Τα ρυπαρά απόνερα της πολιτικής εμπάθειας
Το ότι οποιοσδήποτε άνθρωπος μπορεί να καταστεί στόχος τρομοκρατικής δολοφονικής επίθεσης είναι απάνθρωπο, κτηνώδες, εξωφρενικό. Το ότι αυτός μπορεί να είναι ο Λουκάς Παπαδήμος, ένας διακριτικός και εξέχων δημόσιος λειτουργός που βοήθησε την Ελλάδα από κάθε δημόσια θέση ευθύνης που κατείχε, δείχνει το μέγεθος της διαστροφής των εγκληματικών εγκεφάλων που υλοποίησαν αυτή την ενέργεια.
Σε αντίθεση με τους συνήθεις πολιτικούς, ο Λ. Παπαδήμος δεν διεκδίκησε ούτε την προβολή ούτε το χειροκρότημα. Η θητεία του ως πρωθυπουργού ήταν μια άσκηση καθήκοντος, έτσι ώστε να κερδηθεί και η τελευταία λεπτομέρεια της πιο περίπλοκης διαδικασίας που συντελέστηκε ποτέ. Δηλαδή της ταυτόχρονης, παράλληλης διαπραγμάτευσης για το 2ο μνημόνιο και για το PSI.
Η αντιμνημονιακή παράκρουση από το 2010 παρήγαγε περισσότερα ψέματα και αυταπάτες από όσα οποιαδήποτε φυσιολογική κοινωνία θα μπορούσε ποτέ να καταναλώσει. Είναι ίδιον των τρομοκρατών να διεκδικούν αυτάρεσκα για τον εαυτό τους ρόλο λαϊκού τιμωρού. Ισως να αισθάνονταν λιγότερο άνετα στη διεκδίκηση αυτή εάν η δημόσια σφαίρα όλα τα προηγούμενα χρόνια δεν είχε καταληφθεί από τον πολιτικό φανατισμό, το μίσος της άνω και κάτω πλατείας, τις δημαγωγικές χυδαιότητες.
Πέρα από την εγκληματολογική διάσταση υπάρχει εδώ κι ένα παρεμπίπτον ζήτημα πολιτικής ουσίας. Παραμένει –ακόμα– κυρίαρχη στην κοινωνία μας η ακραία δαιμονοποίηση όσων έλαβαν τις κρίσιμες, οδυνηρές αποφάσεις μετά το 2010 προκειμένου να αποτραπεί μια καταστροφική χρεοκοπία της χώρας. Και αυτό παρά το πλεονέκτημα της μεταγενέστερης γνώσης που αποκτήσαμε όλοι, όταν το φοβερό έτος 2015 αποκαλύφθηκε στην πράξη η γύμνια, ενίοτε και η γελοιότητα, όσων μέχρι τότε είχαν χτίσει καριέρες υποσχόμενοι «σκίσιμο μνημονίων», «περήφανη διαπραγμάτευση» και «μονομερή διαγραφή του απεχθούς χρέους». Και όσων, σκλάβοι της ρητορείας τους, είχαν κι οι ίδιοι πιστέψει ότι «δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε».
Ο συνασπισμός ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έκανε τη στροφή των 180 μοιρών, έχασε τον βαθύτερο ΣΥΡΙΖΑ τον απολύτως ανεπίδεκτο μαθήσεως, ομολόγησε τις «αυταπάτες». Υπέγραψε τρίτο μνημόνιο, ψήφισε μέτρα βαρύτατα και πολλαπλάσια όσων στεντόρεια είχε καταγγείλει στο παρελθόν, μπροστά στα οποία το email Χαρδούβελη μοιάζει με σχολική εκδρομή. Απέδειξε εμπράκτως ότι οι επιλογές των προκατόχων του ήταν πράγματι ένας οδυνηρός μονόδρομος για να αποφευχθούν τα χειρότερα για τη χώρα.
