Γιώργος Παπανδρέου και ΚIΝΑΛ
Ητης υγείας της Φώφης Γεννηματά έφερε τον Γιώργο Παπανδρέου από τα αζήτητα στο προσκήνιο. Πριν συμβεί αυτό, δεν υπήρχε ένδειξη έως τότε ότι ο συγκεκριμένος ενδιαφερόταν να διεκδικήσει πάλι την ηγεσία του κόμματος ή, έστω, να δηλώσει «παρών» ως εγγυητής της ενότητάς του. Αλλωστε, δεν ανήκε πια στο ΚΙΝΑΛ, αφού είχε φροντίσει να συνεργαστεί μαζί του ως αρχηγός του ΚΙΔΗΣΟ, κόμματος που ο ίδιος είχε ιδρύσει αποσχιζόμενος. Με την προσδοκία προφανώς ότι οι ψηφοφόροι θα τον ακολουθούσαν ως πιστοί στον ίδιο και στο όνομα που φέρει.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν είναι απολύτως βέβαιο ότι ο ηγέτης του ΚΙΔΗΣΟ θα δηλώσει επισήμως διεκδικητής του «θρόνου» του ΚΙΝΑΛ. Ο τρόπος όμως που κινείται και παρουσιάζεται τις τελευταίες ημέρες, μαζί με τις δηλώσεις του, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι επιθυμεί ηγετικό ρόλο. Είναι σαφές ότι τρίβεται με αυτή την προοπτική, και εδώ που τα λέμε, είναι δικαίωμά του. Οπως δικαίωμα και κάθε άλλου είναι να βάζει υποψηφιότητα σε κομματικές αρχαιρεσίες.
Πολλοί είναι εκείνοι που έχουν σπεύσει δημοσίως να κρίνουν αρνητικά τη δραστηριότητα που αναπτύσσει τώρα ο Γιώργος Παπανδρέου, χωρίς να τους πέφτει λόγος και δίχως ποτέ να έχουν δείξει θετικό ενδιαφέρον για την ύπαρξη και την πορεία του ΚΙΝΑΛ ή του ΠΑΣΟΚ προηγουμένως. Αντιθέτως, οι περισσότεροι από δαύτους ήταν πάντα τοποθετημένοι με πάθος απέναντι στο ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ για σωστούς ή λάθος λόγους, συχνά για τους δεύτερους. Κρίνουν τον Γ. Παπανδρέου για τη θητεία του ως πρωθυπουργού, επειδή τότε χρεοκόπησε η χώρα, ενώ η βασική ευθύνη ανήκε σε άλλους, πριν από αυτόν. Δίχως επίσης να λαμβάνουν υπ’ όψιν το κλίμα που επικρατούσε τότε στην Ελλάδα και στους κόλπους της Ευρώπης και του ΔΝΤ. Οι πολίτες όμως που ενδιαφέρονται πραγματικά για τον χώρο που εκφράζει ή διεκδικεί το ΚΙΝΑΛ καλούνται να κρίνουν τις κινήσεις του Γ. Παπανδρέου με διαφορετικά κριτήρια. Πρώτον, αν στην πολιτική διαδρομή του ανέδειξε ηγετικά προσόντα και κρίση, δεύτερον, αν πάντα –και τώρα– λειτουργούσε με γνώμονα την ενότητα του κόμματος, καθώς όλοι θυμούνται ότι κάποια στιγμή διέγραψε χωρίς ιδιαίτερο λόγο τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη και στη συνέχεια «έφτιαξε» το ΚΙΔΗΣΟ, τρίτον, αν η «συμπάθεια» που έχει δείξει κατά καιρούς προς τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν δικαιολογημένη. Με λίγα λόγια, να αναρωτηθούν εάν είναι ο ενδεδειγμένος «σωτήρας» στη σημερινή συγκυρία...
Αυτά τα ερωτήματα αφορούν λίγο-πολύ όλους τους διεκδικητές της ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ, με την επισήμανση ότι κανείς τους δεν έχει δείξει προσόντα ηγέτη που μπορεί να το αναζωογονήσει. Αναμφίβολα, ο χώρος του σοσιαλδημοκρατικού κέντρου είναι πολύτιμος και πρέπει να υπάρχει. Υπό αυτήν την έννοια, ο νέος αρχηγός πρέπει να πείθει ότι: δεν επιθυμεί να «φλερτάρει» με τον ΣΥΡΙΖΑ ή να τον αντιγράφει ασκώντας αντιπολίτευση, είναι ανένδοτος ευρωπαϊστής και έχει προτάσεις που δεν καλύπτει η Νέα Δημοκρατία του Κυρ. Μητσοτάκη. Υπάρχει τέτοιος;