Ο Παπαδήμος και οι... Παπαδήμιοι
Πριν από λίγα χρόνια, όχι και πολύ παλιά, ο βασικός αρθρογράφος μιας εφημερίδας έγραφε: «Είναι ο Παπαδήμος Παπαδόπουλος; Οχι φυσικά. Αλλά οι αναλογίες είναι ανατριχιαστικές (…)».
Σεβόμενος τη νηνεμία της Κυριακής αλλά και την αισθητική των αναγνωστών της «Καθημερινής» δεν θα αναφερθώ στα όσα όντως ανατριχιαστικά αναφέρονται στο άρθρο. Θα πάω κατευθείαν στο επίλογο: «Δεν είναι βέβαια δήμιος ο Παπαδήμος όπως ο Παπαδόπουλος. Διότι πόσο Παπαδήμιος μπορεί να είναι ένας Παπαδήμος; Ή μπορεί;»!
Αν λοιπόν ο Παπαδήμος μπορεί να είναι δήμιος τότε γιατί –αναρωτιέται ο θολωμένος από την κρίση, αναγνώστης– οι επίδοξοι δολοφόνοι του δεν είναι… τυραννοκτόνοι;
Ηταν η εποχή που κάποιοι μέσα από… ευφυολογήματα, κραυγές και καταστροφές οδηγούσαν τη χώρα στον εμφύλιο. Δεν είχαν βέβαια διάθεση να πάρουν τα βουνά – την εξουσία αποζητούσαν. Δεν θα αναφέρω λοιπόν άλλα… ανατριχιαστικά, εκτός από ένα –όχι το πιο ακραίο– που εμπεριέχει όλα τα βλακώδη στερεότυπα της ελληνικής παλαιοπολιτικής: «Ο μεγάλος εχθρός δεν είναι οι εταίροι αλλά οι εγχώριες δυνάμεις που βρίσκονται σε ανοιχτή γραμμή
Μπορούμε να αφήσουμε το μίσος, τις κραυγές, τους αφορισμούς; Και να πορευθούμε με σταράτες κουβέντες, εποικοδομητικές συγκρούσεις και συνεννόηση όπου επιβάλλεται;
κ.λπ. κ.λπ.» (για τον Λουκά Παπαδήμο, βέβαια και αυτό). Ξεχάστε ότι μιλάει για τους εταίρους και βάλτε το στο στόμα κάθε ακραίου λαϊκιστή που σας έρχεται στο μυαλό – αριστερού ή δεξιού. Ο αντίπαλος ως μεγάλος εχθρός της πατρίδας, προδότης και δωσίλογος. Ενας ξεχασμένος (;) διχασμός που επαναλάνσαρε στα χρόνια της κρίσης –με μεγάλη τελικά επιτυχία– η αριστεροακροδεξιά συμμαχία.
Επιτίθεσαι εναντίον του αντιπάλου σου και όχι εναντίον του επιχειρήματος που προβάλλει. Και όσο πιο βαριές είναι οι κατηγορίες για τον αντίπαλό σου, τόσο φεύγει η προσοχή από το επιχείρημα. Είναι η αγαπημένη μέθοδος των λαϊκιστών (του σήμερα) και των τυράννων της αρχαιότητας.
«Πρέπει να μειώσετε τις σπατάλες του κομματικού κράτους».
«Είσαι γερμανοτσολιάς, προδότης της Πατρίδας».
Ποιες σπατάλες και ποιο κράτος, μετά από όλα αυτά…
Το ερώτημα είναι έχουμε χρόνο να γυρίσουμε το τιμόνι αλλιώς; Τώρα που όλοι (;) έχουν καταλάβει ότι ο παλιός ο δρόμος είναι λάθος. Μπορούμε τουλάχιστον οι αυτοαποκαλούμενοι δημοκρατικοί, να αφήσουμε το μίσος, τις κραυγές, τους αφορισμούς; Και να πορευθούμε με σταράτες κουβέντες, εποικοδομητικές συγκρούσεις και συνεννόηση όπου επιβάλλεται;
Αυτά είναι οι δύο επιλογές που έχουμε. Από εδώ ο βούρκος, από εκεί το ποτάμι. Αλλά αν είναι να επιλέξουμε πρέπει να το κάνουμε ξεκάθαρα καθότι στην κοινωνία κανείς πλέον δεν διαβάζει τα ψιλά γράμματα, όλοι τους τίτλους κοιτάνε και μετά μπαίνουν στα χαρακώματα. Σημείωση: Ο αρθρογράφος είναι βέβαια ο κ. Καρτερός («Αυγή», 23.2.2012). Και η ρήση για τον «μεγάλο εχθρό» είναι δυστυχώς του σημερινού πρωθυπουργού.
Μόνο μην πει κανείς «αυτά είναι παλιά» γιατί θα σας θυμίσω ότι μόλις προχθές ο αγαπημένος υπουργός συνταξιδευτής του κ. Τσίπρα αποκαλούσε τους αντιπάλους του «γκεσταμπίτες»!