Θάνατος... «βάσει πρωτοκόλλου»

Είναι οι πιο κοντινοί συγγενείς μας, το 98,6% του DNA μας είναι κοινό. Μας μοιάζουν στις χειρονομίες, στη συμπεριφορά (πειθαρχία, κοινωνική ζωή) και στα συναισθήματα (νιώθουν πόνο, θλίψη, χαρά). Μόνο η γλώσσα μοιάζει να μας διαφοροποιεί... Τόσο κοντά είμαστε άνθρωποι και χιμπατζήδες. Ειδικά τα alpha males, τα κυρίαρχα αρσενικά, διαθέτουν και άλλες αρετές: διαφυλάσσουν την ειρήνη στην αγέλη παρεμβαίνοντας σε καβγάδες και παρηγορούν τα μέλη της ομάδας που βρίσκονται σε θέση αδυναμίας. Νιώθουν δηλαδή ενσυναίσθηση. Τόσο κοντά, αλλά τόσο μακριά... Alpha male ήταν ο χιμπατζής που έπεσε νεκρός από τα πυρά φύλακα στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο. Πλήρωσε τη λαχτάρα να δει τι βρίσκεται έξω από τη φυλακή του.

Ποιος φταίει; Ενα ερώτημα, δύο απαντήσεις. Η πρώτη είναι εύκολη: φταίει η ιδιοκτησία του Πάρκου. Φυσικά, είναι προφανείς οι ευθύνες. Υπάρχει όμως και δεύτερη απάντηση, δύσκολη: φταίμε όλοι, ως κοινωνία, γιατί περιοριζόμαστε σε βραχύβια ξεσπάσματα οργής στα σόσιαλ μίντια και δεν κάνουμε τίποτα ουσιαστικό για να προστατεύσουμε τα ζώα. «Το πιο επικίνδυνο ζώο σ' έναν ζωολογικό κήπο είναι αυτό που πλήρωσε εισιτήριο», είπε ο Καναδός συγγραφέας Γιαν Μαρτέλ. Αλήθεια, πόσοι από τους χιλιάδες επισκέπτες του Πάρκου, που έχουν διασκεδάσει βλέποντας τα ζώα-εκθέματα, μαζί με τα παιδιά τους πιθανότατα, έχουν το σθένος να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους σε αυτή τη διαπίστωση;

Φταίει και η πολιτεία, για την αμεριμνησία της και τα υποκριτικά δάκρυά της. Παρά την προεκλογική περιρρέουσα ατμόσφαιρα, λοιπόν, αδυνατώ να κατανοήσω τη σκοπιμότητα της επιστολής που ο υφυπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Γιώργος Αμυράς, έστειλε στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο, ζητώντας, μεταξύ άλλων, «πλήρη και άμεση ενημέρωση: για την προέλευση των συγκεκριμένων ζώων· για τον τρόπο που διασφαλίζεται η μη διαφυγή των ζώων στον χώρο των επισκεπτών· για τη διασφάλιση της ασφάλειας των επισκεπτών στις ακραίες περιπτώσεις διαφυγής». Οφειλε να γνωρίζει. Ούτε την εντολή του προς τις αρμόδιες υπηρεσίες καταλαβαίνω, για την άμεση αποστολή κλιμακίου εμπειρογνωμόνων στο Πάρκο, ώστε να διαπιστωθούν οι συνθήκες διαβίωσης της άγριας πανίδας. Αν το είχαν ήδη κάνει, ένας «συγγενής» μας ίσως δεν θα είχε εκτελεστεί (όπως τα δύο τζάγκουαρ το 2018) «βάσει πρωτοκόλλου»...

ΥΓ.: Δεν μπορώ να μην το σκέφτομαι: αν ήμουν ο χιμπατζής τι θα προτιμούσα; Μια σφαίρα έπειτα από λίγα λεπτά ελευθερίας ή να ξυπνήσω ξανά στο άθλιο κλουβί μου;