«Πνίγουν» τις θάλασσες και τα τρώμε
Σοκαριστικά στοιχεία για τα πλαστικά από τις περιβαλλοντικές οργανώσεις
σε συνθήκες περιβάλλοντος, διασπάται σε μη ανακτήσιμα θραύσματα ακόμη και σε λίγες εβδομάδες ή μήνες. Οι θαλάσσιες χελώνες μπερδεύουν τις πλαστικές σακούλες με τροφή που βρίσκουν σε βιοτόπους, όπως οι μέδουσες. ΤΑΣΟΥΛΑΣ ΕΠΤΑΚΟΙΛΗ Ηταν 1983 όταν ένας γλάρος... οικολόγος εμφανίστηκε στην ελληνική τηλεόραση με το μήνυμα «Οχι σκουπίδια, όχι πλαστικά σε θάλασσες και ακτές». Σχεδόν τέσσερις δεκαετίες έπειτα από την πρώτη προβολή εκείνου του σποτ, η προτροπή δεν έχει αποδώσει τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Αν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα, όπως υποστηρίζουν αρκετοί ειδικοί, νωρίτερα από το τέλος του αιώνα στις θάλασσές μας θα υπάρχουν περισσότερα πλαστικά από ό,τι ψάρια. Και αυτή η πρόβλεψη δεν είναι υπερβολική, αν σκεφτούμε ότι από τα πλαστικά απόβλητα που παράγονται κάθε χρόνο μόνο στην Ευρώπη, ποσότητα μικρότερη του ενός τρίτου ανακυκλώνεται, ενώ τα υπόλοιπα καταλήγουν σε χωματερές ή αποτεφρωτήρες ή στο περιβάλλον, με ανυπολόγιστες συνέπειες για την υγεία και του πλανήτη, και τη δική μας. Και πρόκειται για εκατομμύρια τόνους, αφού σε κάθε Ευρωπαίο πολίτη αντιστοιχούν ετησίως περίπου 35 κιλά απορριμμάτων πλαστικών συσκευασιών.
Παγκόσμια ημέρα κατά της πλαστικής σακούλας η 3η Ιουλίου και ζητήσαμε από εκπροσώπους ελληνικών περιβαλλοντικών οργανώσεων να περιγράψουν όσα αντικρίζουν στις θάλασσές μας και να μας εξηγήσουν γιατί οι συνθήκες γίνονται ασφυκτικές για τη θαλάσσια πανίδα. Δυστυχώς, παρά τις πομπώδεις ανακοινώσεις και τις επικοινωνιακές δράσεις των τελευταίων χρόνων, τα πλαστικά μιας χρήσης παραμένουν αναπόσπαστο κομμάτι τις καθημερινότητάς μας και οι πλαστικές σακούλες χρησιμοποιούνται κατά εκατοντάδες χιλιάδες ημερησίως.
«Μέσα στον ορυμαγδό πλαστικού που διατίθεται παντού, ένα μεγάλο μέρος καταλήγει στα ποτάμια και στη συνέχεια στις θάλασσές μας. Οι παραλίες γεμίζουν με πλαστικά, στο χώμα εναποτίθενται συσκευασίες δημιουργώντας ένα σύγχρονο ανθρωπόκαινο για να ανακαλύψει ο άνθρωπος του μέλλοντος, ενώ
τα θαλάσσια σπήλαια που χρησιμοποιεί η σπάνια μεσογειακή φώκια για ξεκούραση και αναπαραγωγή, γεμίζουν με πλαστικά σκουπίδια, τόσα που σε ορισμένες περιπτώσεις μειώνουν σημαντικά τον διαθέσιμο για τα ζώα χώρο», λέει ο Οδυσσέας Παξινός, ωκεανογράφος και ερευνητής της Mom/ Εταιρείας για τη Μελέτη και Προστασία της Μεσογειακής Φώκιας.
