Ο όγκος δεν είναι πολιτική
Ηασθένεια του Σταύρου Θεοδωράκη, καθώς και η χειρουργική επέμβαση στην οποία υποβλήθηκε, έγιναν είδηση. Για διάφορους λόγους. Ο ένας έχει να κάνει με το γεγονός ότι πρόκειται για ένα, έτσι κι αλλιώς, προβεβλημένο δημόσιο πρόσωπο.
Ενας άλλος λόγος αφορά τον τρόπο με τον οποίο προέβη στις σχετικές ανακοινώσεις ο ίδιος ο αρχηγός του Ποταμιού, δίχως ίχνος μυστικοπάθειας ή υποψία άλλου συνδρόμου. Στη χώρα του «Μην το λες, δεν κάνει», ειδικά σε ό,τι αφορά τον καρκίνο («το κακό το πράγμα», το «σαράκι» και άλλα τέτοια γραφικά), τα χείλη, δημόσια και ιδιωτικά, σφραγίζονται ερμητικά. Ο Σταύρος Θεοδωράκης ακολούθησε άλλη οδό.
Υπήρξε όμως και ένας ακόμα λόγος για τον οποίο έγινε είδηση η περιπέτεια της υγείας του: τα κακεντρεχή σχόλια που «ανέβηκαν», πού αλλού, στα κοινωνικά δίκτυα. Οφείλω να ομολογήσω ότι, από τύχη, δεν έπεσα πάνω σε πολλά βιτριολικά, αυτά τα γνωστά, π.χ., περί «ψόφου» που λέγονται τόσο αβασάνιστα και αστόχαστα. Είναι νωπή ακόμα η περίπτωση του Θάνου Πλεύρη, ο οποί- ος, από επέμβαση ρουτίνας βρέθηκε αγκαλιά με τον θάνατο και το Διαδίκτυο οργίασε από θανατολαγνεία και κατάρες.
Νομίζω –αν και δεν είμαι σε θέση να το τεκμηριώσω– ότι δεν συνέβη το ίδιο με τον Σταύρο Θεοδωράκη, αν και είχαμε τα γνωστά κρούσματα και μάλιστα από τους «συνήθεις ύποπτους» της λαϊκιστικής ομίχλης. Υποθέτω ότι ο διαχωρισμός έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο κ. Πλεύρης έχει καταχωριστεί στους ακροδεξιούς, ενώ ο κ. Θεοδωράκης πέφτει στα πιο μαλακά επειδή απλώς είναι «παπαγαλάκι του μιντιακού συστήματος» κ.ο.κ. Θυμίζω απλώς ότι από τη στιγμή που εμφανίστηκε το Ποτάμι στην πολιτική σκηνή, και με κορύφωση το καλοκαίρι του 2015, τα διαβόητα τρολ του ΣΥΡΙΖΑ δεν σταματούσαν να μιλούν για «κρυπτοφασίστες» όταν αναφέρονταν στο Ποτάμι. Μόδα ήταν και πέρασε. Ας είναι.
Είναι κατανοητό βέβαια ότι μπορεί να μη συμπαθείς ένα δημόσιο πρό- σωπο. Οπως και το ότι δεν πρόκειται να σου λείψει αν το πρόσωπο αυτό χάσει την υγεία του, ακόμα και τη ζωή του. Τίθενται διάφορα ζητήματα όμως, που σαφώς και αφορούν τον δημόσιο λόγο, τον δημόσιο βίο εν γένει και τη φημολογούμενη ποιότητα αυτού ειδικότερα: αφενός, ποιον ενδιαφέρει αν ο τάδε πολιτικός δεν συγκινείται (ή και χαίρεται ακόμα) με την περιπέτεια υγείας ενός αντιπάλου του;
Επειτα, κάθε πολιτικός, όσο αντιπαθής κι αν μας είναι, έχει οικογένεια, συγγενείς. Μπορεί να έχει παιδιά. Δεν συνιστά θεμελιώδη, στοιχειώδη (πολιτικό) πολιτισμό ο σεβασμός στους οικείους ενός ανθρώπου που παλεύει για τη ζωή του;
Σε μια τέτοια συνθήκη, και αφού είσαι τόσο «δυσκοίλιος» που δεν αντέχεις ούτε μια τυπική, ανθρώπινη ευχή να εκφράσεις, επιβάλλεται απλώς η σιωπή. Διότι αυτή η συνθήκη είναι η μόνη στην οποία είμαστε όλοι ίσοι. Είναι θέμα τύχης που ο όγκος φύτρωσε στο σώμα ενός άλλου ανθρώπου. Αύριο ίσως φυτρώσει στο δικό σου σώμα. Ο όγκος, η καρδιά, το εγκεφαλικό κ.τ.λ. απλώς δεν είναι πολιτική – πόσο μάλλον, αγοραία μικροπολιτική.