Δεν είναι κράτος, είναι ιδέα...

Οι έλεγχοι για να αντιμετωπισθεί το λαθρεμπόριο στα καύσιμα έχουν ατονήσει και ούτε τα λίγα πρόστιμα εισπράττονται, το συνδικαλιστικό όργανο των δασκάλων σαμποτάρει επίσημα κάθε διαδικασία αξιολόγησης, 150 ροπαλοφόροι εισβάλλουν σε πανεπιστημιακό ίδρυμα για να εντοπίσουν καθηγητή που όρθωσε το ανάστημά του απέναντί τους και προφανώς να τον ξυλοφορτώσουν, ίσως και να τον σκοτώσουν, ενώ την ίδια ώρα κάποιοι άλλοι συνεργοί τους διέλυαν τη διδασκαλία σε διαφορετικό ΑΕΙ, μόλις πριν από λίγες μέρες βόμβα έσκασε στα χέρια πρώην πρωθυπουργού και ο αρμόδιος υπουργός διαπίστωσε, εκ των υστέρων, ότι τα μέτρα ασφαλείας είναι πλημμελή. Ετσι ενδεικτικά, μέσα σε δύο - τρεις μέρες και είναι βέβαιο ότι θα μπορούσαν να αναφερθούν άλλα τόσα συμβάντα στο ίδιο χρονικό διάστημα... Ολα αυτά δεν επιτρέπουν πια να υπάρχει αμφιβολία ότι οι έννοιες, οι αρχές, οι κανόνες που συγκροτούν ένα κράτος, μία συντεταγμένη πολιτεία, μία κοινωνία σε λειτουργία, βρίσκονται υπό διάλυση. Η Ελλάδα θυμίζει όλο και λιγότερο κράτος και αντίθετα, όλο και περισσότερο ένα μόρφωμα χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Με την καλύτερη και πιο χιουμοριστική διάθεση θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί «ιδέα» και όχι κράτος, με τη χειρότερη, μπαίνει στην κατηγορία των «αποτυχημένων κρατών». Ή πιο κομψά, είναι μία «ειδική περίπτωση», όπως συχνά λένε ξένοι αξιωματούχοι. Δίχως, δυστυχέστατα, να το αντιλαμβάνονται, κυβέρνηση, μεγάλο μέρος της πολιτικής τάξης και ακόμη μεγαλύτερο μέρος των κατοίκων της. Με αυτή την κατάσταση και με αυτά τα δεδομένα, τι πραγματικό νόημα έχουν ο αγώνας, τα τερτίπια, το αφήγημα γύρω από το χρέος, τον κακό Σόιμπλε, το άθλιο ΔΝΤ, τους ανελέητους δανειστές και τα συναφή, γύρω από τα οποία περιστρέφονται η πολιτική ζωή και ο δημόσιος διάλογος στη χώρα; Ακόμη και στην υποθετική περίπτωση που μας προσφέρουν με φοβερή γαλαντομία όσα ζητάμε και περισσότερα, χωρίς όρους και υποχρεώσεις, δίνοντας το δικαίωμα να κάνουμε εμείς την πλήρη διαχείριση, να αποφασίζουμε και να ενεργούμε κατά το δοκούν, ποιος αλήθεια πιστεύει ότι θα αλλάξει η «ελληνική πραγματικότητα»; Οτι, δηλαδή, θα γίνονται έλεγχοι στα καύσιμα, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές θα δεχθούν την αξιολόγηση, τα παιδιά της βίας (μπαχαλάκηδες, ροπαλοφόροι, τρομοκράτες) θα μετατραπούν σε... «χριστιανόπουλα», τα μέτρα ασφαλείας θα παύσουν να είναι πλημμελή, η Ελλάδα δεν θα είναι πια ιδέα, αλλά κράτος;