Μακρόν εναντίον Τζόνσον
Δεν πρόκειται ασφαλώς για επανάληψη του Εκατονταετούς Πολέμου που άρχισε μεταξύ των βασιλικών οίκων των Βαλουά της Γαλλίας και των Πλαντάτζενετς της Αγγλίας και έληξε το 1453, λίγους μήνες μετά την κατάληψη της Κωνσταντινουπόλεως από τους Οθωμανούς – για να μη λησμονούμε τα δικά μας.
Είναι όμως μια ένδειξη ισχυρή πως οι παραδοσιακές αντιπαλότητες μονίμως υποβόσκουν και εκδηλώνονται ενίοτε ως φάρσα, όπως συμβαίνει σήμερα με την αντιπαράθεση του Γάλλου προέδρου Εμανουέλ Μακρόν και του πρωθυπουργού της Βρετανίας Μπόρις Τζόνσον. Αιτία σήμερα, οι ανεξέλεγκτες προσφυγικές ροές από τη Γαλλία στη Βρετανία και θέματα αλιείας. Θυμίζουν λίγο ελληνοτουρκικά όλα αυτά.
Ο κ. Μακρόν είναι ένας πολιτικός αυτάρεσκος, ευέξαπτος, θιγόμενος συχνότατα, με ριζοσπαστικά οράματα ανασυγκροτήσεως της χώρας του και του ευρωπαϊκού συστήματος. Η εξέγερση των πληβείων με τα «κίτρινα γιλέκα» τού προκαλούσε αισθητικό αποτροπιασμό. Οι εμπνευσμένες εισηγήσεις του για τον μετασχηματισμό της Ε.Ε. αγνοήθηκαν από τη Γερμανία.
Από την πλευρά του, ο κ. Τζόνσον είναι μια τυπική περίπτωση Βρετανού αποφοίτου του Ητον και στη συνέχεια της Οξφόρδης, με πνεύμα συγκρουσιακό, ακραία αγωνιστικός. Ως γόνος της ανωτάτης τάξεως κινείται «είκοσι χιλιάδες μίλια πέρα από το καλό και το κακό», αλλά επικοινωνεί ανέτως με τον λαό. Κοινό σημείο των δύο αυτών ανδρών είναι πως λειτουργούν βάσει προτύπου. Ο κ. Μακρόν είναι βοναπαρτιστής αλλά δεν είναι Ναπολέων. Ο κ. Τζόνσον είναι μεγάλος θαυμαστής του Ουίνστον Τσώρτσιλ αλλά δεν είναι Τσώρτσιλ.
Το γαλλικό πολιτικό πανόραμα βεβαίως πάντοτε παρουσίαζε κάποιες ιδιαιτερότητες. Ο μέγας, πράγματι, ηγέτης της μεταπολεμικής Γαλλίας, ο στρατηγός Σαρλ ντε Γκωλ, δεν ήταν Γαλάτης αλλά Φλαμάνος στην καταγωγή. Ο Ζακ Σιράκ, ηγέτης της Δεξιάς και πρόεδρος της χώρας (1995-2007), υπήρξε μέλος του Κ.Κ. Γαλλίας και όταν ήταν νέος πουλούσε την κομμουνιστική εφημερίδα «Ουμανιτέ» στους δρόμους των Παρισίων. Ο σοσιαλιστής πρόεδρος Φρανσουά Μιτεράν τιμήθηκε με το παράσημο της κατοχικής κυβερνήσεως του Βισύ και στη συνέχεια προσχώρησε στην Αντίσταση. Αντιμοναρχικός ο ίδιος, εκπροσώπησε τη Γαλλία στη στέψη της βασιλίσσης Ελισάβετ. Καθόταν δίπλα στην πριγκίπισσα Ελένη Βοναπάρτη, σύζυγο του πρίγκιπα Γεωργίου της Ελλάδος, η οποία ως μαθήτρια του Φρόιντ τον «ψυχανέλυε σε όλη τη διάρκεια της τελετής», όπως ο Μιτεράν είχε ομολογήσει αργότερα.
Ο κ. Μακρόν θα μπορούσε ενδεχομένως και χάριν παιδιάς να χαρακτηρισθεί «προγονοκτόνος», αφού προπάππος του ήταν ο Βρετανός Τζορτζ Ρόμπερτσον, που πολέμησε στη Μάχη του Σομ το 1918 –την πιο αιματηρή του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου– και παρασημοφορήθηκε για την ανδρεία του. Σφάλλει ωστόσο ο Βρετανός πρωθυπουργός όταν προβλέπει ότι η αντιπαλότητα του κ. Μακρόν θα λήξει μετά τις προεδρικές εκλογές. Στόχος του κ. Μακρόν είναι να αναγνωρισθεί ως ο ηγέτης της Ε.Ε. μετά την αποχώρηση της κ. Αγκελα Μέρκελ από την καγκελαρία. Τα προβλήματα με τη Βρετανία έχουν τη σημασία τους, αλλά ο κ. Μακρόν στοχεύει πολύ ψηλότερα. Αρκεί να του το επιτρέψουν οι χώρες του Βορρά.