Εμείς, οι ασθενείς, αποζητούμε αγάπη και κατανόηση
Σημασία για εμένα έχει να συμβάλω, στο ποσοστό που μου αναλογεί , στην εξάλειψη, έστω στη μείωση, του κοινωνικού στίγματος για τις ψυχικές ασθένειες.
– Σε άκουσα να λες πως ο διπολικός δεν είναι απειλή για έναν «φυσιολογικό».
– Ακριβώς. Ο διπολικός το μόνο έγκλημα που μπορεί να κάνει είναι να σκοτώσει τον εαυτό του, να αυτοκτονήσει δηλαδή.
– Σου πέρασε από το μυαλό να κάνεις κακό σε άνθρωπο;
– Ποτέ. