Το εικαστικό «Φως και Σκοτάδι» του Αλέκου Κυραρίνη στον ΟΟΣΑ του Παρισιού
Οι καλλιτέχνες και ποιητές που ζούσαν με αποκλειστική έννοια τη δική τους δημιουργική μανία ήταν φαινόμενο του 19ου αιώνα. Οσοι ασχολούνται σήμερα με την τέχνη έχουν στο μυαλό τους λιγότερο ή περισσότερο τον βιοπορισμό. Λογικό είναι, σε αυτόν τον κόσμο ζούμε. Ωστόσο, έχω δει ελάχιστες εξαιρέσεις σε αυτόν τον κανόνα. Ο Τηνιακός Αλέκος Κυραρίνης είναι πραγματικά ένας αυτοδημιούργητος ζωγράφος που τα κατάφερε μόνος του, υπακούοντας μιαν εσωτερική ορμή και μια ολόδική του πνευματικότητα, η οποία του επέβαλε άλλες ιεραρχήσεις. Γνωρίζοντάς τον πολλά χρόνια, δεν μπορούσα παρά να μην καμαρώσω που μια έκθεσή του αρχικά παρουσιάστηκε στον χώρο της Μόνιμης Ελληνικής Αντιπροσωπείας του ΟΟΣΑ στο Παρίσι, στα τέλη Μαΐου, και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην έδρα της Γενικής Γραμματείας, όπου θα παραμείνει έως το τέλος Ιουνίου. Και στα δύο μέρη την είδαν πρέσβεις και στελέχη αντιπροσωπειών από όλες τις χώρες-μέλη του διεθνούς οργανισμού, που εκφράσθηκαν με λόγια κολακευτικά.
Πρωτεργάτης αυτής της πρωτοβουλίας, ο πρέσβης μας Γιώργος Πρεβελάκης. Μαζί με την ακούραστή σύζυγό του Μάρω έχουν εκμεταλλευθεί κάθε δυνατή πιθανότητα για να αναδείξουν σε διεθνές επίπεδο τη σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία, συνταιριάζοντάς τη πάντα με την εκάστοτε θεματική ή προβληματική που απασχολεί τον Οργανισμό. Σύμμαχός τους σε αυτή τη σπουδαία προσπάθεια, η ιστορικός τέχνης δρ Τατιάνα Σπινάρη-Πολλάλη, που έχει ιδρύσει σε Αθήνα και Πόρο την γκαλερί Citronne. Η ενότητα που παρουσίασε ο Κυραρίνης, με τίτλο «Φως και Σκοτάδι», αποδίδει με τον χρωστήρα τα ανάμεικτα συναισθήματα που γεννούν οι δύσκολες σημερινές συνθήκες: πόλεμος, προσφυγιά, αρρώστια – ο φόβος του θανάτου. Ταυτοχρόνως, όμως, υπάρχει και επιβιώνει η ελπίδα για το καλό και για το δίκαιο – η αναπόφευκτη χαρά της ζωής. «Με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου ξεκίνησε μια φωτεινή περίοδος: η ανθρωπότητα φαινόταν να ενοποιείται και να απελευθερώνεται. Μετά τρεις δεκαετίες, η εποχή αυτή μοιάζει να φθάνει στο τέλος της», επισημαίνει για την έκθεση αυτή ο Γ. Πρεβελάκης. «Διαδοχικές κρίσεις, οικονομική, περιβαλλοντική και υγειονομική, έχουν σκοτεινιάσει το παρόν και τον ορίζοντα. Ο πόλεμος, ο οποίος επέστρεψε στην Ευρώπη, επιβεβαιώνει το σκότος. Αιώνιο θέμα της ανθρώπινης φύσης, η διαλεκτική ανάμεσα στο Φως και στο Σκότος, απεικονίζεται στα έργα του Ελληνα ζωγράφου Αλέκου Κυραρίνη. Στα σύμβολά του αναγνωρίζεται ο φόβος και η ελπίδα, η προσέγγιση και η απόσταση, σε μια αέναη συνύπαρξη την οποία τροφοδοτεί η βιούμενη πραγματικότητα. Η εικαστική αυτή δημιουργία αντλεί από τον εικονογραφικό πλούτο και τη βαθιά σοφία της βυζαντινής και γενικότερα της ανατολικής παράδοσης». «Φως και σκοτάδι συνυπάρχουν, αλληλοκαθορίζονται. Η δική μου προσπάθεια, όμως, προσδιορίζεται από μια μεγάλη επιθυμία για το φως», λέει ο καλλιτέχνης. «Εκεί είναι που αρχίζεις να κτίζεις αργά, απλά, υπομονετικά ό,τι ονομάζεται ζωή».