Οταν φεύγει ένας μεγάλος...
Δ
ύσκολα μπορεί να γράψει κάποιος για κάθε μεγάλο που αφήνει τα εγκόσμια. Τι να γράψεις σε ένα σημείωμα και τι να αφήσεις για μια πολυκύμαντη πολιτική διαδρομή 50 χρόνων σαν του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη; Τρεις σελίδες αφιέρωσε χθες η «Καθημερινή» και πάλι ήταν λίγες. Οι μεγάλοι της πολιτικής δεν είναι ποτέ μικροί· ούτε στην προσφορά τους ούτε στα λάθη τους. Από αυτή την άποψη είναι μακάριοι οι πτωχοί σε γνώση που μπορούν να ξεμπερδεύουν με μια ύβρη, με μια φράση 140 χαρακτήρων γεμάτη επίθετα και τίποτε ουσιαστικό.
Είναι σίγουρο ότι ο εκλιπών θα διασκέδαζε αφάνταστα με όσα χολερικά γράφονται (και) γι’ αυτόν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Θα έλεγε «παιδιά είναι...» («κάπως μεγαλούτσικα», θα προσθέταμε εμείς, αλλά ναι: μωρά με την αρχαι- οελληνική σημασία της λέξης) κι ατάραχος θα διέσχιζε την οχλοβοή, όπως τότε, το 1965 που κατέβηκε από το γραφείο του και με τα πόδια πήγε στη Βουλή, ανάμεσα στο πλήθος που φώναζε «Προδότη Μητσοτάκη, αποστάτη». Δεν θα έδινε σημασία, θα πήγαινε να κουβεντιάσει με εκείνους που μπορούν να ακούσουν, όπως έκανε όταν δίδασκε την αξία της Δημοκρατίας και της πολιτικής στους νέους bloggers.
Ο εκδημοκρατισμός του λόγου που πέτυχαν τα social media δεν μπορεί να αποκλείσει κανένα. Ούτε καν τους ηλίθιους· ούτε εκείνους που αναζητούν το τρίλεπτο δημοσιότητας διά μιας χολερικής ανάρτησης. Οι έξυπνες ατάκες είναι δύ- σκολο να παραχθούν και γι’ αυτό πλημμυρίσαμε στις –τρομάρα μας!– «αιρετικές». Δεν πρέπει να υποτιμήσουμε τίποτε στο πολυπαραγοντικό φαινόμενο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Ούτε την προσπάθεια παλαίμαχων δημοσιογράφων να ακουστούν ξανά, ούτε φυσικά τη διάχυτη άγνοια για τους κανόνες της Δημοκρατίας, ούτε το γεγονός ότι το πρώτο που προβλέπει το εν Ελλάδι «επαναστατικό πρόταγμα» είναι η αγένεια. Είτε προς τους ζωντανούς είτε προς τους νεκρούς...
Δεν πρέπει να προσπεράσουμε αστόχαστα όσα διαδραματίζονται στον εικονικό χώρο του timeline, αλλά ούτε να τα υπερτιμήσουμε. Είναι κυρίως κουβέντες με βάθος... καφενείου, αλλά μας σοκάρουν διότι τις βλέπουμε γραπτώς. Η ποινικοποίηση της ανοησίας δεν βοηθά. Μόνο η καταπολέμηση της άγνοιας μπορεί να φέρει αποτελέσματα. Ναι, είναι μακροχρόνιος και κάπως βαρετός ο αγώνας επανάληψης αυτών που έπρεπε να είναι αυτονόητα, αλλά όσα διαβάζουμε στα social media κάνουν την «επανάσταση του αυτονόητου» κάτι περισσότερο από αναγκαιότητα.
«Ο πολιτικός καθορίζει τη μοίρα των λαών, η πολιτική είναι η αρχή όλων, γι’ αυτό να προσέχετε τι λέτε για τη Βουλή, αυτή τη βγάζετε εσείς, ο λαός», είχε πει ο εκλιπών στη συζήτηση με τίτλο «Digibate: Mitsotakis vs Bloggers. Catch him if you can!». Κι αν δεν είχε κουραστεί να λέει τα αυτονόητα ένας άνθρωπος σχεδόν αιωνόβιος, δεν έχει δικαίωμα να κουραστεί κανείς...