Ο συμβολισμός του βάθρου
Ενίοτε, τα στραβοπατήματα κάνουν καλό. Και η εικόνα αποκλεισμού του προέδρου της Ελληνικής Παραολυμπιακής Επιτροπής, Γιώργου Καπελλάκη, από το βάθρο των επισήμων στα εγκαίνια αθλητικού χώρου στην Κρήτη προκάλεσε ευλόγως τόσο θόρυβο ώστε πλέον δεν σκεφτόμαστε μόνο την απρέπεια και την προσβολή αλλά σκεφτόμαστε και την ποιότητα και την αναγκαιότητα παρόμοιων εκδηλώσεων.
Ο αποτροπιασμός που εκφράστηκε απέναντι σε όσα είδαμε σε μια φωτογραφία εκφράζει την έλλειψη ανοχής μερίδας, έστω, της κοινωνίας απέναντι στη στείρα και εντέλει βαθιά κυνική εθιμοτυπία. Η εικόνα έκανε ζημιά, αποκάλυψε μια διαδεδομένη
νοοτροπία αλλά παράλληλα γέννησε και έναν αντίλογο δυσφορίας για τον κόσμο που εκπροσωπεί η φωτογραφία αυτή.
Πολλά μπορεί να σχολιάσει κανείς πέραν του προφανούς, της εικόνας των επισήμων στο βάθρο και του προέδρου της Ελληνικής Παραολυμπιακής Επιτροπής εκτός βάθρου. Για ποιο λόγο να υπάρχει βάθρο λες και εγκαινιάζουμε ανδριάντα σε συνοικιακή πλατεία της δεκαετίας του '50; Για ποιο λόγο η Εκκλησία πρέπει να εκπροσωπείται σε εγκαίνια αθλητικού χώρου, και μάλιστα οι ιερείς να συνωστίζονται
στο βάθρο μαζί με τα πολιτικά πρόσωπα και τους εκπροσώπους των φορέων; Πόσο στείρα μοιάζει αυτή η εθιμοτυπία, πόσος κυνισμός αναβλύζει και εντέλει πόση έλλειψη στοιχειώδους ανθρωπιάς, ευγένειας, απλότητας, κοινώς πολιτισμού; Δεν βρέθηκε ένας από όσους συνωστίζονταν για να βγάλουν το μεροκάματο της μικροπολιτικής και της κενής περιεχομένου φιλοδοξίας να δει αυτό που πραγματικά συνέβαινε;
Αλλά έστω, ό,τι έγινε, έγινε. Μήπως είναι καιρός το ατόπημα αυτό και η προσβολή απέναντι
στο κοινό αίσθημα ισότητας και συμπερίληψης να μας απομακρύνει οριστικά από αυτή την παρωχημένη αντίληψη εγκαινίων, λόγων, παρατρεχάμενων; Από όλη αυτή την εικόνα που δυστυχώς αντικατοπτρίζει και μια συγκεκριμένη αντίληψη περί της θεσμικής εξουσίας, της μικροπολιτικής και των κοινωνικών ιεραρχιών; Μήπως είναι ώρα να ξεκολλήσει η χώρα μας από τη δεκαετία του '60 και να κινηθεί προς τον πολιτισμένο κόσμο; Φτάνει πια με αυτού του είδους τα εγκαίνια, τους αγιασμούς και τους λόγους. Λίγα λόγια χρειαζόμαστε. Αυτό που λείπει είναι κινήσεις που μας πάνε μπροστά επί της ουσίας. Ας προχωρήσουμε. Η εικόνα αυτή πόνεσε πολύ.