Μεταβολισμός

Κινδυνεύει η κυβέρνηση να σπαταλήσει πάλι τον χρόνο που κέρδισε;

Τη 16η Ιουνίου ήταν σαν να την είχαμε ξαναζήσει. Εμοιαζε πολύ με την 26η Μαΐου 2016, την επομένη του Eurogroup που αποφάσισε το κλείσιμο της πρώτης αξιολόγησης. Τι άκουγε κανείς δώδεκα και κάτι μήνες πριν; Ακουγε ότι κλείνει ο «φαύλος κύκλος» (Τσακαλώτος). Οτι έχουμε, επιτέλους, μπροστά μας έναν «οδικό χάρτη» που «βάζει δεσμεύσεις για το χρέος» (Τσίπρας).

Ακουγε ό,τι άκουσε και χθες. Τότε όπως και τώρα, η διευθέτηση της εκκρεμότητας είχε γίνει δεκτή με κάτι παραπάνω από ανακούφιση. Τότε, όπως και τώρα, με τις συναντήσεις με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τους πολιτικούς αρχηγούς, ο πρωθυπουργός επιχειρεί να στήσει ένα σκηνικό «εθνικού ορόσημου».

Η πρωτοτυπία αυτή τη φορά είναι ο κρότος από το σχεδόν άναρθρο επινίκιο ντελίριο – από τις ψηφιακές μπαλοθιές του Πολάκη και την παρδαλή γραβάτα που ανέμισε για τέσσερα λεπτά στη διαδικτυακή γκαρνταρόμπα του Πάνου Καμμένου. Ομως, αν μπορέσει να διαπεράσει τα στρώματα του νωπού προπαγανδιστικού λίπους, η κυβέρνηση έχει όντως, όπως είχε και τον Μάιο του 2016, ανοιχτό ορίζοντα. Εχει καθαρό πολιτικό χρόνο χωρίς εκλογικές δοκιμασίες. Και μπορεί να τον διατρέξει υπολογίζοντας σε μια συμπαγή κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Ο τρόπος που πέρυσι διάλεξε να διαχειριστεί τον καθαρό της χρόνο, εξανέμισε τα οφέλη για τα οποία η ίδια είχε σπεύσει να πανηγυρίσει την επομένη της ολοκλήρωσης της αξιολόγησης. Τι μάθαμε –ή μάλλον ξαναμάθαμε– από αυτό το σπαταλημένο δωδεκάμηνο;

Ξαναμάθαμε ότι ο χρόνος λειτουργεί εις βάρος αυτού που δεν έχει χρήμα. Οτι οι καλοπροαίρετοι φίλοι, οι Γάλλοι και οι «φιλέλληνες» της Κομισιόν, δεν μπορούν να μας δώσουν τίποτε περισσότερο από την αγάπη τους – αγάπη που ποτέ δεν ισοσκέλισε την ισχύ του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Ξαναμάθαμε ότι η επιτήρηση δεν τελειώνει μόλις χτυπήσει το κουδούνι της αξιολόγησης· ότι η κυβέρνηση εξακολουθεί να κινείται μέσα σε γυάλινα τείχη. Ολα φαίνονται. Οπως φάνηκε, ας πούμε, η απόπειρα να θεσπιστεί ειδικό καθεστώς εργασιακής ασφάλειας για τη συντεχνία των εκπαιδευτικών στα ιδιωτικά σχολεία· όπως φάνηκε η πολιτικά φορτισμένη αναβίωση της δίωξης κατά του πρώην διοικητή της ΕΛΣΤΑΤ.

Στο σπαταλημένο δωδεκάμηνο ξαναμάθαμε ότι, από την ευρωπαϊκή σκοπιά, το ελληνικό πρόβλημα βρίσκεται σε φάση διασωλήνωσης. Δεν μπορεί πια να επιμολύνει την εσωτερική πολιτική ζωή των άλλων κρατών-μελών.

Το ερώτημα είναι τι απ’ όλα αυτά έχει εσωτερικεύσει ως βίωμα η κυβέρνηση. Μπορεί να σκεφτεί με ορίζοντα τον Ιούνιο του 2018; Μπορεί να φτάσει ώς εκεί με βάση αυτά που υπέγραψε, χωρίς να παραδοθεί ξανά στους κύκλους του θυμικού μεταβολισμού της; Ή θα φταίει πάλι το μέσα της παιδί που άρπαξε το πηδάλιο;