Από το Παρίσι στο Κίεβο: μια δημοκρατία δρόμος
Στο Κίεβο άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους γιατί διεκδικούν τη δηµοκρατία. Στο Παρίσι, άνθρωποι αρνούνται να χάσουν ακόµη και µία ώρα από τη ζωή τους για να την υπηρετήσουν. Ο πιο τροµακτικός αριθµός από τα αποτελέσµατα των χθεσινών εκλογών στη Γαλλία είναι ότι τα δύο πρώτα κόµµατα, το Μαζί! και το NUPES, συγκέντρωσαν το 12,5% των εγγεγραµµένων. Το 70% του ενεργού πολιτικού πληθυσµού τούς γύρισε την πλάτη. Και κυρίως οι νεότεροι, αυτοί που κάθε µέρα µάς συγκινούν µε την αυτοθυσία τους στα πεδία της µάχης της Ουκρανίας. Η απόσταση που χωρίζει το Κίεβο από το Παρίσι περιγράφει την ψυχική διάθεση της σηµερινής Ευρώπης. Η Ευρώπη αποτελείται από πληθυσµούς που έχουν κουραστεί από τις κατακτήσεις της, που τις θεωρούν δεδοµένες, έως και ξεπερασµένες, και άλλους οι οποίοι ακόµη πολεµούν για να τις αποκτήσουν. Αυτή είναι η δύναµή της, αυτή και η αδυναµία της. Ή, µε άλλα λόγια, αυτή είναι η ιδιοµορφία της, αυτή είναι η Ευρώπη. «Γι’ αυτό την αγαπάµε», που λέµε. Την ίδια ώρα που οι Γάλλοι γυρνούν την πλάτη στη δηµοκρατία τους, οι Ουκρανοί την υπερασπίζονται στα χαρακώµατα εναντίον ενός δεσποτισµού ανατολικού τύπου.
Η ήττα του κόµµατος του Μακρόν στις βουλευτικές εκλογές µοιάζει µε γκριµάτσα του εκλογικού σώµατος απέναντι στον νεοεκλεγέντα πρόεδρο. Inédit, που λένε και οι Γάλλοι – ελληνιστί, ανέκδοτο. Μετά το 2000, οπότε και η επταετής θητεία του προέδρου περιορίσθηκε στην πενταετία, οι βουλευτικές εκλογές που ακολουθούσαν τις προεδρικές επικύρωναν το αποτέλεσµά τους. Σε ένα αµιγώς προεδρικό σύστηµα το Κοινοβούλιο υπήρχε για να νοµιµοποιεί τις αποφάσεις του προέδρου. Είναι πρώτη φορά από το 2000 που ο πρόεδρος καλείται να κυβερνήσει χωρίς κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Τι θα σηµάνει αυτό για την Ευρώπη;
Ας μη γελιόμαστε.
δεν είναι τα τεχνικά προβλήµατα της εξουσίας. Πάρτε την ηλικία συνταξιοδότησης που µέτρησε στις γαλλικές εκλογές. Ποσώς µας ενδιαφέρει αν ο εξηνταπεντάρης Γάλλος τουρίστας στην Τήνο είναι συνταξιούχος ή όχι. ∆ικά τους θέµατα, που λένε. Εκείνο που µας ενδιαφέρει, όµως, είναι ότι οι δύο αντίπαλοι του Μακρόν, ο Μελανσόν και η Λεπέν, δεν δείχνουν καµία διάθεση να συµπαρασταθούν στους αγωνιστές της δηµοκρατίας στο Κίεβο. Και εκεί είναι το ζητούµενο. Στον φόβο και στις αναστολές του Μακρόν απέναντι στους πολιτικούς του αντιπάλους, που θέλουν την Ευρώπη στο πλευρό της Ρωσίας του Πούτιν. Πριν από δεκαπέντε ηµέρες δήλωσε ότι «δεν πρέπει να ταπεινώσουµε τη Ρωσία». Τι εννοούσε άραγε; Φοβάµαι ότι το αποτέλεσµα των βουλευτικών εκλογών θα µας βοηθήσει να το καταλάβουµε.
Και το πρόβλημα
ttheodoropoulos@kathimerini.gr
Είναι µάλλον η απλή αναλογική. Οσο η εκκρεµότητα της τουλάχιστον διπλής κάλπης δεν εκκαθαρίζεται, η Ελλάδα στα µάτια των αγορών θα µένει στην γκρίζα ζώνη του πολιτικού κινδύνου. Η οριστική επιστροφή της χώρας από τη χρεοκοπία –διά της επενδυτικής βαθµίδας– θα αναβάλλεται.
και ένας εσωτερικός, ανοµολόγητος λόγος: Η κυβέρνηση δεν µπορεί να αποδώσει όπως απέδιδε, όχι µόνο επειδή οι υπουργοί κατατρύχονται από προσωπικές εκλογικές αγωνίες· αλλά και για έναν επιπλέον λόγο, επίσης απότοκο της απλής αναλογικής: περίπου τριάντα βουλευτές της συµπολίτευσης ξέρουν ότι µπορούν να ελπίζουν µόνο σε ανάσταση νεκρών. Θα έχουν µείνει εκτός Βουλής στην πρώτη κάλπη, ελπίζοντας οι συνθήκες να τους επιτρέψουν να επανακάµψουν διά της δεύτερης κάλπης ως Λάζαροι.
Το ερώτημα πια δεν είναι τι δικαιολογεί τις πρόωρες. Το ερώτηµα είναι τι µπορεί να τις εµποδίσει. Η απάντηση είναι µονολεκτική: Ερντογάν. Οσοι ξέρουν τον πρωθυπουργό λένε ότι δεν θα το ρίσκαρε. ∆εν θα ρίσκαρε να βρεθεί η χώρα σε θέση «Ιµια» µε υπηρεσιακή κυβέρνηση.