O Τζο Νέσμπο ξέρει από... βασανιστική ζήλια
JO NESBO Ο άρχοντας της ζήλιας μτφρ.: Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη εκδ. Μεταίχμιο
Υπάρχει υγιής ζήλια; Πώς επιτυγχάνεται η ισορροπία ανάμεσα στο «έχω τον νου μου» και «μουδιάζω στη σκέψη ότι...»; Πόσο γρήγορα γίνεται μίσος η αγάπη; Πόσο κοντά είναι ο έρωτας και ο θάνατος; Πού οδηγεί η δίψα της εκδίκησης; Δύσκολες οι απαντήσεις· όσο δύσκολο είναι να μη δηλητηριάζει κανείς κάθε στιγμή ψάχνοντας παντού αποδείξεις απιστίας.
«Ο άρχοντας της ζήλιας» του Τζο Νέσμπο –Γιου, σύμφωνα με τη νορβηγική προφορά του ονόματός του–, που πρόσφατα κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, σε μετάφραση Κρυστάλλης Γλυνιαδάκη, ξέρει από ζήλια. Ο ίδιος ο συγγραφέας το έχει, άλλωστε, παραδεχθεί: σε μια περίοδο της ζωής του που ζήλευε αφόρητα ξεκίνησε να γράφει ένα σχετικό μυθιστόρημα. Δεν κατάφερε να το ολοκληρώσει, αλλά το μετέτρεψε σε διήγημα. Μαζί με άλλα, μικρά και μεγάλα, έφτασε στα χέρια μας: επτά ιστορίες βασανιστικής ζήλιας που χύνεται σαν λάβα και καίει τα πάντα στο διάβα της. Ζήλιας που σκοτώνει.
Ενας από τους επτά ήρωες του νέου βιβλίου είναι Ελληνας, ο Νίκος
«Ο άρχοντας της ζήλιας» του Τζο Νέσμπο αποτελείται από επτά διηγήματα, με ένα από αυτά να εκτυλίσσεται στην Ελλάδα.
Μπαλής, αστυνόμος Α΄ στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών στην Αθήνα. Μας το είχε αποκαλύψει ο Τζο Νέσμπο όταν τον είχαμε συναντήσει στην Κάλυμνο το φθινόπωρο του 2019 (για το περιοδικό «Κ» της «Καθημερινής») ότι στο νησί που επισκέπτεται εδώ και χρόνια για αναρρίχηση θα διαδραματιζόταν η υπόθεση.
Ο Νίκος Μπαλής, λοιπόν, μένει σε διαμέρισμα «με θέα σε όλο το Κολωνάκι», πίνει ούζο συγκεκριμένης μάρκας από τη Μυτιλήνη και το έγκλημα που καλείται να εξιχνιάσει προκαλεί το ενδιαφέρον δημοσιογράφων της «Καθημερινής». Βέβαια, δεν είναι όλα κολακευτικά για τη χώρα μας σ' αυτό το διήγημα. «Η Ελλάδα έχει χαμηλό ποσοστό ανθρωποκτονιών», λέει κάποια στιγμή ο ήρωας. «Μια ευφυής εξήγηση είναι ότι εμείς οι Ελληνες αντί να δολοφονούμε προτιμάμε ν' αφήνουμε τα θύματά μας να εξακολουθούν να ζουν στην Ελλάδα».
Διαβάζεται ευχάριστα «Ο βασιλιάς της ζήλιας». Βέβαια, είναι προφανές ότι μια συλλογή διηγημάτων ήταν ο εύκολος τρόπος να αξιοποιηθούν ιδέες σημειωμένες στα κιτάπια του Νέσμπο – ιδέες που δεν μπόρεσαν να ξεδιπλωθούν σε μυθιστορήματα.
«Γιατί είναι τόσο δημοφιλή τα βιβλία σας;» τον είχα ρωτήσει σ' εκείνη τη συνάντηση στην Κάλυμνο. «Δεν ξέρω. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι αφηγούμαι ιστορίες που βρίσκω εγώ ενδιαφέρουσες», είχε απαντήσει. «Προσκαλώ τους αναγνώστες στα δικά μου μέρη, στους τόπους όπου κατοικώ. Κάθε βιβλίο είναι το σπίτι μου: δείχνω τα έπιπλά μου, τους πίνακες και τη μουσική που αγαπώ. Γράφω αυτά που μου αρέσουν και ευελπιστώ να αρέσουν και στους αναγνώστες. Δεν ακολουθώ τον αντίστροφο δρόμο, να υποθέσω δηλαδή τι θα τους είναι αρεστό. Προτιμώ να τους δώσω κάτι που δεν ήξεραν ότι υπάρχει, να τους ξαφνιάσω ευχάριστα...»
«Ο άρχοντας της ζήλιας», ακόμα κι αν δεν θα ξενυχτήσετε για να τον διαβάσετε, σίγουρα θα σας ξαφνιάσει αλλά δεν θα σας κόψει την ανάσα, όπως «Ο χιονάνθρωπος» ή «Η λεοπάρδαλη». Θα σας λείψει και ο Χάρι Χόλε. Πολύ.