Ο δημιουργικός ρόλος του μουσικού εκτελεστή
Είναι τόσο πλούσιο το βιογραφικό του Δημήτρη Σουκαρά, ώστε διατρέχοντάς το κανείς ίσως αναρωτηθεί πώς αποτυπώνονται καλλιτεχνικά σε έναν νεαρό κλασικό κιθαρίστα με έδρα τη Μεγάλη Βρετανία τα πτυχία του από τη Βασιλική Ακαδημία Μουσικής του Λονδίνου και από το τμήμα Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου, οι πάμπολλες διακρίσεις του σε διεθνείς μουσικούς διαγωνισμούς και τα τόσα ακόμη επιτεύγματα. Δεν είναι μια απορία εντελώς αδικαιολόγητη: τα πλούσια βιογραφικά δεν μετουσιώνονται πάντα σε δημιουργία. Ο Δημήτρης Σουκαράς, βέβαια, εκτός
από περγαμηνές έχει κι έναν προσωπικό στόχο: να ερευνήσει τον ρόλο του μουσικού εκτελεστή σε έργα γραμμένα για κιθάρα μεν, από συνθέτες όμως που το βασικό τους όργανο είναι άλλο.
Ο δίσκος του «Roots 21st Century Greek Music for Guitar», που κυκλοφορεί από τη διεθνή δισκογραφική εταιρεία Naxos, συνιστά ένα ακόμη βήμα του κλασικού κιθαρίστα προς αυτή την κατεύθυνση, με οδηγό την ελληνική μουσική που τον διαμόρφωσε: τα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι, την πρόσφατη εγχώρια τζαζ και τη σύγχρονη κλασική και avantgarde μουσική της χώρας.
Ετσι, το άλμπουμ ξεκινά με το «Ariadne's Duality» του κοντραμπασίστα Πέτρου Κλαμπάνη, όπου ο Δημήτρης Σουκαράς αξιοποιεί ακόμη και τα χαρακτηριστικά
κρουστού οργάνου που διαθέτει η κιθάρα, πόσο μάλλον τη δική του βιρτουοζιτέ και μελωδικότητα· σειρά έχει το «HaiKu, Op. 109» του Φίλιππου Τσαλαχούρη, που ερμηνεύεται από τον κιθαρίστα και τη μέτζο σοπράνο Λότε Μπετς-Ντιν σε στυλ παράλληλων μονολόγων, ικανών να δημιουργήσουν δυνατές ποιητικές στιγμές όταν ευθυγραμμιστούν στο «Allegory of the Tragic Hero» του Ιάσονα Μαρούλη, η κιθάρα ακούγεται σαν το ανεξερεύνητο μουσικό ισοδύναμο ενός ήρωα αρχαίας τραγωδίας που συγκρούεται με τους νόμους της μοίρας (και του L' Anima String Quartet που συμμετέχει)· και στο «Hommage» του Θεόδωρου Αντωνίου, που βασίζεται σε οκτώ θέματα του Μάνου Χατζιδάκι, συμβαίνει το εξής: η παρακαταθήκη του μεγάλου Ελληνα συνθέτη, η πρόσληψή της από τον μεταγενέστερο ομότεχνό του, η ορχήστρα Audentia Ensemble την οποία διευθύνουν ο Ράιαν Μπερ και ο ίδιος ο Δημήτρης
Σουκαράς, ακούγονται σαν ένα δυναμικό αλλά στιβαρό σύνολο, καμωμένο από τον πιο ιδανικό συνδυασμό.
Το λιθαράκι του στο πολυστυλιστικό τελικό αποτέλεσμα έβαλε και ο Μίλτος Λογιάδης, ο οποίος ανέλαβε τη γενική καλλιτεχνική επιμέλεια. Προκειμένου όμως να επιτευχθεί εκείνος ο ερευνητικός στόχος που λέγαμε, χρειάστηκε κάτι ακόμη: «Είναι πραγματικά συγκινητικό για εμένα», αναφέρει στο σχετικό σημείωμά του ο Δημήτρης Σουκαράς, «ότι αυτά τα έργα τα έχω δει όταν ακόμη ήταν μια ιδέα, μια συζήτηση, δύο πεντάγραμμα, μια σελίδα, έως ότου ολοκληρωθούν και έπειτα ηχογραφηθούν. Το να ζεις τόσο καιρό με το μουσικό υλικό δημιουργεί μια απίστευτη σύνδεση. Υπάρχουν φορές που αισθάνομαι τα έργα τόσο πραγματικά δικά μου, σαν να τα έχω γράψει και εγώ».