Η δημαγωγία για το 4-2-1
Τα πολιτικά αδιέξοδα, η έλλειψη αφηγήματος και, κυρίως, η ανυπαρξία πολιτικής κουλτούρας οδηγούν τους πολιτικούς –ευτυχώς όχι όλους– σε λόγο δημαγωγικό, που τελικά καταλήγει στον λαϊκισμό. Γιατί μια μορφή λαϊκισμού είναι, με υπεραπλουστευμένες προσεγγίσεις της πραγματικότητας, να προκληθεί θυμός και αγανάκτηση στον μέσο πολίτη. Να μην μπορέσει να αντιληφθεί πόσο πολύπλοκη είναι η πολιτική, με πολλές όψεις, οι οποίες δεν μπορούν να αναλυθούν μονοσήμαντα και απλοϊκά.
Προχθές, ο Γ. Α. Παπανδρέου, στην αντιπαράθεσή του με τον Ν. Ανδρουλάκη, αναφέρθηκε απαξιωτικά στο 4-2-1, στον τρόπο δηλαδή με τον οποίο καλύπτονταν την περίοδο 2012-2013 οι θέσεις πολιτικής ευθύνης της δημόσιας διοίκησης. Δηλαδή, υπήρχε μια ποσόστωση μεταξύ των τριών κομμάτων που αποτελούσαν τον κυβερνητικό συνασπισμό. Αγνοια εκ μέρους του πρώην πρωθυπουργού; Δεν νομίζω. Δημαγωγία και λαϊκισμός; Αυτό φαίνεται. Μπορεί να μη γνωρίζει ένας πολιτικός που διετέλεσε και πρωθυπουργός πώς λειτουργούν οι κυβερνήσεις συνασπισμού; Πώς φαντάζεται ο Γ. Α. Παπανδρέου ότι πληρούνται οι πολιτικές θέσεις της κρατικής μηχανής σε πολυκομματικές κυβερνήσεις; Προφανώς, ύστερα από συνεννόηση, αναλογικά με τη δύναμη των κομμάτων που συγκροτούν την κυβέρνηση. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει; Με ζαριές; Δεν βλέπει ο Γ. Α. Παπανδρέου και όσοι μέμφονται το 4-2-1 τι γίνεται στη Γερμανία; Τα τρία κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού συμφώνησαν στη διανομή των υπουργείων και εν συνεχεία οι υπουργοί θα επιλέξουν τους συνεργάτες τους σε όλες τις πολιτικές βαθμίδες της δημόσιας διοίκησης.
Αν μεθαύριο ο Γ. Α. Παπανδρέου, στο πλαίσιο της «προοδευτικής» κυβέρνησης, συνέπραττε με τον ΣΥΡΙΖΑ, πώς νομίζει ότι θα στελεχώνονταν οι πολιτικές θέσεις της κρατικής μηχανής; Με κάποια ποσόστωση, ύστερα από σχετική διαπραγμάτευση. Διότι οι διαπραγματεύσεις για τη συγκρότηση κυβέρνησης συνασπισμού δεν αφορούν μόνο προγραμματικές συγκλίσεις, αλλά αφορούν και πώς θα κατανεμηθούν τα υπουργεία και πώς θα στελεχωθεί ο κυβερνητικός μηχανισμός. Συνεπώς, θα έπρεπε να μένουν έξω από την πολιτική αντιπαράθεση δοκιμασμένες και απαραίτητες πρακτικές, για τον απλούστατο λόγο ότι μπορεί στο εγγύς μέλλον να παραστεί ανάγκη να καταφύγουμε και πάλι σε αυτές. Δηλαδή, σε μια μελλοντική κυβέρνηση συνασπισμού το 4-2-1 θα επανέλθει ούτως ή άλλως.