Οι παράλογες προβλέψεις του 2060
Οι γραφειοκράτες είναι περίεργη φάρα. Αποζητούν μια περίεργη εσωτερική αρμονία. Προσπαθούν να συμφωνούν μεταξύ τους τα χαρτιά που έχουν μπροστά τους, ασχέτως αν το αποτέλεσμα είναι ένας καταφανής παραλογισμός, αν δηλαδή τα χαρτιά τους διαφωνούν με τον κόσμο που και οι ίδιοι βλέπουν και καταλαβαίνουν. Πόσες φορές έχουμε βρεθεί σε κάποια υπηρεσία με τον υπάλληλο να λέει «έχετε απόλυτο δίκιο, αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Το (λογικό) αίτημά σας δεν προβλέπεται».
Οι γραφειοκράτες των πιστωτών θα γελούν με την πρόβλεψη περί ελληνικών πλεονασμάτων μέχρι το 2060. Ομως η συγκυρία και οι πολιτικές ισορροπίες μεταξύ ΔΝΤ και Ευρωπαίων χρειάζονται αυτόν τον παραλογισμό για να συμφωνούν τα χαρτιά μεταξύ τους, ασχέτως αν τα χαρτιά δεν συμφωνούν με τη λογική. Από τη μία υπάρχει η γενική συνέλευση των μετόχων του ΔΝΤ (είναι κράτη που δεν καλοβλέπουν την τόσο υψηλή βοήθεια σε μια αναπτυγμένη χώρα, όπως η Ελλάδα), η οποία χρειάζεται τυπικώς να θεωρηθεί το χρέος βιώσιμο ώστε να συνεχίσει να συμμετέχει στο πρόγραμμα. Από την άλλη υπάρχουν οι Ευρωπαίοι πιστωτές, οι οποίοι δεν μπορούν να πουν στους ψηφοφόρους τους ότι κάποια από τα δανεικά (που εξακολουθούν να δίνουν) θα είναι αγύριστα· ειδικώς όταν είναι σε προεκλογική περίοδο. Γι’ αυτό εφευρέθηκε η φόρμουλα των πλεονασμάτων έως το 2060. Αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει, υπό την έννοια ότι δεν γίνεται πρώτη φορά. Και το 2011, όταν και πάλι δεν συμφωνούσαν τα χαρτιά του προγράμματος, οι γραφειοκράτες έφτιαξαν μια πρόβλεψη αποκρατικοποιήσεων 50 δισ. ευρώ σε δύο μόλις χρόνια. Ηταν τότε που τα κανάλια έσκουζαν ότι «θέλουν να πουλήσουν και τα τασάκια του Δημοσίου», αδιαφορώντας για το γεγονός ότι έχουμε ένα Ελληνικό που επί 15 χρόνια τώρα παλεύουμε να το ιδιωτικοποιήσουμε και δεν τα καταφέρνουμε· αφήστε, δε, που το κάπνισμα απαγορεύεται στο Δημόσιο και συνεπώς τα τασάκια είναι παντελώς άχρηστα και έπρεπε έτσι κι αλλιώς να πουληθούν.
Σημαίνει η πρόβλεψη περί πλεονασμάτων ότι θα έχουμε λιτότητα μέχρι το 2060, όπως ισχυρίζονται μερικοί; Εξαρτάται από την πορεία της οικονομίας. Αν απελευθερώσουμε την αγορά και δημιουργηθεί ανάπτυξη, δεν θα υπάρχει λιτότητα και θα αποπληρώνουμε και μέρος του χρέους. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το ελληνικό κράτος δεν θα μπορεί να χρηματοδοτεί ελλείμματα με δανεικά. Κι αυτό είτε προχωρήσει το πρόγραμμα είτε αφεθούμε στην κακοτυχία μιας χρεοκοπίας.
Δεν υπάρχει βασιλική οδός για έξοδο της χώρας από το τέλμα του χρέους, απλώς υπάρχουν καλύτεροι δρόμοι από αυτούς που ακολουθεί η κυβέρνηση. Η υπερφορολόγηση, για παράδειγμα, μπορεί αν δημιουργεί θαυμαστά πλεονάσματα, αλλά στραγγίζει την οικονομία και αυτό θα το πληρώσουμε...