Η εκλογοδιάρροια
Ηουδεμία σχέση έχει με την απεχθή διαταραχή του πεπτικού συστήματος. Είναι, πολύ απλά, μια μορφή λογοδιάρροιας, η οποία χαρακτηρίζεται από την αδιάλειπτη επανάληψη της λέξης «εκλογές». Σε αντίθεση με την κοινή διάρροια και σε απόλυτη εναρμόνιση με την κοινή λογοδιάρροια, τα θύματά της δεν την αντιλαμβάνονται ως διαταραχή. Τη θεωρούν εντελώς φυσιολογική κατάσταση, ενίοτε δε και επιθυμητή, αφού τους επιτρέπει να επιδίδονται στο αγαπημένο από αρχαιοτάτων χρόνων άθλημα των Ελλήνων, το άθλημα της αντιλογίας. Ακόμη πιο πιπεράτο, αφού μπορούν να το συνδυάσουν με ένα δεύτερο αγαπημένο άθλημα της φυλής μας, τον αγώνα κατά των θεσμών που εμείς οι ίδιοι έχουμε επιλέξει για να ορίζουν την κοινή μας ζωή. Απ’ αυτήν την άποψη, η εκλογοδιάρροια μπορεί να θεωρηθεί και ως χαριτωμένη έκφραση της ιδιοπροσωπίας μας, κάτι σαν το συρτάκι του Ζορμπά. Οι θεσμοί ορίζουν ότι εκλογές γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια, κάτι απολύτως προβλέψιμο και βαρετό. Οταν οι Γάλλοι προσπαθούν να εξηγήσουν την υψηλή αποχή, ας μην ξεχάσουν να συνυπολογίσουν και την πλήρη απουσία της εκλογοδιάρροιας. Ενώ εμείς εδώ, με την εμπειρία της δημοκρατίας από αρχαιοτάτων χρόνων, ξέρουμε να προκαλούμε το ενδιαφέρον συζητώντας από την επομένη κιόλας των εκλογών την ημερομηνία των επόμενων. Θα γίνουν τον Σεπτέμβριο, θα γίνουν τον Οκτώβριο, θα γίνουν τον Ιανουάριο, τον Μάιο; Εχουμε καταφέρει να παράγει αδρεναλίνη ακόμη και το ημερολόγιο.
Η εκλογοδιάρροια δεν έχει τα χαρακτηριστικά επιδημίας. Παρότι αφορά τη «μεγάλη γιορτή της δημοκρατίας», τις εκλογές, δεν είναι δημοκρατικά μοιρασμένη, όπως ο κορωνοϊός, η γρίπη ή το κοινό συνάχι. Θα έλεγα πως είναι σαν την ποδάγρα των Βουρβόνων, μια βασιλική ή έστω αριστοκρατική ασθένεια, που οφείλεται στην υπερβολική κατανάλωση θηραμάτων ή καμπανίτη. Απ’ ό,τι όλα δείχνουν, το κοινό της δημοκρατίας, το εκλογικό σώμα, αδιαφορεί και για την αδρεναλίνη του ημερολογίου και για τους κολικούς όσων έχουν χτυπηθεί από εκλογοδιάρροια. Εκείνοι που υποφέρουν είναι οι επίλεκτοι της δημοκρατίας και οι παρατρεχάμενοί τους. Με δυο λόγια. Ποιος θέλει πρόωρες εκλογές; Προς το παρόν η αντιπολίτευση, επειδή δεν έχει τι άλλο να προτείνει, και οι δημοσιογράφοι οι οποίοι περιμένουν τις εκλογές όπως οι σεισμολόγοι τους σεισμούς και οι επιδημιολόγοι την πανδημία.
Οι εκλογές του 2019 έγιναν σχεδόν πρόωρα επειδή η τότε κυβέρνηση είχε υποστεί μια βαριά ήττα στις ευρωεκλογές. Είχε χάσει τη δημοκρατική νομιμοποίηση. Προς τιμήν του ο κ. Τσίπρας το αποδέχτηκε. Για ποιον λόγο η σημερινή κυβέρνηση έχει χάσει τη δημοκρατική νομιμοποίηση και χρειάζεται να επισπεύσει τις εκλογές;
ttheodoropoulos@kathimerini.gr ΡΙΖΑ δεν αντιλαμβάνεται καν το πρόβλημα. Υπάρχει ακόμη μια μειοψηφία, απτόητη από την εκλογική αριθμητική και την πολιτική πραγματικότητα, που πιστεύει ότι η επιστροφή του κόμματος μπορεί να επιτευχθεί με συσπειρώσεις που δεν ήταν εφικτές ούτε το 2012. Για την ακρίβεια, ίσως να μην το πολυπιστεύουν καν· ίσως να αναμασούν τα περί σύγκλισης με το ΚΚΕ και το ΜέΡΑ25 μόνο στο όνομα της δογματικής παρθενίας. Μόνο επειδή έτσι φαντάζονται ότι αποτρέπουν τον ήδη τελεσμένο εκπασοκισμό της αριστερής «ψυχής» του κόμματος.
Η παλιά προσδοκία της ηγεμονίας του ΣΥΡΙΖΑ στην Κεντροαριστερά είναι πια πολύ αργά για να εκπληρωθεί. Αντί να εξελιχθεί σε κόμμα-παράταξη, το τσιπρικό σχήμα έχει καθηλωθεί σε μια περίμετρο των δύο τρίτων του χώρου, χωρίς χρονικά περιθώρια στρατηγικών κινήσεων που θα του επέτρεπαν να διεκδικήσει και το υπόλοιπο τρίτο.
η καθήλωση είναι που αφήνει τον Βαρουφάκη να απλώνει τον ίσκιο του πολύ πέρα από το πολιτικό βεληνεκές του. Πολύ πέρα από το μέγεθος ενός Βελόπουλου της Αριστεράς.