Μια διασκεδαστική(;) χώρα

Υπολλά και σουρεαλιστικά ταυτόχρονα στην περίφηµη φωτογραφία από τα εγκαίνια των γηπέδων µπιτς βόλεϊ στο Ηράκλειο, όπου ο παραολυµπιονίκης και πρόεδρος της Παραολυµπιακής Επιτροπής Γιώργος Καπελλάκης παρακολουθεί την τελετή εκτός εξέδρας «επισήµων», καθώς κανείς δεν µερίµνησε για το πώς ο ίδιος και το αµαξίδιό του θα καταφέρουν να υπερπηδήσουν το εµπόδιο της ανύπαρκτης ράµπας.

Το πρώτο είναι η εικόνα της προχειροφτιαγµένης εξέδρας στην άµµο, καταµεσής του γηπέδου. Θυµήθηκα αµέσως την αλήστου µνήµης φωτογραφία µε τον πρώην υπουργό Αµυνας, Πάνο Καµµένο, να υποκλίνεται τον Σεπτέµβριο του 2015 σε κάποια άγνωστη ακροθαλασσιά της Σαλαµίνας, αφού πρώτα έχει διασχίσει ένα κόκκινο χαλί πάνω σε... παλέτες, στο πλαίσιο τιµητικής εκδήλωσης για τη... Ναυµαχία της Σαλαµίνας (480 π.Χ.).

Το δεύτερο είναι η πληθωρική παρουσία της Εκκλησίας. Ούτε ένας ούτε δύο, αλλά πέντε ιερείς έχουν στριµωχθεί µαζί µε οκτώ εκπροσώπους της πολιτείας σε αυτή την κατασκευή των δέκα τετραγωνικών µέτρων, όχι για να εγκαινιάσουν τη θεµελίωση κάποιου νοσοκοµείου ή σχολείου, αλλά για να ευλογήσουν µια αθλητική εγκατάσταση σε κάποια παραλία. Η σκηνή είναι βγαλµένη από τις καλύτερες στιγµές του νέου ελληνικού κινηµατογράφου· µοιάζει σχεδόν σκηνοθετηµένη

(αλλά δεν είναι καθόλου, δυστυχώς). Σκέφτηκα πολύ γρήγορα τη «Λούφα και παραλλαγή» του Νίκου Περάκη (1984), αλλά και την άλλη σπουδαία, ελαφρώς προγενέστερη ταινία του Θεόδωρου Μαραγκού, το «Μάθε παιδί µου γράµµατα» (1981).

Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι στην Ελλάδα του 1981 δεν υπήρχαν καθόλου άτοµα µε ειδικές ανάγκες (όπως στο σηµερινό Ιράν δεν υπάρχουν οµοφυλόφιλοι, κατά δήλωση τοπικών αξιωµατούχων), και εποµένως δεν θα υπήρχε πιθανότατα ανάµεσα στους επισήµους να εµφανίζεται κάποιος συµπολίτης µας µε αναπηρία, το στιγµιότυπο από την Κρήτη θα µπορούσε να είναι µια πιο σύγχρονη εκδοχή αντίστοιχης εκδήλωσης στην πλατεία του

Ψυχαγωγούμαστε, αλλά για πολλούς συμπολίτες μας αυτή η θλιβερή εικόνα είναι η καθημερινότητά τους.