Αυτοδυναμίας εγκώμιον
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ευφυΐα για να αντιληφθεί κάποιος πως η διακύβευση των επόμενων εκλογών, όποτε και αν γίνουν, θα είναι η πολιτική σταθερότητα. Και ο πυρήνας της πολιτικής σταθερότητας στην Ελλάδα βρίσκεται στις μονοκομματικές κυβερνήσεις. Είναι γνωστά τα επιχειρήματα των θιασωτών των συμμαχικών κυβερνήσεων, πλην όμως κινούνται καθαρά στο θεωρητικό πεδίο και εν πάση περιπτώσει δεν αφορούν την ελληνική πολιτική ζωή.
Οσες φορές, τουλάχιστον μετά τη Μεταπολίτευση, δοκιμάστηκε η συνεργατική κυβέρνηση τα αποτελέσματα ήταν αρνητικά. Οι λόγοι είναι πολλοί, ο κυριότερος των οποίων είναι πως οι συμμαχικές κυβερνήσεις είναι βραδυκίνητες και καθυστερούν στη λήψη αποφάσεων. Μια κοινωνία που γίνεται όλο και πιο πολυσύνθετη, με προβλήματα όλο και πιο πολυδιάστατα, απαιτεί η λύση σε αυτά να είναι τάχιστη και ριζική. Οι χρονοβόρες διαβουλεύσεις, οι συμβιβασμοί και τα ημίμετρα που χαρακτηρίζουν τις κυβερνήσεις συνεργασίας, είναι αυτονόητο πως διαιωνίζουν και δεν λύνουν τα προβλήματα.
Ας σκεφτούμε μια τέτοια κυβέρνηση να πρέπει να αποφασίσει για την αγορά των Ραφάλ και των φρεγατών, και ο ένας συνεταίρος να λέει πως γι' αυτό θα αποφασίσει η Κεντρική Επιτροπή του κόμματος, η οποία με τη σειρά της μεταθέτει τις ευθύνες –λόγω της σοβαρότητας του ζητήματος–στις οργανώσεις βάσης. Ή κάτι ακόμα πιο διλημματικό: να πρέπει να αποφασίσει αν θα στείλει στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία και το ένα κόμμα να λέει «ναι» και το άλλο «όχι». Είναι προφανές πως συμβιβασμός δεν υπάρχει. Τι θα γίνει; Σε μια εποχή που ζητεί ταχύτατες και καθαρές λύσεις οι κυβερνήσεις συνεργασίας αντενδείκνυνται.
Αλλά στην Ελλάδα υπάρχει και ένας πρόσθετος και ιδιαίτερα ουσιαστικός λόγος. Το γεγονός πως επί 48 χρόνια έχουμε αδιαλείπτως ένα από τα πιο σύγχρονα δημοκρατικά πολιτεύματα, χωρίς θεσμικές κρίσεις, αυτό το γεγονός οφείλεται στο ότι δεν υπάρχει σύγχυση εξουσιών. Το πολιτικό μας σύστημα είναι πρωθυπουργοκεντρικό, δηλαδή ο πρωθυπουργός είναι ο κεντρικός παίκτης, του οποίου οι επιλογές κρίνονται στις εκλογές. Για να αποδώσει, χρειάζεται κοινοβουλευτική στήριξη από μια ομοιογενή κοινοβουλευτική ομάδα, δηλαδή να ηγείται μιας μονοκομματικής κυβέρνησης. Υποθέτω πως στις επόμενες εκλογές το κυβερνών κόμμα θα αναδείξει σε κεντρικό του σύνθημα «αυτοδυναμία ή ακυβερνησία».