Επισφαλή δάνεια και συμβιβασμός
Οπως είναι γνωστό, τα επισφαλή τραπεζικά δάνεια συνιστούν πλέον ένα εξαιρετικά κρίσιμο και δυσεπίλυτο πρόβλημα, την αντιμετώπιση του οποίου οι αρμόδιοι επιδιώκουν με έναν περίπλοκο εξωδικαστικό συμβιβασμό, με όρους, κατά το δυνατόν, γενικά αποδεκτούς. Και εδώ αρχίζουν να δημιουργούνται κάποιες «περίεργες» προσεγγίσεις. Ενα κρίσιμο πρόβλημα π.χ. είναι η εξασφάλιση ασυλίας και προστασίας των τραπεζικών στελεχών, που θα εμπλακούν στη σχετική διαδικασία. Πράγματι, ορθόν και δίκαιον, υπό εύλογες προϋποθέσεις. Είναι όμως ταυτόχρονα γνωστό και ομολογημένο (από τραπεζικά στελέχη) ότι υπήρξαν στο παρελθόν πολλές περιπτώσεις ποινικά κολάσιμης διαχείρισης κατά τη χορήγηση δανείων μεγάλης αξίας, σε δύσοσμες συνθήκες δια- σταυρούμενης διαπλοκής. Γνωστά αυτά, αλλά ουδείς παρεμβαίνει, ούτε αυτεπάγγελτα ούτε κατόπιν καταγγελίας. Ο κ. Φραγκιαδάκης της ΕΤΕ σε άρθρο του, προ καιρού, στην «Καθημερινή», κάνει λόγο για «δικαιοσύνη και σεβασμό στα κεφάλαια μετόχων και καταθετών… », που δυστυχώς όμως παραμένει λόγος κενός. Διότι είναι γνωστή, π.χ. η περίπτωση των μικρομετόχων, οι οποίοι εμπιστεύθηκαν τις «σαπουνόφουσκες» (όπως αποδείχθηκαν) των όρων των κεφαλαιοποιήσεων και απλώς κέρδισαν τον φρέσκο αέρα, π.χ. των warrants, που προβλήθηκαν ως ουσιώδες στοιχείο της προσφοράς των τραπεζών και αποδείχθηκαν, τελικά, ως μία διερευνητέα (από ποιον;) πιθανή πα- ρανομία. Αυτός είναι, λοιπόν, ο σεβασμός και η δικαιοσύνη που αξίζουν οι μικρομέτοχοι, ή μία ακόμη περίπτωση εξόντωσης της μεσαίας τάξης; Υπάρχει, όμως επιπλέον, και ένα άλλο σοβαρότατο και εξοργιστικά προκλητικό πρόβλημα, αυτό των «στρατηγικών κακοπληρωτών», πολλοί από τους οποίους είναι γνωστοί (όπως ομολογούν τραπεζικά στελέχη), αλλά εντούτοις ουδεμία διαδικασία κινείται εναντίον τους, μέχρι να επιτύχουν, προφανώς, μια επωφελή χαριστική λύση. Πρόκειται για μια θρασύτατη και προκλητική για το δημόσιο αίσθημα (ποιος νοιάζεται!) συμπεριφορά και επίδειξη δύναμης, που δικαιολογείται μόνο από μια εξασφαλισμένη πολύπλευρη συμπαιγνία.
Ποιος θα ενημερώσει λοιπόν και θα προστατεύσει τον απληροφόρητο πολίτη, όταν παγιδεύεται σε καλοστημένους μηχανισμούς, που αδυνατεί να ελέγξει; Ποιος θα αρθρώσει τολμηρό τον καταγγελτικό του λόγο και όχι να υποτονθορύσει απλώς μια αόριστη, δήθεν αμφιβολία, υποκύπτοντας στην αμείλικτη κομματική επιβολή; Πού θα αναζητήσει τον έντιμο πολιτικο-εθνικό λόγο, που θα τον διαφωτίσει για τις επώδυνες και εξουθενωτικές συνθήκες που μας έχουν επιβληθεί; Οχι βέβαια στα κανάλια με τα τηλεοπτικά σκουπίδια. Απομένουν, δυστυχώς, ελάχιστες περιπτώσεις έντυπου λόγου και λίγοι μόνο έντιμοι και σοβαροί αρθρογράφοι, για να διαφωτίσουν με ειλικρίνεια τον πολίτη για τον ρόλο τόσο των εγχώριων ανασταλτικών δυνάμεων, όσο και των ξένων τραπεζικών και πολιτικών παραγόντων. Β. ΑΝΔΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ Ψυχικό