Πώς «κλειδώνουν» οι σχέσεις;

Εδωσαν όρκους αιώνιας αγάπης, χάραξαν σε ένα λουκέτο τα ονόματά τους και πέταξαν το κλειδί. Εκατομμύρια «love locks» υπάρχουν στις γέφυρες των μεγάλων πόλεων της Ευρώπης. Υπήρχαν, για την ακρίβεια. Από τα μέσα της δεκαετίας του 2000, που έγινε μόδα, μέχρι σήμερα, οι περισσότεροι δήμαρχοι έχουν αποφασίσει την απομάκρυνσή τους. Οπως στο Παρίσι, στην Pont des Arts: βάρος 45 τόνων (τόσα είχαν μαζευτεί) ήταν πολύ για να το αντέξει η περίφημη γέφυρα του Σηκουάνα.

Στην Κοπεγχάγη, όπου βρέθηκα πρόσφατα, η δημοτική αρχή αποφάσισε το αντίθετο: τα λουκέτα στέκουν ακόμη εκεί. Τα χρώματά τους έχουν ξεθωριάσει, τα μέταλλα έχουν σκουριάσει. Και οι ίδιες οι σχέσεις; Aντεξαν στην οξείδωση του χρόνου; Τι απέγιναν, άραγε, όλα αυτά τα ερωτευμένα ζευγάρια; Παντρεύτηκαν, έκαναν παιδιά και ζουν ευτυχισμένοι; Τράβηξαν χωριστούς δρόμους; Θυμούνται η Στέφανι και ο Μπέρνι, ο Τόμας και η Μέτε, η Σεσίλια και ο Λούκας τη μέρα που πίστευαν ότι το λουκέτο που κρεμούσαν εκεί θα τους κρατούσε μαζί για πάντα; Ή το ποτάμι της ζωής τούς πήγε μακριά, σε νέες αγκαλιές, νέες αγάπες, νέα όνειρα; Τελικά, τι είναι αυτό που «δένει» τους ανθρώπους;

O Τζο Γκαρσία, 50 ετών, πέθανε από ανακοπή μόλις δύο ημέρες μετά τον θάνατο της 48χρονης γυναίκας του, Ιρμα, στη διάρκεια της πρόσφατης ένοπλης επίθεσης στο δημοτικό σχολείο Ρομπ, στο Ουβάλντε του Τέξας. Hταν μαζί περισσότερα από τριάντα χρόνια, από έφηβοι, και είχαν αποκτήσει τέσσερα παιδιά. «Δεν άντεξε τον χαμό της, η καρδιά του έσπασε», είπαν οι φίλοι τους.

Πώς μπορεί μια σχέση να γίνει τόσο δυνατή; Να λες «μέχρι τέλους» και να το εννοείς; Είναι υπέροχο όταν συμβαίνει. Γιατί, όμως, συμβαίνει τόσο σπάνια; Επειδή δεν αρκεί το συναίσθημα. Σύμφωνα με τον Γάλλο θεατρικό συγγραφέα Ζαν Ανούιγ, «η αγάπη έχει έναν θανάσιμο εχθρό: τη ζωή». Χρειάζεται πολλή δουλειά, λοιπόν, μια σχέση –και όχι μόνο συντροφική αλλά και φιλική, ακόμη και συγγενική– και με τον εαυτό μας, και με τον άλλον: ειλικρίνεια, υποχωρήσεις, υπερβάσεις, συγχώρεση, κατανόηση, ενσυναίσθηση. Και κάπως έτσι οι άνθρωποι προχωρούν μαζί βήμα βήμα, με καθημερινές μικρές νίκες απέναντι στην αδράνεια, στην ιδιοτέλεια και στον εγωισμό – όλα αυτά που δεν αφήνουν το «εγώ» να γίνει «εμείς». Διαφορετικά, τα λόγια ξεχνιούνται και τα συναισθήματα ξεφτίζουν. Μένουν μόνο τα σκουριασμένα λουκέτα στα κιγκλιδώματα μιας γέφυρας.