Εκφυλισμός συζήτησης για τον νόμο Κεραμέως
Είναι από επιπολαιότητα; Είναι από συμφέροντα; Το θέμα που μονοπωλεί σχεδόν όλα τα δημοσιεύματα για το νόμο-πλαίσιο Κεραμέως είναι το πώς εκλέγεται ο πρύτανης. Δεν είναι αυτό όμως που καθορίζει την ποιότητα των ΑΕΙ. Είναι η ποιότητα του εκπαιδευτικού προσωπικού. Πώς εκλέγονται οι 10.000 καθηγητές, από την ποιότητα των οποίων προκύπτει και η ποιότητα του πρύτανη; Ο τρόπος εκλογής τους έχει καλλιεργήσει σχέσεις φεουδαρχικές (κουβάλα τον προτζέκτορα, για να σε κάνω λέκτορα), σχέσεις πελατειακές, σχέσεις συντεχνιακές, έχει κάνει καθηγητές άτομα που δεν το αξίζουν, έχει απογοητεύσει άτομα που το αξίζουν, έχει συμβάλει τα μέγιστα στο brain drain. Το νομοσχέδιο
αφιερώνει 16 άρθρα (138 έως 153) για να αποτρέψει φωτογραφικές προκηρύξεις θέσεων, γνωστικά αντικείμενα τιποτολογίας, στημένα εκλεκτορικά σώματα κ.λπ. Η εκλογή του πρύτανη έχει και αυτή έντονα τα παραπάνω αντιδημοκρατικά χαρακτηριστικά.
Είναι σημάδι των καιρών ότι κανείς απολύτως δεν ασχολήθηκε με αυτό το θέμα, το οποίο είναι απτό και συγκεκριμένο. Ασχολούνται με επιχειρήματα για την εκλογή του πρύτανη που δεν είναι απτά, αλλά ιδεολογικά. Μέχρι και η αριστερή «διεθνής» μάζεψε 700 υπογραφές ενάντια στον
νόμο. Η πρόσφατη Σύνοδος των Πρυτάνεων συνεδρίαζε, παρούσης και της υπουργού, επί 6,5 ώρες(!) και το μοναδικό θέμα που συζήτησε ήταν η (μη) εκλογή του πρύτανη από τη βάση.
Δεξιοί, κεντρώοι και αριστεροί, πρυτάνεις και μη, υπερασπίζουν το σημερινό σύστημα ως δημοκρατικό. Αρθρογραφούν ότι ο νόμος Κεραμέως δεν συνιστά μεταρρύθμιση επειδή δημιουργεί «υπερπρύτανη» που δεν λογοδοτεί. Ωστόσο, σήμερα σε ποιον λογοδοτεί ο πρύτανης; Στη Σύγκλητο. Ποιος είναι πρόεδρος της Συγκλήτου; Ο πρύτανης!
Εχει τρόπο να καθαιρέσει τον πρύτανη η Σύγκλητος; Οχι. Τόση πολλή δημοκρατία!
Δεν ισχυρίζομαι ότι ο νόμος είναι τέλειος. Είναι όμως μια σοβαρή προσπάθεια να σπάσουν ταμπού. Ο νόμος Διαμαντοπούλου έσπασε το ταμπού της μονοπρόσωπης διοίκησης. Νικήθηκε όμως από τους μετέπειτα υπουργούς και από τους πρυτάνεις, οι οποίοι –τι ειρωνεία– ήσαν εκλεγμένοι από τη βάση και αποτελούσαν μια de facto δυαδική εξουσία. Ο νόμος Κεραμέως, αν εφαρμοστεί, σπάει το ταμπού εκλογής από τη βάση και τη δυαρχία. Και είναι προτιμότερο να νομοθετηθεί μια μεταρρύθμιση θετική κατά 70% που θα εφαρμοστεί, παρά μια μεταρρύθμιση θετική κατά 100% που όμως δεν θα εφαρμοστεί.