Τα αυτογκόλ του Ερντογάν
Ηαγενής συμπεριφορά και επιθετική πολιτική που έχει επιλέξει ο Ταγίπ Εντογάν έναντι της Ελλάδας δεν προκαλεί απλώς τη δική μας έντονη δυσφορία, κάτι που δεν ενδιαφέρει τον Τούρκο πρόεδρο. Εκθέτει και τον ίδιο διεθνώς και δεν βοηθά τις σχέσεις του με τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρωπαϊκή Ενωση, και αυτά τον ενδιαφέρουν και πολύ.
Η στρατηγική ρητορικών απειλών που εμπλουτίζεται τώρα με ύβρεις, ψεύδη και ανυπόστατες κατηγορίες κατά της Ελλάδας, που περιλαμβάνουν και την προβολή φωτογραφικού υλικού από τον ίδιο τον Τούρκο πρόεδρο, είναι αδιέξοδη και επιβαρύνει την ήδη άσχημη εικόνα του.
Ο Ελληνας υπουργός Εξωτερικών αντέδρασε άμεσα και με λεπτομερείς αναφορές στο κρεσέντο του Τούρκου προέδρου. Αύριο θα υπάρξει και ολοκληρωμένη απάντηση και από τον πρωθυπουργό, στην ομιλία του ενώπιον της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών.
Οι αντιδράσεις και παρεμβάσεις της Ελλάδας έχουν, προφανώς, την αξία τους. Και όσο πιο εμπεριστατωμένες και πειστικές είναι, τόσο το καλύτερο.
Αλλά είναι αναμενόμενες και ως τέτοιες αντιμετωπίζονται από τους τρίτους.
Ωστόσο, αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι ότι οι κινήσεις και οι δηλώσεις του Ερντογάν δεν επιτυγχάνουν τον στόχο τους στο ακροατήριο που τον (και μας) ενδιαφέρει, τη διεθνή κοινότητα. Και με δεδομένες τις προσπάθειες του Τούρκου προέδρου για τη στρατιωτική ισχυροποίηση και οικονομική ενίσχυση της χώρας του, σε μεγάλο βαθμό διεθνής κοινότητα σημαίνει Αμερική και Ευρώπη.
Ως απόρροια της πολυετούς εμπειρίας στο εξωτερικό τολμώ να ισχυριστώ ότι γνωρίζω αρκετά τον τρόπο σκέψης και ανάλυσης Αμερικανών και Ευρωπαίων
αξιωματούχων. Εχει σημασία να ξέρει κανείς πώς βλέπουν πρόσωπα, πώς ερμηνεύουν δεδομένα, πώς αποτιμούν καταστάσεις.
Οι ακρότητες του Ερντογάν δεν βρίσκουν ευήκοα ώτα σε Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες. Αντιθέτως, επιτείνουν τη διάχυτη ενόχληση που επικρατεί για την όλη στάση του σε σειρά ζητημάτων.
Οταν επιλέγει από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης να κατηγορεί αυτός –ο συγκεκριμένος ηγέτης με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και τη γνωστή συμπεριφορά, όχι μόνο έναντι της Ελλάδας αλλά και τόσων άλλων χωρών– την Ελλάδα για θηριωδίες και να την καταγγέλλει ότι μετατρέπει το Αιγαίο σε νεκροταφείο, αυτογελοιοποιείται και αναπόφευκτα αποδυναμώνει τις όποιες θέσεις προσπαθεί να προβάλει στο πλαίσιο των ελληνοτουρκικών σχέσεων.
Κάθε έωλη καταγγελία του Ερντογάν, κάθε ρητορική του ακρότητα, που δεν πείθει και ενίοτε προσβάλλει την κοινή λογική, μειώνει την αξιοπιστία του στα μάτια των Δυτικών για το σύνολο των όσων ισχυρίζεται σε μια σειρά ζητημάτων.
Η τακτική του τον απομονώνει. Η Τουρκία, που κάποιοι πριν από 15 χρόνια θεωρούσαν ως πρότυπο χώρας με μουσουλμανικό πληθυσμό και έως ένα βαθμό δημοκρατικά χαρακτηριστικά και ένα σημαντικό μέλος του ΝΑΤΟ που προσέβλεπε στην ένταξη ή έστω στη στενότερη δυνατή θεσμική σύνδεση με την Ε.Ε., έχει μετεξελιχθεί σε έναν απρόβλεπτο παράγοντα αποσταθεροποίησης ο οποίος συμπλέει με τον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης και φλερτάρει με την πλήρη ενσωμάτωσή της σε αυτόν.
Για τον Ταγίπ Ερντογάν το πρόβλημα δεν είναι η Ελλάδα. Το πρόβλημα είναι η δική του γεωπολιτικά απρόβλεπτη συμπεριφορά, οι δικές του ακρότητες, τα δικά του αυτογκόλ.