Τα έκανε όλα αυτά, αλλά δεν αποκατέστησε ποτέ τους κατασυκοφαντημένους πολιτικούς αντιπάλους των προηγούμενων «μνημονιακών κυβερνήσεων». Αντιθέτως εξακολουθεί να καταφεύγει στην ίδια λαϊκιστική ρητορεία εναντίον εκείνων που «έβαλαν τη χώρα στα μνημόνια», τα ψεύδη για το «εγκληματικό PSI που εξανέμισε την περιουσία των ταμείων». Εξακολουθεί ο κυβερνητικός συνασπισμός να λουφάζει αναπαυτικά στην ίδια αντιμνημονιακή μυθολογία, την οποία η πραγματικότητα και τα πεπραγμένα του έχουν εντελώς ανατρέψει.
Επιστρατεύει ο κ. Τσίπρας το αφήγημα της ανάκαμψης. (Μένει να φανεί πόσο θα επιβιώσει μετά τις αποφάσεις του επόμενου Eurogroup – και ευχόμαστε όλοι την καλύτερη δυνατή έκβαση για τη χώρα). Αλλά η χώρα έβγαινε ήδη σε ανάκαμψη το 2014, διότι οι αρχικές κυβερνήσεις (Παπανδρέου και Παπαδήμου) σήκωσαν το βάρος της μεγαλύτερης δημοσιονομικής προσαρμογής που συντελέστηκε ποτέ σε ανεπτυγμένη χώρα. Και διότι η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Στουρνάρα κράτησε την οικονομία στον δρόμο της προσαρμογής, μέχρι που αυτή ανακόπηκε με την ανάδυση του πολιτικού κινδύνου που εκπροσωπούσε η άνοδος ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Και η συνέχεια είναι γνωστή, στα δύο περιττά χρόνια ύφεσης και στασιμότητας που ακολούθησαν, όταν οι άλλοι έβγαιναν από τα μνημόνια και η Ευρωζώνη έμπαινε σε ισχυρή ανάκαμψη.
Κι ενώ η χώρα εκτέθηκε στο σοκ της πραγματικότητας, που συνιστά μια μορφή συλλογικής ενηλικίωσης, οι δημαγωγικοί μύθοι παραμένουν ζωντανοί. Ο κ. Τσίπρας και τα στελέχη του εξακολουθούν να αγορεύουν στη Βουλή εναντίον του PSI και των συντελεστών του. Κι ας επρόκειτο για το μεγαλύτερο οργανωμένο «κούρεμα» χρέους στην παγκόσμια ιστορία, 106 δισ. Κι ας οδήγησε το μέσο επιτόκιο του ελληνικού χρέους το 2014 να είναι μόλις 2,2%, χαμηλότερο από το μέσο ευρωπαϊκό επιτόκιο. Στα κανάλια και στα social media διακινείται ο μύθος της καταστροφής των ασφαλιστικών ταμείων από το PSI, επειδή μεταφέρθηκαν λογιστικά 13 δισ. από τα ταμεία στο κράτος, όταν την περίοδο 20092015 το κράτος έδωσε στα ασφαλιστικά ταμεία 104 δισ., και οι επιχορηγήσεις σε αυτά ήταν τα 2/3 του δημόσιου χρέους, όπως εξηγεί ο Ευ. Βενιζέλος στο βιβλίο του «Μύθοι και Αλήθειες για το Δημόσιο Χρέος 20122017». Λες και εάν το κράτος χρεοκοπούσε θα υπήρχαν την επόμενη μέρα ασφαλιστικά ταμεία...
Η εγκληματική βία βέβαια δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τη δημοκρατική και νόμιμη πολιτική αντιπαράθεση. Ούτε οι τρομοκράτες με δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις. Η ευθύνη για διάπραξη εγκλημάτων βαραίνει τους αυτουργούς τους, δεν διαχέεται συλλογικά. Ομως κοιτώντας πίσω θα πρέπει ίσως να αναλογιστούμε το δηλητήριο της εμπάθειας και του μίσους που έσπειρε η πολιτική οξύτητα, η δαιμονοποίηση και η δημαγωγία κατά τα προηγούμενα χρόνια.
Κοιτώντας πίσω θα πρέπει ίσως να αναλογιστούμε το δηλητήριο της εμπάθειας και του μίσους που έσπειρε η πολιτική οξύτητα, η δαιμονοποίηση και η δημαγωγία κατά τα προηγούμενα χρόνια.