Τοξικότητες

Ποια τοξικότητα;» Ο βουλευτής της συµπολίτευσης βρισκόταν –πού αλλού;– στην εκλογική του περιφέρεια. Εκεί, έλεγε, στην πόλη της Βόρειας Ελλάδας, αυτό που η πολιτική αγορά στην Αθήνα περιγράφει ως «τοξικότητα» δεν έχει φτάσει.

όπως εκδηλώνεται στην καθηµερινή ανταλλαγή χολερικών ανακοινωθέντων µεταξύ των κοµµατικών γραφείων Τύπου, δεν έχει κοινωνικό αντίκρισµα. Ο κόσµος, έλεγε ο βουλευτής, µπορεί να έχει ανασφάλειες. ∆εν τις στοιχίζει όµως µε τη συγκρουσιακή τροχιά των κοµµάτων.

Αν δει κανείς πέρα από την οθόνη στην παλάµη του, αν κοιτάξει την όντως ζωή, ο βουλευτής µάλλον έχει δίκιο. Στον δηµόσιο χώρο δεν εκδηλώνεται κοινωνική ένταση. Η όποια τοξικότητα είναι τοξικότητα «δωµατίου» – ο σπαραγµός των µυηµένων της ψηφιακής πολιτικοδηµοσιογραφικής πιάτσας. Οχι ο παλµός τής έξω πλατείας.

Το ίδιο βλέπει κανείς και στις δηµοσκοπήσεις – στις συσπειρώσεις και στις απαντήσεις για το ενδεχόµενο πρόωρων εκλογών. Οι µετρήσεις καταγράφουν βιωτικές

αγωνίες. Αλλά δεν προκύπτει όρεξη για πολιτικό δράµα.

Η κοινωνία µοιάζει, έτσι, να προσλαµβάνει την κοµµατική αντιπαράθεση ως τον απόηχο του καβγά που εκτυλίσσεται στον από πάνω όροφο: νιώθει τα ντεσιµπέλ αλλά δεν ξεχωρίζει και πολλά πέρα από τις βρισιές.

∆εν υπάρχει τοξικότητα; Την απάντηση µπορεί να τη βρει κανείς στην πρόσφατη διαδικτυακή περιπέτεια της Εφης Αχτσιόγλου. Η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ έγινε στόχος τοξικών επιθέσεων µε αφορµή µια βιντεοσκοπηµένη εµφάνισή της που κρίθηκε «ανάρµοστη» για το status της πολιτικού.

µπορεί όµως να πει ότι τα κίνητρα αυτών των επιθέσεων ήταν «πολιτικά»;