Παρδαλότητες

Δεν υπάρχει τίποτε που να µην µπορεί να κοπεί στο πολιτικό πατρόν µιας ωραίας αντισυνταγµατικότητας. Ισχύει βέβαια και αντιστρόφως: ∆εν υπάρχει πολιτική σκοπιµότητα τόσο χοντρή που να µην µπορούµε να την τυλίξουµε µε το άυλο πέπλο του Συντάγµατος.

Υπερεπιδέξιος ψαλιδοχέρης της συνταγµατολογικής κοπτοραπτικής, ο Γιώργος Κατρούγκαλος έδωσε πάλι δείγµατα του ταλέντου του επί της υποχρεωτικότητας του εµβολιασµού για τους άνω των 60 ετών. Το µέτρο, είπε, είναι αντισυνταγµατικό. «Πλήττει κοινωνικές οµάδες που δεν αποτελούν κίνδυνο. Η ατοµική τους επιλογή επιβαρύνει τους ίδιους. ∆εν επιβαρύνει τρίτους». Αλήθεια; Θα το έλεγε αυτό ο Κατρούγκαλος σε έναν ασθενή που δεν µπορεί να κάνει µια επιβεβληµένη επέµβαση επειδή οι κλίνες είναι κατειληµµένες από ανεµβολίαστους; Θα του έλεγε να κάνει υποµονή ως αβλαβής «τρίτος», όταν 80% των ασθενών µε κορωνοϊό που χρειάζονται νοσηλεία είναι ανεµβολίαστοι άνω των 60 ετών;

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αρνείται την υποχρεωτικότητα επί της αρχής. Την προτείνει µάλιστα για τους ενστόλους. Εχει έτσι ανάγκη να συνταγµατοποιήσει τον αντιπολιτευτικό του αυτοµατισµό κατά της υποχρεωτικότητας που αποφάσισε η κυβέρνηση. Η ανάγκη αυτή οδηγεί σε ορισµένες πολύ διασκεδαστικές προφάσεις. Ετερος συνταγµατολόγος της τσιπρικής αυλής διατυπώνει το επιχείρηµα, που ακούστηκε και από το στόµα του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή, περί απροσφορότητας του προστίµου. Πληρώνοντας εκατό ευρώ, γράφει, «αγοράζω τη δυνατότητα να συνεχίζω να διασπείρω τον ιό». Αν το πρόβληµα είναι στην κύρωση, τι θα ήταν πιο αποτελεσµατικό; Μια ποινή; Εχει ενδιαφέρον ότι πρόκειται για τον ίδιο σοφό που, στην περίπτωση του νόµου Παππά, είχε αποδώσει στο χρήµα νοµιµοποιητική ισχύ. «Εχω 250 εκατ. λόγους να είµαι χαρούµενος», είχε πει. Χαιρόταν τότε που ένας υπουργός σφετερίστηκε αρµοδιότητα την οποία το Σύνταγµα απονέµει σε ανεξάρτητη αρχή.

Η αλήθεια είναι ότι η προπαγανδιστική κακοποίηση του Συντάγµατος δεν είναι συριζαϊκό µονοπώλιο. Την ίδια προσπάθεια, να ανακαλύψει διαφορές µεταξύ των υποχρεωτικοτήτων, καταβάλλει και ο συνταγµατολόγος του Μαξίµου. Προσπάθεια να παρουσιάσει το δικαίωµα του σερβιτόρου στην εργασία ως περίπου υπέρτερο της δηµόσιας υγείας. Το αποτέλεσµα αυτού του κακοφωνικού νοµολαϊκισµού είναι µόνο αρνητικό. Κανείς δεν πείθει· και όλοι µαζί υπονοµεύουν το κύρος των υγειονοµικών κανόνων. Αντί της στοίχισης σε απλές αρχές –η δηµόσια υγεία υπερέχει του ατοµικού δικαιώµατος· η ζωή προηγείται της ελευθερίας–, η σαστισµένη κοινή γνώµη δέχεται καταιγισµό από αστερίσκους, αντιφάσεις και βερµπαλισµούς.

Ζητάμε από τους πολίτες ορθολογισµό, ενώ τους εκθέτουµε σε µια ζάλη υπαρκτού µεταµοντερνισµού, µε γαλάζιες και ροζ υποχρεωτικότητες, µε παρδαλές δηµόσιες υγείες. Ζητάµε από τη «βαλκανική» κοινωνία συµµόρφωση, την ώρα που η ελίτ ανταγωνίζεται στη σοφιστική εξάχνωση του Συντάγµατος.

Κομματική προπαγάνδα με «χωνί» το Σύνταγμα.