Διαβρώσεις

Οταν οι χύμα δοξασίες βρίσκουν πολιτικό μανδύα.

Καβάντζα. Ετσι ακριβώς το είπε ο γραµµατέας της οµοσπονδίας των νοσοκοµειακών γιατρών. Είπε ότι «κρατάνε καβάντζα» κλίνες εντατικής θεραπείας. Ποιοι; Οι συνάδελφοί του. Οι γιατροί που αποφασίζουν για το ποιος και πού θα διασωληνωθεί, ποιος και πού πρέπει και αντέχει να µεταφερθεί αν βρεθεί κλίνη κενή.

Ο συνάδελφός του της οµοσπονδίας των νοσηλευτών, Μιχάλης Γιαννάκος, υπερθεµάτισε λέγοντας ότι τα κρεβάτια κρατιούνται για «πολιτικούς και µητροπολίτες». ∆εν ρωτήθηκε για ποιους πολιτικούς. ∆εν ρωτήθηκε ποιος πολιτικός νόσησε και έτυχε προνοµιακής µεταχείρισης.

Ο κύκλος της καταγγελίας είναι ενδεικτικός. Πρώτα εκτοξεύεται στην τηλεοπτική νύχτα. Μετά υιοθετείται από την αντιπολίτευση. Κυκλοφορεί στα κοινωνικά δίκτυα. Συµπιέζεται σε τίτλους πέντ’-έξι λέξεων – στο διάνυσµα της προσοχής του µέσου χρήστη.

Την επόμενη ηµέρα, στη δηµόσια τηλεόραση, ο Γιαννάκος έλεγε ότι δεν είπε ποτέ αυτό που είχε πει. «∆εν είπα εγώ ποτέ για VIP ασθενείς». Κανείς δεν θα θυµόταν πια την αντίφαση. Η επίσηµη εφηµερίδα της αξιωµατικής αντιπολίτευσης είχε ήδη µετατρέψει σε προκήρυξη το πρωτοσέλιδό της, υιοθετώντας την καταγγελία που ο ίδιος συνδικαλιστής δοκίµασε, σε δεύτερο χρόνο, να λειάνει. Ποιον Γιαννάκο από τους δύο να πιστέψεις;

Ποιον ΣΥΡΙΖΑ να πιστέψεις; Τον πρόεδρο του κόµµατος, που έβαλε πλάτη στον συνδικαλιστή, τραβώντας πάλι µαχαίρια για να φτάσουν σε κόκαλα; Τη νεολαία, που πήρε την ντουντούκα για να µεγαφωνήσει τον Γιαννάκο; Ή µήπως τον τοµεάρχη Υγείας του κόµµατος, που δήλωσε ότι, κατά την αντίληψή του, δεν ισχύει η καταγγελία;

Λένε ότι αυτού του είδους η «υγειονοµική» αντιπολίτευση, που αναζητεί την ύλη

της στην πανδηµία, σαν να επρόκειτο για πολιτική επιλογή –σαν να είχε, όντως, όπως είχε πει ο Τσίπρας, «αυτουργό» τον Μητσοτάκη–, εκθέτει τον ΣΥΡΙΖΑ στα µάτια των µετριοπαθών πολιτών. Τον κρατάει σε απόσταση ακόµη και από εκείνους που δεν είναι µεν ικανοποιηµένοι από την κυβέρνηση, εκλαµβάνουν όµως την καταγγελτική υστερία ως βαρύτερη ανευθυνότητα.

Το θέμα δεν είναι η δηµαγωγική αναποτελεσµατικότητα της αντιπολίτευσης. Το πρόβληµα είναι ότι η ίδια αναλαµβάνει να δώσει σχήµα στις χύµα θεωρίες που υποδαυλίζουν τη δυσπιστία προς το σύστηµα υγείας και, συνολικά, προς την ικανότητα της πολιτείας να προστατεύσει τη δηµόσια υγεία. Κάνει εδώ ό,τι κάνει η Ακροδεξιά στην Ευρώπη. ∆ανείζει νοµιµοποιητικό µανδύα σε αντισυστηµικές φωνές. Προκαλεί µόνο ζηµιά, εκεί που δεν µπορεί να καρπωθεί καν το πρόσκαιρο όφελος.

Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι όλοι έρµαια πολακικών ενστίκτων. ∆εν συµφωνούν όλοι µε την πτωµατοθηρία. Βλέπουν ότι είναι πολιτικά αδιέξοδη και θεσµικά διαβρωτική. Τη βλέπουν, αλλά είναι πολύ λίγοι για να τη σταµατήσουν.