Οι καθεύδοντες νόμοι
Εχει απόλυτο δίκιο κ. Αλέξης Πατέλης όταν τουιτάρει για την κατάντια κάποιων ελληνικών εφημερίδων. O οικονομικός σύμβουλος του πρωθυπουργού με απανωτές αναρτήσεις στα αγγλικά (23.6.2022) παρέθεσε μια σειρά πρωτοσέλιδων για να αποδείξει ότι η ελευθερία του Τύπου δεν περιορίζεται στην Ελλάδα, σε αντίθεση με όσα αναφέρει η τσαπατσούλικη έκθεση των Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα, που κατατάσσει την Ελλάδα ως πιο ανελεύθερη ακόμη και από την Ουγγαρία του Βίκτορ Ορμπαν.
Τα δημοσιεύματα που παρέθεσε ο κ. Πατέλης εντυπωσιάζουν για τη χυδαιότητά τους, αλλά πολλάκις και την εφευρετικότητα κάποιων νύξεων που κάνουν σχετικώς με τη σεξουαλική του ταυτότητα. Από την άλλη πλευρά, όμως, αναδεικνύουν ένα τυπικό πρόβλημα που
υπάρχει χρόνια στη χώρα. Εχουμε το αυστηρότερο νομοθετικό πλαίσιο για τον Τύπο και ταυτοχρόνως τις χυδαιότερες εφημερίδες. Εχουμε Σύνταγμα που προβλέπει κατάσχεση εντύπων και κλείσιμο(!) εφημερίδων «για άσεμνα δημοσιεύματα» και πρωτοσέλιδα περί «τερψιπρωκτών».
Το εν λόγω ελληνικό παράδοξο οφείλεται σε πολλούς λόγους. Πρώτον, στη χώρα μας οι νόμοι συντάσσονται για να ψηφίζονται και όχι για να τηρούνται. Εξ ου και η αριστερή υπόσχεση ότι «ο νόμος θα πέσει στον δρόμο».
Δεύτερον, οι νόμοι γράφονται στο γόνατο για να αντιμετωπιστεί ένα συγκυριακό πρόβλημα και μετά καθεύδουν, όπως ζητούσε ο μακαριστός Χριστόδουλος. Ετσι σωρεύονται διατάξεις επί νομοθετημάτων για να χάνουν οι δικαστές τον μπούσουλα και οι πολίτες το δίκιο τους.
Τρίτον, οι αυστηροποιήσεις του ποδαριού –που γίνονται εν θερμώ, όταν δηλαδή επικρατεί λαϊκή αγανάκτηση για κάποιο έγκλημα– υπονομεύουν την ισχύ των νόμων. Οταν ξεφουσκώσει η οργή των τηλεοπτικών πρωινάδικων, μένουν διατάξεις που κανείς λογικός δικαστής δεν πρόκειται να εφαρμόσει. Ετσι οι νόμοι στην Ελλάδα βγαίνουν χαμένοι άμα τη γενέσει τους.
Ο άκρατος νομοθετισμός έχει και δευτερογενείς επιπτώσεις. Η πολυνομία και οι αντιφατικές
διατάξεις φορτώνουν τα δικαστήρια και καθυστερούν την απονομή δικαιοσύνης μέχρις παραγραφής των υποθέσεων. Το χειρότερο, όμως, είναι πως αυτές οι σωρευμένες εν υπνώσει διατάξεις ξαφνικά ξυπνούν για να χρησιμοποιηθούν πρωτίστως κατά δικαίων και ουχί αδίκων. Υπάρχει το κλασικό παράδειγμα της προσωποκράτησης των δημοσιογράφων, που χρονολογείται από την εποχή του Μεταξά. Εμεινε σε αχρησία για πολλά χρόνια, μέχρι που τη χρησιμοποίησαν στελέχη της προηγούμενης κυβέρνησης για να εκφοβίσουν μη αρεστούς δημοσιογράφους, με αποτέλεσμα να δούμε εκδότες, διευθυντές και ρεπόρτερ εφημερίδων να περνούν Σαββατοκύριακο στο κρατητήριο μέχρι να εκδικαστεί το «αυτόφωρο αδίκημα της δυσφήμησης».