Η μαιευτική βία και οι αμβλώσεις
Οόρος της μαιευτικής βίας μάς ήταν άγνωστος, μέχρι πριν από λίγες ημέρες, όταν ξέσπασε σκάνδαλο στη Γαλλία για μια υπουργό του Εμανουέλ Μακρόν, ελληνικής καταγωγής, που καταγγέλθηκε για μαιευτική βία ούσα η ίδια γιατρός γυναικολόγος.
Η μαιευτική βία, που δεν αποτελεί –ακόμη– ποινικό αδίκημα, συζητιέται έντονα και άρχισε δειλά δειλά να εμφανίζεται και στη χώρα μας, ως παραβίαση των δικαιωμάτων των γυναικών, που προσφεύγουν σε ιατρικές υπηρεσίες γυναικολογικής φύσεως και ενδέχεται να υποστούν όχι σεξουαλική παρενόχληση, αλλά βία στην άσκηση των ιατρικών πράξεων, χωρίς οι ίδιες να συναινούν.
Τα όρια της βίας στην προκειμένη περίπτωση δεν έχουν σαφώς προσδιοριστεί, κάτι που δεν φαίνεται να είναι εύκολο, αλλά ο καθένας καταλαβαίνει πως η άσκηση ιατρικών πράξεων μπορεί να ενέχει το στοιχείο της βίας, οπότε το θέμα της μαιευτικής βίας – που τονίζω δεν έχει σχέση με τη σεξουαλική– θα μας απασχολήσει
ενδεχομένως τα επόμενα χρόνια και από νομοθετικής πλευράς, αν αυτό το κίνημα αποδειχθεί ότι έχει βάση και αναφέρεται σε κάτι που χρήζει προστασίας και ότι πράγματι παραβιάζονται δικαιώματα των γυναικών.
Και ενώ στην Ευρώπη στον ευαίσθητο τομέα των δικαιωμάτων, σε σχέση με την έμφυλη βία, η κουβέντα γίνεται για τη μαιευτική βία, στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού, η εικόνα είναι τελείως διαφορετική. Μετά την ιστορικών διαστάσεων απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου για απαγόρευση των αμβλώσεων, την απαγόρευση δηλαδή των γυναικών και γενικά των ζευγαριών να διακόπτουν μια ανεπιθύμητη κύηση, η κοινωνία εμφανίζεται να αντιμετωπίζει με θεοκρατική αντίληψη τα δικαιώματα των ανθρώπων να καθορίζουν οι ίδιοι την αναπαραγωγή τους. Δύο κόσμοι θα έλεγε κανείς
διαφορετικοί εντελώς ο ένας από τον άλλον. Διαφορετικοί σίγουρα σε ό,τι αφορά τα δικαιώματα και την προστασία τους. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι δύο κόσμοι που ταιριάζουν και ταυτίζονται στο ότι περί άλλα τυρβάζουν. Γιατί η απαγόρευση των αμβλώσεων είναι μια απόφαση που δεν αφορά τα ουσιαστικά προβλήματα προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, όπου τα θέματα είναι πολλά και σύνθετα, με εκατομμύρια πολιτών να δεινοπαθούν από κάθε είδους παραβίαση των δικαιωμάτων τους, ενώ στην Ευρώπη η μαιευτική βία είναι το τελευταίο που αξίζει να τεθεί στις κοινωνικές προτεραιότητες για την έμφυλη βία και τα προβλήματα που παράγει για γυναίκες, άτομα με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό και λοιπά. Φαίνεται, λοιπόν, πως το μέτρο και η λογική υποχωρούν στις μέρες μας, αφήνοντας πίσω τα ουσιώδη και τα αναγκαία και τους ανθρώπους στο έλεος παραβιάσεων των δικαιωμάτων τους, χωρίς καμία προστασία...