Το χρέος και τα χρεωστούμενα
Οι εταίροι και δανειστές χρωστούν μια ξεκάθαρη περιγραφή της ρύθμισης του χρέους. Δεν την χρωστούν στον κ. Αλέξη Τσίπρα, αλλά στον ελληνικό λαό. Από την εποχή που με κόπο επιτεύχθηκε, πρώτη φορά, πρωτογενές πλεόνασμα. Δικαιολογίες μπορεί πάντοτε να βρεθούν εύκολα για να αναβάλουν τη σχετική απόφαση για... λίγο αργότερα.
Ηταν ολέθριο λάθος να καθυστερήσει τόσο πολύ το κλείσιμο της αξιολόγησης. Ολοι είχαν προειδοποιήσει την Αθήνα πως μετά τον Δεκέμβριο οι ολλανδικές, αρχικά, και κατόπιν οι γερμανικές εκλογές θα περιέπλεκαν τα πράγματα. Ηταν επίσης λάθος η μονομερής ανακοίνωση παροχών στα τέλη του 2016. Και ήταν σφάλμα η απειλή, για καθαρά εσωκομματικούς λόγους, πως αν δεν δοθεί το χρέος θα ανακληθούν τα μέτρα που μόλις ψηφίστηκαν από τη Βουλή.
Αν σε όλα αυτά προστεθεί το γεγονός πως η σημερινή κυβέρνηση δείχνει ότι ενδιαφέρεται πρωτίστως για διορισμούς και ελάχιστα για μεταρρυθμίσεις, αντιλαμβάνεται κανείς πόσο εύκολο είναι για τον κ. Σόιμπλε να εκλογικεύσει την προσπάθειά του να αναβάλει την απόφαση για το χρέος και να τη συνδέσει με ένα νέο λάιτ μνημόνιο.
Ορισμένες φορές έχω την εντύπωση ότι βρίσκεται σε εξέλιξη ένα πείραμα πολιτικής ανθρωπολογίας. Κάποιοι πιέζουν όσο μπορούν και φτάνουν στα άκρα για να δουν πόσο αντέχει το ελ- ληνικό πολιτικό σύστημα. Πιστεύουν, όχι λανθασμένα, ότι τίποτα δεν γίνεται στην Ελλάδα χωρίς αφόρητη πίεση. Δεν δικαιούνται, όμως, να καθορίζουν τις πολιτικές εξελίξεις. Αυτό είναι δική μας υπόθεση. Η σημερινή κυβέρνηση πρέπει να ηττηθεί και να φύγει με τη βούληση του ελληνικού λαού, όχι με την πρόκληση τεχνητών αδιεξόδων. Διαφορετικά, θα ενισχυθούν περισσότερο νέες ακραίες πολιτικές δυνάμεις και θα περάσουμε σε μια περίοδο παρατεταμένου χάους.
Οι συνεχείς αναβολές των αποφάσεων για το χρέος ή το QE σκοτώνουν, όμως, και την πραγματική οικονομία. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο έγκλημα που συντελείται. Κόβονται οι συντάξεις, πληρώνει και άλλο τίμημα ο ελληνικός λαός, αλλά η αβεβαιότητα φρενάρει κάθε σοβαρή ελπίδα ανάπτυξης. Επενδυτικά σχέδια «παγώνουν» ή ματαιώνονται και αυτό κοστίζει ακριβά στη χώρα. Χρειαζόμαστε την επιστροφή στην κανονικότητα για να ξεφύγουμε από τον φαύλο κύκλο, που μας έχει κάνει αέναους παραγωγούς μνημονίων.
Ο πρωθυπουργός, από την πλευρά του, ζητεί συναίνεση για το χρέος. Η συναίνεση δεν είναι όμως μονόδρομος, απαιτεί υπευθυνότητα και αυτοσυγκράτηση από όλους. Μπορούμε να συγχωρήσουμε, χωρίς να ξεχάσουμε, τον πόλεμο που έκανε ο ίδιος στη Βουλή και στο πεζοδρόμιο, σε όλες τις μνημονιακές και προμνημονιακές κυβερνήσεις, χωρίς να σεβαστεί καμία «κόκκινη γραμμή». Δεν μπορούμε όμως να αγνοήσουμε τα τωρινά διχαστικά και εμπρηστικά κηρύγματα, που επισκιάζουν κάθε κάλεσμα σε συναίνεση. Κατανοητή η ανάγκη συσπείρωσης των Ταλιμπάν της κομματικής βάσης. Υπάρχουν όμως όρια, τα οποία μόνο ο ίδιος μπορεί να επιβάλει στους ανθρώπους και τα στελέχη του.
Η σημερινή κυβέρνηση πρέπει να ηττηθεί και να φύγει με τη βούληση του ελληνικού λαού, όχι με την πρόκληση τεχνητών αδιεξόδων.