Ενα εικοσιτετράωρο με τους μουσικούς Μιχάλη και Παντελή Καλογεράκη
09.00
Μιχάλης: Εχει ήδη ξεκινήσει η Βαρβάρα να νιαουρίζει, για να σηκωθώ από το κρεβάτι και να της βάλω να φάει. Ακολουθεί ο Οσκαρ, που ξέρει πως είναι και για εκείνον η ώρα του πρωινού. Την ίδια στιγμή, ο Παντελής, στον Αγιο Σώστη, βγαίνει για τζόγκινγκ.
10.00
Ξεκινώντας τη μέρα, δεν αλλάζουν πολλά από την προηγούμενη. Σαν η μέρα να μην τελειώνει ποτέ· εγώ απλά γέρνω να ξεκουραστώ λίγο και συνεχίζω. Ενα ραδιοφωνάκι αγορασμένο από τη λαϊκή, 5 ευρώ με ξυπνητήρι, παίζει Τρίτο Πρόγραμμα. Η πόλη βράζει και είναι αρχές Ιούνη. Ο Παντελής γυρνάει από το τζόγκινγκ και φτιάχνει να πιει καφέ φίλτρου.
11.00
Περιμένεις πώς και πώς να έρθει το καλοκαίρι για να χαρείς τον ήλιο και τη θάλασσα, κι ενώ ξέρεις πως θα σε βρει το καλοκαίρι στην Αθήνα, και πάλι το περιμένεις πώς και πώς. Οταν πια έρχεται, σε βρίσκει κατακούτελα ο Ηφαιστος (έκανα τρελό reference), με το καρκαΐλι το παραδοσιακό, το γνήσιο, το αθηναϊκό. Στο σπίτι τα γατιά ξάπλα στο πάτωμα, τα φυτά και τα ρολόγια σαν τον πίνακα του Νταλί «Η εμμονή της μνήμης» κι εσύ έτοιμος να παραδοθείς στη ραστώνη της ζωής, που σε έχει πιάσει από τα μαλλιά και σε κατευθύνει.
12.00
Πρόβα εγώ στο σπίτι μου στο Παγκράτι, ενώ ο Παντελής, κάπου εκεί γύρω στις δώδεκα, ξεκινάει να μαγειρεύει στον Αγιο Σώστη.
15.30
Η ζωή ενός καλλιτέχνη στην Ελλάδα εγκυμονεί τη ματαιότητα σε καθετί, στην κάθε γωνιά σε περιμένει και κάτι ακόμα που προσθέτει μέσα σου την επιβεβαίωση πως τα πράγματα είναι ακριβώς όσο λάθος τα φαντάζεσαι. Από τη βία στα πανεπιστήμια, την τοξική αντρίλα στα διαμερίσματα, από τον καθημερινό σεξισμό
στους δρόμους της πόλης, μέχρι τον πόλεμο και τον αυταρχισμό των κυβερνήσεων, την ασταμάτητη ανάγκη για σιχαμένα λεφτά, τα κούφια λό- για για ειρήνη, δικαιοσύνη, ισότητα. Ολα αυτά είναι γεγονότα που συνθέτουν τη ζωή του ανθρώπου στη Γη. Σε ποια Γη; Με την κλιματική κρίση και την καταστροφή της βιοποικιλότητας, ενώ παράλληλα δεν ελέγχεται ουσιαστικά κανείς από εκείνους (μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες, ιδιώτες φραγκάτοι, μεγάλες επιχειρήσεις) που μέχρι και σήμερα δεν έχουν αλλάξει τίποτα στη στρατηγική τους για την προστασία του περιβάλλοντος. 16.00
Ο Παντελής καβαλάει το ποδήλατο και έρχεται στο σπίτι μου, στο Παγκράτι, γιατί όπως ο ίδιος πάντα λέει, εγώ δεν ξεκουνάω από τη γειτονιά μου.
16.10
Προφανώς, με έχει κουζουλάνει η ζέστη. Κοιτάω το κλιματιστικό που αγόρασα και δεν χρησιμοποιώ. Από τη μια λέω «απορρυθμίζει το κλίμα», από τη άλλη λέω «ΔΕΗ».
17.15
Με τον Παντελή τραγουδάμε με την μπαλκονόπορτα ανοιχτή.
18.30
Το να ζεις στην Ελλάδα είναι από μόνο του ένας άθλος, μια και σε καθημερινή βάση αισθάνεσαι να σε διώχνει η χώρα, να σε σπρώχνει η πόλη να φύγεις. Αφού ήδη έχουν φύγει γνωστοί και φίλοι για το εξωτερικό, οι κουβέντες που κάνω με όσους φίλους ζουν ακόμη στην Ελλάδα είναι πάντα οι ίδιες. Μια μάχη για να συνεχίσουμε να ζούμε εδώ, ενώ ο Παντελής, προκειμένου να διατηρήσει μια ρανίδα αισιοδοξίας που του απομένει, επιμένει να μην πάει στην πολιτική η κουβέντα.
19.30
Aρχίζει να πέφτει η θερμοκρασία, περπατάω στους λόφους της πόλης, Στρέφη, Λυκαβηττό ή και στο Σκοπευτήριο στην Καισαριανή. Πάντα καταλήγω κάπου ακούγοντας Αντώνη Απέργη, κι εκεί πάνω στον λόφο λέω ένα «όχι», θα τα καταφέρω. Γιατί εκεί, πάνω στον λόφο, αισθάνεσαι και τον άλλο που έχει φρικάρει και ψάχνει, ψάχνει στην πόλη εμένα, καθώς κι εγώ ψάχνω αυτόν και δεν μπορεί, κάπου θα συναντηθούμε.
20.00
Οταν πλέον ο ήλιος δύει, σιγά σιγά κατηφορίζω, παίρνοντας βαθιές ανάσες για να μπω πάλι στην τσιμεντούπολη, γνωρίζοντας πως η λύση είναι η συσπείρωση με αυτούς τους ανθρώπους. Επιστρέφω δυνατός και έτοιμος να εξηγήσω, κυρίως στον εαυτό μου, γιατί βρίσκομαι εδώ. Ο Παντελής ξεκινάει τα κανονίσματα για τη βραδινή του έξοδο – δύσκολα να βάλει κώλο μέσα κι αν ένα βράδυ μείνει σπίτι του, θα πρέπει να έχει παρέα. Ετσι, με το ηλιοβασίλεμα ξεκινάει τα κανονίσματα, όμως απόψε, κανονίζει τα χρώματα, φροντίζει τα νύχια του τα μωβ σαν τα κυκλάμινα, τσεκάρει γκαρνταρόμπα και ετοιμάζεται γιατί έχει να βγάλει στη σκηνή το «τέρας».
«Κοιτάω το κλιματιστικό που αγόρασα και δεν χρησιμοποιώ. Από τη μια λέω “απορρυθμίζει το κλίμα“, από τη άλλη λέω “ΔΕΗ``».
21.00
Εχουμε live, στην ταράτσα του Gazarte, στις 29 Ιουνίου. Θα βρούμε ξανά τον λόγο να υπάρχουμε, να δημιουργούμε, να εκφράζουμε και να μοιραζόμαστε την τέχνη μας. Εκεί, παρέα, ένα.