Δεν υπάρχει μια «άλλη» Τουρκία
Γενικώς οι αυταπάτες πληρώνονται και στις ανθρώπινες σχέσεις και στην πολιτική. Η πεποίθηση πως υπάρχει σε έναν άνθρωπο και ένας άλλος χαρακτήρας, πέραν αυτού του κακού που δείχνει, έχει οδηγήσει σε μυριάδες προσωπικά δράματα. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα, πως τα δομικά χαρακτηριστικά μιας προσωπικότητας πολύ δύσκολα μεταβάλλονται. Το ίδιο ισχύει και για τα κράτη με ιστορικό βάθος, πολύ δε περισσότερο για τις εκπεσούσες αυτοκρατορίες. Αποτελεί η ανασύστασή τους το ιστορικό τους γονιδίωμα και τον ιδρυτικό μύθο του νέου κράτους. Γι' αυτό και ο μεγαλοϊδεατισμός διαπερνά οριζοντίως όλο το πολιτικό σύστημα και διαποτίζει ένα σημαντικό μέρος αυτών των κοινωνιών.
Αυτές τις σκέψεις έκανα όταν διάβασα τις δηλώσεις του ηγέτη της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην Τουρκία, Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, στην εφημερίδα «Χουριέτ». Ο Τούρκος ηγέτης είπε μεταξύ άλλων: «Ξέρουν (οι Ελληνες) τον αείμνηστο Ετσεβίτ και τον αείμνηστο Ερμπακάν... αφήστε τους να μιλάνε τώρα, θα τους δείξουμε τι θα γίνουν τα όπλα στα νησιά όταν έρθουμε στην εξουσία».
Γνωρίζω πως υπάρχουν φωνές στην πατρίδα μας που θα αποδώσουν αυτά τα λόγια σε μια έξαρση του προεκλογικού εθνικισμού. Μια πλειοδοσία προκλήσεων εναντίον της Ελλάδας για εσωτερική κατανάλωση. Ησυχοι με αυτήν την ερμηνεία, γυρνάνε από την άλλη πλευρά και συνεχίζουν τον μακάριο ύπνο τους. Αδυνατούν να κατανοήσουν πως η Τουρκία κουβαλά στο συλλογικό της υποσυνείδητο το τραύμα των Βαλκανικών Πολέμων και της Συνθήκης της Λωζάννης. Ασφυκτιά μέσα στα σύνορα που επέβαλε αυτή η συνθήκη και επιδιώκει να την αναθεωρήσει προς το συμφέρον της. Οι Τούρκοι πολιτικοί είναι ειλικρινείς. Το λένε απερίφραστα. Δεν κρύβονται. Το πρόβλημα βρίσκεται στην Ελλάδα, καθώς υπάρχουν κάποιοι καλοπροαίρετοι, μέχρις ευήθειας, πολιτικοί, πανεπιστημιακοί και διαμορφωτές της κοινής γνώμης, που πάντα αποδίδουν την τουρκική επιθετικότητα και τον εγγενή αναθεωρητισμό σε συγκυριακές ανάγκες της εσωτερικής πολιτικής της Τουρκίας. Πιστεύουν πως υπάρχει κρυμμένη –άγνωστο πού– μια άλλη Τουρκία, την οποία θα αναδείξουμε εμείς με μια κατευναστική πολιτική. Μακριά από πολεμοκάπηλες κραυγές και εθνικιστικές κορώνες, με ψυχρή ματιά, οφείλουμε να δούμε πως αυτή η Τουρκία δεν υπάρχει. Απέναντί μας έχουμε ένα γείτονα που επιζητεί να αποσπάσει εδάφη από την επικράτειά μας.