Η «σωστή» ταυτότητα
Αυτές τις ημέρες διεξάγεται η δίκη της κοπέλας που απήγαγε ένα ανήλικο κορίτσι για να ασελγήσει επ' αυτού. Τόσο όταν συνελήφθη όσο και κατά τη διάρκεια της δίκης, γίνεται προσπάθεια από συγκεκριμένους κύκλους η ειδεχθής αυτή πράξη να μην τύχει της δημοσιότητας που θα έπρεπε να έχει. Μάλιστα, η εκπρόσωπος της gauche caviar είχε δηλώσει πως θα έπρεπε να προστατευθεί η δράστις. Προσπάθησα να δω γιατί απλώθηκε αυτό το μυστήριο δίχτυ προστασίας. Τι ειδικά χαρακτηριστικά έχει η δράστις; Και –ω του θαύματος!– έγινε γνωστό ότι ανήκει στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα. Κατανοητή λοιπόν αυτή η προσπάθεια να πέσει στα «μαλακά», επικοινωνιακά, η δράστις της απαγωγής και της σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκου. Να υποθέσω ότι αν δεν ανήκε στη συγκεκριμένη κοινότητα θα ήταν ένα απεχθές κτήνος και θα γνωρίζαμε κάθε πτυχή της αμαρτωλής ζωής του.
Συνεπώς, εκείνο που μετράει γι' αυτούς τους «ευαίσθητους» κύκλους δεν είναι η πράξη, αλλά η ταυτότητα του δράστη. Αν δεν ανήκει σε εμάς, τον κατακεραυνώνουμε μέχρι της πλήρους ηθικής εξοντώσεως. Αν όμως είναι δικός μας άνθρωπος, το πράγμα διαφέρει. Η απαξία της πράξης υποκύπτει μπροστά στην ταυτότητα του δράστη. Αυτό το λέμε και κοινωνική διαστροφή.
Παρεμπιπτόντως, θυμήθηκα μια άλλη δίκη που διεξάγεται αυτές τις ημέρες. Θάνατοι από θανατηφόρα κτυπήματα δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνουν. Παίρνουν τον δρόμο του αστυνομικού ρεπορτάζ. Τα θύματα δεν συμβολοποιούνται. Δεν γίνονται συναυλίες στη μνήμη τους. Δεν συγκεντρώνονται υπογραφές από «έντεχνους προοδευτικούς» καλλιτέχνες. Δεν γίνονται πορείες. Οι οικογένειες των θυμάτων μένουν μόνες με τον πόνο τους.
Αν όμως το θύμα ανήκει σε μια κοινότητα από αυτές που η «προοδευτική» διανόηση έχει θέσει υπό την προστασία της, τότε το ατυχές συμβάν αναδεικνύεται σε όλες τις πτυχές του, υπαρκτές και ανύπαρκτες. Ιδεολογικοποιείται ένα απλό περιστατικό βίας, καθώς αναζητούνται και αποδίδονται κίνητρα στους δράστες, που, εκ των πραγμάτων, δεν υπάρχουν. Και εδώ ο καθοριστικός παράγοντας είναι η ταυτότητα του θύματος.
Είναι δύο γεγονότα που αποδεικνύουν τελικά πως η «σωστή» ταυτότητα, το «σωστό» ανήκειν, επικαθορίζουν την έκνομη πράξη ipso facto, αφαιρώντας ή προσθέτοντας απαξία.