Το έκκεντρο ροζ

Τη δεκαετία του 2000, τα αποµονωµένα ακόµα Τίρανα άρχισαν να αποκτούν κάποια θετική δηµοσιότητα στον ξένο (και ελληνικό) Τύπο χάρη σε ένα πρόγραµµα µαζικών ανακαινίσεων των προσόψεων των κτιρίων της πόλης. Εµπνευστής του προγράµµατος ήταν ο σηµερινός πρόεδρος της χώρας και τότε δήµαρχος της πόλης, Εντι Ράµα.

Ο στόχος ήταν να οµορφύνουν κάπως τα άχαρα µπλοκ της κοµµουνιστικής περιόδου. Ετσι επιλέχθηκαν κατά βάση ζωηρά χρώµατα και το έργο ανατέθηκε σε καλλιτέχνες αλλά και σε απλούς ελαιοχρωµατιστές, οι οποίοι όφειλαν να καταθέσουν τις ιδέες τους. Μέσα σε λίγα χρόνια η όψη των Τιράνων όντως άλλαξε. Αν και όχι πάντα για καλό. Σε µερικές περιπτώσεις η φαντασία των δηµιουργών ξεπερνούσε τα εσκαµµένα: τα χρώµατα που είχαν επιλεγεί ήταν τόσο έντονα, µε αποτέλεσµα η τελική εικόνα να παραπέµπει κατά τόπους περισσότερο σε τσίρκο παρά σε κέντρο πόλης.

Τα Τίρανα εκείνης της εποχής τα θυµήθηκα βλέποντας την τοιχογραφία που αποκαλύφθηκε το Σαββατοκύριακο στον διάσηµο τυφλό τοίχο στη συµβολή της οδού Πανεπιστηµίου µε την οδό Θεµιστοκλέους· «διάσηµο» λόγω της µεγάλης ορατότητας που εξασφαλίζει η θέση του σε όσους κινούνται στην ευρύτερη περιοχή της Οµόνοιας και των Χαυτείων. Κι εδώ είναι η ευθύνη όσων έδωσαν τη συγκατάθεσή τους για να υλοποιηθεί η τρίτη κατά σειρά εικαστική παρέµβαση της Στέγης του Ιδρύµατος Ωνάση σε τοίχους πολυκατοικιών της Αθήνας: Κανένας αρµόδιος δεν έκανε την απλή σκέψη ότι ένα τόσο επιθετικό χρωµατικά έργο, µια τόσο ιδιοσυγκρασιακή σύνθεση, ίσως να µην ήταν η καλύτερη ιδέα για ένα τόσο νευραλγικό σηµείο της Αθήνας.

Είμαστε μάρτυρες μιας κουλτούρας επιβολής γούστου όπου ο δημόσιος συνομιλητής έχει ρόλο θεατή.

να ήταν η οδός Πειραιώς στο πιο βιοµηχανικό της κοµµάτι, αλλά η Πανεπιστηµίου; Ναι, τα Χαυτεία δεν διανύουν την καλύτερή τους περίοδο, αλλά αυτό δεν δίνει το δικαίωµα σε κανένα να επιβάλλει το αισθητικό του κριτήριο.