Διαφάνειες

Λότι στην ελληνική πολιτική αγορά κανένα µυστικό δεν µένει κρυφό. Κανένα, εκτός από την ηµεροµηνία των πρόωρων εκλογών, που φυλάσσεται σαν υπερόπλο παραθεσµικού αλλά πολιτικά δραστικού αιφνιδιασµού στο συρτάρι του πρωθυπουργού.

δεν ισχύει για τον Μητσοτάκη. Χωρίς µεγάλη δόση υπερβολής, θα µπορούσε κανείς να πει ότι η διαβούλευση για τη σκοπιµότητα της προσφυγής σε πρόωρες κάλπες, που άναβε και έσβηνε στο Μαξίµου από το τέλος του πρώτου lockdown, ήταν περίπου διαφανής. Μπορούσε ο µετρίως προσεκτικός παρατηρητής να παρακολουθήσει πότε επικρατούσαν οι αγωνίες εκείνων που έβλεπαν ότι η κυβέρνηση είχε βάλει στον εαυτό της ψηλά τον πήχυ της αυτοδυναµίας και γι’ αυτό έπρεπε να σπεύσει να εξαργυρώσει τον δηµοσκοπικό της αέρα. Και, στον αντίποδα, πότε έπαιρναν τη ρεβάνς οι «θεσµικοί», που θεωρούσαν µόνο το σενάριο της εξάντλησης της τετραετίας συµβατό µε το brand του πρωθυπουργού. Με τους «θεσµικούς» είχε ρητώς συνταχθεί και ο φορέας του brand.

Το μυστικό είναι και σήµερα ηµιδιαφανές. Τη θέση του εκκρεµούς τη φωτίζει πάλι ο ίδιος ο Μητσοτάκης, χαλαρώνοντας τη δέσµευσή του για εκλογές την άνοιξη του 2023, µε ένα «αλλά»: το «αλλά» της τοξικότητας µιας µακράς προεκλογικής περιόδου, την οποία δεν θα άντεχε η χώρα και η οικονοµία.

ότι η ελληνική πολιτική ζωή δεν αντέχει την τοξικότητα είναι σαν να λες ότι οι πολικές αρκούδες δεν αντέχουν το αρκτικό ψύχος. Η κυβέρνηση κατάφερε να διαπλεύσει τη µεγαλύτερη υγειονοµική κρίση των τελευταίων εκατό ετών µε την αντιπολίτευση να πριονίζει υποβρυχίως τον πάγο. Η τοξικότητα είναι η κανονικότητα.

Το να λες

Οι λόγοι που τυχόν δεκάµηνη προεκλογική περίοδος θα απειλούσε να εκτροχιάσει τη χώρα δεν είναι καθαυτή η ενδηµική πόλωση.