Μετά τον Πορτοσάλτε η Πεντέλη
Ηµε «γκαζάκια» στο σπίτι του Aρη Πορτοσάλτε προχθές σκόπευε να προκαλέσει µείζονα καταστροφή. O,τι κι αν σηµαίνει αυτό. Για κάποιον µπορεί να σηµαίνει απλώς µια γενικευµένη πυρκαγιά σε µια πολυκατοικία, η οποία εντέλει αντιµετωπίζεται µε την έγκαιρη παρέµβαση της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας. Για κάποιον άλλον µπορεί να σηµαίνει και την ύπαρξη θυµάτων. Τελεία και παύλα. Oταν βάζεις πυρκαγιά σε µια πολυκατοικία, δεν µπορείς να ξέρεις ποιο ακριβώς είναι το αποτέλεσµα, πού θα σταµατήσει και τι έµψυχο ή άψυχο θα παρασύρει στον δρόµο της. Oπως µου είπε ο παθών, την εξάπλωση τη σταµάτησαν δυο-τρία νέα παιδιά, κάτοικοι, οι οποίοι παρενέβησαν αµέσως υποθέτω, χρησιµοποιώντας τους πυροσβεστήρες. Πριν πω οτιδήποτε, θέλω να πω ότι ο Aρης Πορτοσάλτε είναι φίλος. Eχω συνεργασθεί µαζί του και έχω εκτιµήσει την εντιµότητά του, την ευθυκρισία του και µια αρετή που σπανίζει στους καιρούς µας, τον σεβασµό του απέναντι στη γνώση, ακόµη κι όταν αυτή τον ξεπερνάει. Τα λέω εκ προοιµίου για να εξηγήσω για ποιον λόγο δεν πρόκειται να επιχειρηµατολογήσω υπέρ του Aρη. ∆εν τη χρειάζεται την υπεράσπισή µου.
που, αντιθέτως, µε απασχολεί είναι για ποιον λόγο ο Aρης Πορτοσάλτε αποτελεί στόχο για όλον αυτόν τον εσµό των µικρονοϊκών που συνθέτουν τις οµάδες κρούσης της αντικοινωνικής αριστεράς. Θεωρώ ότι είναι σύµπτωµα της κοινωνικής υποκρισίας µας. Υπάρχει ένας τόνος της υποκρισίας. ∆εν έχει σηµασία τι λες. Σηµασία έχει να τα λες µε τέτοιον τρόπο, ώστε κανείς να µη θίγεται. Κι αυτό είναι το ζήτηµα µε τον Aρη Πορτοσάλτε. Oταν υπερασπίζεται κάποια θέση την υπερασπίζεται χωρίς να νοιάζεται ποιους θα θίξει και ποιους θα δυσαρεστήσει. Αυτοί οι ηλίθιοι που τον έχουν κάνει στόχο απλώς υποφέρουν από τη γνωστή πενία της ηµετέρας παιδείας. Την αδυναµία κατανόησης κειµένου. Oµως ακόµη κι αν ο Πορτοσάλτε είναι µίσθαρνο όργανο µιας «δεξιάς νεοφιλελεύθερης χουντικής» κυβέρνησης - κάθε επίθετο ευπρόσδεκτο. Τι δουλειά έχουν τα γκαζάκια στο σπίτι του; Ακούς «γκαζάκια» και λες εντάξει δεν έγινε και τίποτε. Κάτι σαν τις µολότοφ. Πόσοι σκοτώθηκαν από µολότοφ; Περισσότεροι, πάντως, από όσους σκοτώθηκαν από αστοχίες της αστυνοµίας. Από τα θύµατα της Marfin έως τους αστυνοµικούς φρουρούς.
αυτό εµφανίζεται ο ρόλος της οργανωµένης πολιτείας. Πόσους αστυνοµικούς θα «ρίξει» στον δρόµο; ∆εν ξέρω και δεν νοµίζω ότι ενδιαφέρουν οι αριθµοί. Εκείνο που ενδιαφέρει είναι ο εντοπισµός και η σύλληψη όσων επιτέθηκαν στο σπίτι του Πορτοσάλτε πριν προλάβουν να κάψουν ό,τι δεν έχει καεί ακόµη στην Πεντέλη.
Και στο σημείο
ttheodoropoulos@kathimerini.gr Το παράδοξο είναι ότι λίγο βορειότερα, στο Πεδίον του Αρεως, ο ίδιος οργανισµός πραγµατοποιεί έκθεση ψηφιακής τέχνης και δεν έχει ανοίξει µύτη. Το αντίθετο: Η έκθεση έτυχε αποθεωτικής υποδοχής και προσµετράται στο θετικό momentum της ευρύτερης Κυψέλης. Πώς, όµως, στη µία περίπτωση έχουµε φάουλ και στη δεύτερη ζητωκραυγές; Το ζήτηµα δεν είναι η παραχώρηση δηµόσιου χώρου σε ιδιωτικούς φορείς για την υλοποίηση καλλιτεχνικών πρότζεκτ. Αυτό συµβαίνει παντού στον κόσµο, θα ήταν περίεργο να µη συµβαίνει και στην Αθήνα.
Ενώ, όμως, στο εξωτερικό έχουµε συµπράξεις µε δηµόσιους, καλά στελεχωµένους και έµπειρους φορείς του ∆ηµοσίου (δήµος, υπουργεία κ.λπ.), εδώ γινόµαστε µάρτυρες µιας κουλτούρας επιβολής γούστου και πολιτικής ατζέντας όπου ο δηµόσιος συνοµιλητής έχει επιφυλάξει για τον εαυτό του ρόλο θεατή. Κι αυτό είναι πρόβληµα.
• O Μιχάλης Τσιντσίνης απουσιάζει.