Αρνάκι άσπρο και παχύ
Σ
ε κάποιους θα προκαλέσει έκπληξη· κάποιοι άλλοι θα αμφισβητήσουν ότι μπορεί να συμβαίνει – δεν πειράζει. Το γεγονός είναι ότι η Κατερίνα Παπακώστα άρχισε να γράφει ποίηση. Τη γράφει στο Twitter και προτιμά το ιαπωνικό χαϊκού, στη μορφή που εκείνη του έχει δώσει με περίπου σαράντα συλλαβές – κατά σύμπτωση, όσες και τα παλικάρια από τη Λιβαδειά του δημώδους. Ιδού τι δημοσίευσε στις 23 του μηνός: «Τα λάθη της εξωτερικής πολιτικής τα πληρώνουν οι πολίτες της. Η λιτότητα, η άφρων πολιτική στο πολιτικό πεδίο...». Κάποια μέρα, ελπίζω, θα βρει τη θέση του στην ελληνική γραμματεία. Ισως δίπλα στα θραύσματα του Ηρακλείτου...
πάντως, διότι το χαϊκού συνοδεύεται από φοβερή φωτό της βουλευτίνας. Θα προσπαθήσω να την περιγράψω. Μαλλί κόκκινο προς πορτοκαλί φλογερό, με τις μπούκλες να φεύγουν στο πλάι σαν να τις παίρνει το αεράκι, ενώ στην πραγματικότητα τις κρατά στερεωμένες η λακ. Δέρμα τόσο αφύσικα πάλλευκο, που ανακαλείς στίχους του Αχιλλέως Παράσχου: «Την θέλω ασθενή εγώ την φίλην μου, ταχείαν· / ωχράν την θέλω και λευκήν ως νεκρικήν σινδόνην», με σκιές σε έντονο πορτοκαλί χρώμα σαν του Ντόναλντ Τραμπ, χείλη στο φούξια της τσιχλόφουσκας και, τέλος, φόντο (διότι είναι φωτογράφιση σε στούντιο) και φόρεμα σε αντιθέσεις του άσπρου με το μαύρο. Κάτι σαν διασταύρωση της ντίσκο Μπαρμπαρέλα με το Ταζ Μαχάλ του Λας Βέγκας. Υποβλητικό θέαμα, το λιγότερο. Ελπίζω να είναι καλά...
Αν τουλάχιστον
Δεν είναι μόνον η φρίκη της τρομοκρατικής επίθεσης που υπέστη ο πρώην πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος, είναι και αυτό που υφίσταται τώρα. Φαντασθείτε τη θέση του: το σοκ της έκρηξης, το σοκ της συνειδητοποίησης του μίσους που στρέφεται κατευθείαν εναντίον της ζωής σου, το σοκ της δυσάρεστης δημοσιότητας· κι από πάνω, να έχεις και τους πολιτικούς να παρελαύνουν στο νοσοκομείο με διαθέσεις «ισχυρού συμβολισμού», όπως θα έλεγε ένας σωστός δημοσιογράφος. Αν τουλάχιστον τολμούσαν επιτέλους να καταγγείλουν ευθέως την τρομοκρατία και όχι να επαναλαμβάνουν τις ίδιες νερόβραστες, ανούσιες και ξενέρωτες γενικότητες, τότε η παρουσία τους θα είχε κάποιο νόημα...
Frisson
Αν και πολιτική η δήλωση, προσέξτε πόσο ελαφρολαϊκά ξεκινά, σχεδόν σαν ραφινάτο καψούρικο του Παντελίδη: «Τίποτα δεν ξε- χνιέται, δεν αφήνεται πίσω έτσι απλά, πάντα υπάρχουν μνήμες...». Μέχρις εδώ νιώθεις ένα ρίγος, όπως όταν ο Πάριος υψώνει μια κορώνα και η οπερέτα συγκρούεται μετωπικά με το ελαφρολαϊκό. Ομως η συνέχεια σε προσγειώνει απότομα από την υπόσχεση του λυρισμού στη βαρετή, ξύλινη κενολογία: «...υπάρχουν και διαφορές, ωστόσο αυτή τη στιγμή χρει- άζεται με τόλμη να προχωρήσουμε μπροστά και είμαι αισιόδοξος πως θα γίνει». Φυσικό πράγμα η μετάπτωση του ύφους, διότι ήταν η δήλωση-σάλπισμα, με την οποία ο Μιχ. Χρυσοχοΐδης έδωσε το λεγόμενο παρών στις περίφημες διεργασίες της Δημοκρατικής Συμπαράταξης (υπολείμματα ΠΑΣΟΚ και ξέμπαρκοι). Κατόπιν τούτου, αισθάνομαι την ασφάλεια ότι τίποτε δεν πρόκειται να γίνει στο ΠΑΣΟΚ. Απλώς, θα συνεχίσει να πεθαίνει. (Ευτυχώς, σε κάθε περίπτωση, που είχε ιδιωτική ασφάλιση και δεν ταλαιπωρείται…)
Weird
Προσφάτως, ο Κυριάκος κάλεσε σε γεύμα ομάδα βουλευτών της Ν.Δ. σε εστιατόριο του Πειραιά. Ανάμεσα στα άλλα, τους είπε και το εξής: όταν ο Κυριάκος ήταν πολύ μικρότερος, ο Γιακουμάτος τον προσκάλεσε σε μια πολιτική ομιλία του και ο εκείνος από περιέργεια πήγε· όταν έφυγε, ο Κυριάκος σκεπτόταν ότι, αν η πολιτική σημαίνει ότι πρέπει να λες τέτοια πράγματα για να εκλέγεσαι, εκείνος δεν επρόκειτο να μπλεχτεί ποτέ. Αυτό είπε στη συντροφιά των βουλευτών και το διασκέδασαν πάρα πολύ. Ανάμεσά τους ήταν και ο Γιακουμάτος· και αυτός γέλασε, για λόγους που ο ίδιος ξέρει. Iσως επειδή γελούσαν οι άλλοι. Πώς κάποιοι –για να μην πω, οι περισσότεροι– χειροκροτούν όταν βλέπουν τους άλλους να χειροκροτούν;