«Καταγράφουμε ολοένα και περισσότερα περιστατικά εγκλωβισμένων ή νεκρών θαλάσσιων θηλαστικών και χελωνών και άλλων μικρότερων ειδών, τα οποία συνήθως δεν γίνονται αντιληπτά. Η δημοφιλής θεωρία των εκατοντάδων
ετών που υποτίθεται ότι απαιτούνται για τη διάσπαση του πλαστικού αποδείχθηκε μύθος εφησυχασμού και αδράνειας. Το πλαστικό, από τη στιγμή που εκτίθεται στις συνθήκες του περιβάλλοντος, διασπάται σε μη ανακτήσιμα θραύσματα ακόμη και σε διάστημα λίγων εβδομάδων ή μηνών, ανάλογα με τον τύπο του. Οταν αυτά διασπώνται σε μικροπλαστικά ή νανοπλαστικά, γρήγορα περνούν στην τροφική αλυσίδα και καταλήγουν και στον άνθρωπο με επιπτώσεις για τη δημόσια υγεία τις οποίες δεν μπορούμε ακόμη να κατανοήσουμε πλήρως», αναφέρει η Αναστασία Μήλιου, διευθύντρια Ερευνας Ινστιτούτου Θαλάσσιας Προστασίας «Αρχιπέλαγος». «Η ρύπανση που προκαλούμε τελικά επιστρέφει σε εμάς», συνεχίζει η κυρία Μήλιου. «Από τις αναλύσεις των τελευταίων μηνών στα εργαστήριά μας εντοπίστηκαν 5.772 μικροπλαστικές ίνες και θραύσματα πλαστικού σε 189 ψάρια διαφόρων ειδών. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να τρώμε ψάρια, αλλά ότι οφείλουμε να προβληματιστούμε για το βαρύ αποτύπωμα που προκαλεί η καθημερινότητά μας στο περιβάλλον και για την κληρονομιά που θα αφήσουμε στις επόμενες γενιές».
«Για το περιβάλλον και τις θάλασσες, η πλαστική σακούλα παραμένει σύμπτωμα ενός αρρωστημένου μοντέλου κατανάλωσης και απειλή που δεν έχει ακόμη εξαλειφθεί. Η χώρα μας αντιμετωπίζει τεράστιο πρόβλημα. Παρά τις νομοθετικές πρωτοβουλίες των τελευταίων ετών, δεν έχουμε καταφέρει να πετύχουμε τον στόχο των 90 τεμαχίων ανά άτομο που είχε οριστεί από την ευρωπαϊκή νομοθεσία ήδη για το 2019. Τα μέτρα που έχουν εφαρμοστεί στερούνται τόλμης, ενώ οι προσπάθειες ενημέρωσης και συμμετοχής των πολιτών στην επίλυση του προβλήματος έχει ατονήσει», τονίζει ο Δημήτρης Καραβέλλας, γενικός διευθυντής του WWF Eλλάς. «Σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, στην Ελλάδα επιβάλλεται χαμηλό τέλος στη χρήση της σακούλας, ενώ οι εξαιρέσεις από την επιβολή του είναι πολλές: περίπτερα, λαϊκές αγορές και βιοαποδομήσιμες σακούλες, ενώ γνωρίζουμε πως πολλές από αυτές δεν αποδομούνται εύκολα στο φυσικό περιβάλλον». Σύμφωνα με τον κύριο Καραβέλλα, μεγάλο είναι και το πρόβλημα της παράνομης διακίνησης πλαστικών σακουλών, για τις οποίες κανένα τέλος δεν αποδίδεται. Τι θα μπορούσε, λοιπόν, να γίνει; «Η διαχείριση των αστικών αποβλήτων απαιτεί τολμηρές και συνεπείς πολιτικές, ουσιαστική συμμετοχή του πολίτη και ρήξεις με μικρά και μεγάλα συμφέροντα. Η πλαστική σακούλα δεν είναι παρά ένα υποσύνολο αυτής της κατάστασης και ζητάει ακριβώς την ίδια αντιμετώπιση...».