίκλερ με τους εκπροσώπους της Ferrostaal, Χάουν και Μίλενμπεκ (επίσης κατηγορούμενος στην Αθήνα), και του αντιπροσώπου της εταιρείας Μ.Μ. Το περίεργο είναι ότι ο Μ.Μ. δεν γνωρίζει τον Πίκλερ και ο Πίκλερ δεν γνωρίζει τον αντιπρόσωπο, που θεωρείται «δεξιός» για να πετύχει μια παραγγελία από το «αριστερό» ΠΑΣΟΚ.
Επειδή είχε ψηφισθεί νόμος στη Γερμανία που «ποινικοποιούσε» τις δωροδοκίες στο εξωτερικό, έως το 1999 εξέπιπταν ως δαπάνες από τους φόρους, η διοίκηση της εταιρείας Ferrostaal που αναλαμβάνει το 2003 «περικόπτει» τις προμήθειες, όπου προφανώς περιλαμβάνονται και «μίζες» από τα 120 στα 80 εκατομμύρια ευρώ. Ταυτόχρονα ο νέος αρχιλογιστής της εταιρείας Χ.Β. κρύβει στο σπίτι ενός συγγενικού του προσώπου τα «χαρτιά» που είχαν προκύψει από τη συμφωνία του 1997.
Το 2006 ένας από τους συνομιλητές του κόμη, ο Α.Α., επίσης κατηγορούμενος στη δίκη της Αθήνας, απειλεί την εταιρεία Ferrostaal με αγωγή διεκδικώντας 66 εκατομμύρια από τη συμφωνία του 1997 για λογαριασμό της εταιρείας Ντόλμαρτον, μια εταιρείας των Βρετανικών Παρθένων Νήσων. Το στέλεχος της Ferrostaal Χανς Χέρμαν Αλντ., δικηγόρος της εταιρείας (εργαζόταν στο νομικό της τμήμα) που κατέθεσε στην εισαγγελία του Μονάχου, ανέφερε ότι ο κόμης «πήρε τη θέση του ανθρώπου που έκανε την αγωγή θεωρώντας ότι η απαίτησή του ήταν κατά βάση ορθή. Ο Πίκλερ είπε στον Αλντ. ότι «δεν πήρε χρήματα από τη Ferrostaal και είναι απογοητευμένος από αυτήν…». Διαβεβαίωσε τον συνομιλητή του ότι αν το αίτημα της Ντόλμαρτον ικανοποιείτο, τότε θα μπορούσε να εγγυηθεί ότι δεν θα ηγείρετο πρόσθετη αξίωση, σύμφωνα με την κατάθεση του μάρτυρα Χανς Χέρμαν Αλντ. Πώς μπορούσε να το γνωρίζει; Και τι σχέση είχαν οι πληρωμές αυτές με kick backs στους Γερμανούς που είχαν πουλήσει τα υποβρύχια στο ελληνικό Δημόσιο; Το δικαστήριο της Αθήνας δεν φαίνεται να εισέρχεται στα ερωτήματα αυτά, αναζητώντας μόνο τις «μίζες» που δόθηκαν σε Ελληνες αξιωματούχους για την υπογραφή της συμφωνίας.
Μάλιστα, ως γνήσιος Γερμανός, ο μάρτυρας Χανς Χέρμαν Αλντ. ζήτησε από τον κόμη γραπτή βεβαίωση ότι αν κατεβάλλετο η αποζημίωση στην Ντόλμαρτον, δεν θα ηγείροντο άλλες αξιώσεις, κάτι που ο κόμης αρνήθηκε να κάνει, αρκούμενος να δηλώσει ότι δίνει προφορικά τον λόγο του.
Τελικά η Ferrostaal κατέβαλε 11 εκατομμύρια στην Ντόλμαρτον και έτσι εξαλείφθηκε το σύνολο των αξιώσεων της τελευταίας. Ομως αυτή η αλληλογραφία έγινε αφορμή στο να φτάσει η υπόθεση των γερμανικών υποβρυχίων και του κόμη στα γερμανικά και στη συνέχεια στα ελληνικά δικαστήρια. Οταν ο δικηγόρος της γερμανικής εταιρείας ρωτήθηκε από τους Γερμανούς εισαγγελείς που ερευνούσαν την υπόθεση των υποβρυχίων πώς έκρινε ο ίδιος ο Πίκλερ τον δικό του ρόλο στα εξοπλιστικά, είπε με 4 λέξεις: «Ο άνθρωπος που ανοίγει τις πόρτες…».