Ο λαϊκισμός τής «μη ενόχλησης»

Ω

στε λοιπόν μια ανάρτηση στο φέισμπουκ «δεν είναι δημόσιος λόγος», αλλά ένα «γεια χαρά» σε φίλους. Αντί να τους τηλεφωνήσεις, να τους στείλεις μήνυμα με το κινητό ή στην ηλεκτρονική τους διεύθυνση, τους χαιρετάς εκθέτοντας τις απόψεις σου στον τοίχο σου. Για να τις εκθέσεις, όμως, εκεί σημαίνει ότι επιζητείς τη δημοσιότητα, τον πολλαπλασιασμό των ακολούθων σου, όχι την ιδιωτικότητα. Και Πλάτωνα να μην έχεις διαβάσει, που επέμενε πως ο λόγος μας χάνει τον πατέρα του αμέσως μόλις κοινοποιείται, ξέρεις, δημοσιογράφος είσαι, πως ό,τι γράψεις στο φέισμπουκ θα αναμεταδοθεί, πλήρες ή τεμαχισμένο, θα παίξει και θα παιχτεί. Δικαιούσαι να πιστεύεις ό,τι θέλεις, δεν δικαιούσαι όμως να ισχυρίζεσαι ότι απευθύνεται αποκλειστικά στους φίλους σου μια ανάρτηση σε χώρο που κανένα οχυρό δεν προστατεύει τον ιδιωτικό χαρακτήρα του. Μήπως δεν γίνεται ζωηρότατη συζήτηση τελευταία, διεθνώς, για την επίδραση (συχνά διαβρωτική και επικίνδυνη) του φέισμπουκ στον δημόσιο βίο;

Ο Γιώργος Φιλιππάκης, ειδικός γραμματέας της ΕΣΗΕΑ, με «ξεκάθαρη» ανάρτησή του στο φέισμπουκ (και όχι με ανώνυμο σύνθημα σε τοίχο πολυκατοικίας ή με επίσης ανώνυμη εφημερίδα τοίχου σε άλλο κτίσμα) γνωστοποίησε ότι «δεν θα τον ενοχλούσε καθόλου αν έσκαγε και μια ακόμα βόμβα στα πόδια του Στουρνάρα». Σε απλά ελληνικά, αυτό σημαίνει πως δεν τον είχε ενοχλήσει ούτε η βόμβα που ταχυδρομήθηκε στον πρώην πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο και η οποία τον τραυμάτισε όταν την άνοιγε, μέσα στο αυτοκίνητό του. Ισως δεν έτυχε ν’ ακούσει ποτέ ο «μη ενοχληθείς» πόσο σφοδρά αντιστρατεύτηκε ο Καρλ Μαρξ τον Σεργκέι Γκενάντιεβιτς Νετσάγιεφ.

Από το «καλά τούς κάνανε», που έλεγαν μερικοί στα χρόνια της «17Ν», ανώνυμα συνήθως και δίχως να αναλαμβάνουν την ευθύνη των λεγομένων τους, έως το ενυπόγραφο «δεν θα με ενοχλούσε» δεν είναι ιδιαίτερα μακρύς ο δρόμος. Και στις δύο περιπτώσεις οι τρομοκράτες γίνονται αποδεκτοί σαν μικροί θεοί που αντλούν από τον εγωμανή εαυτό τους και από κανέναν άλλον το δικαίωμα ακόμα και να σκοτώνουν όσους προγράφουν, τάχα για να επιταχύνουν μιαν επανάσταση που μόνον η ιδεοληψία τους τη βλέπει να ’ρχεται. Και αυτό εν ονόματι ενός λαού για τον οποίο προορίζουν έναν και μόνο ρόλο: του καταναλωτή «επαναστατικών ενεργειών».

Κανένας «σκοπός» δεν αγιάζει το έγκλημα σαν μέσον. Οσο δεν το συνειδητοποιούμε αυτό, θα παραμένουμε καθηλωμένοι σε προπολιτικό στάδιο. Στο στάδιο του πλέον νήπιου λαϊκισμού.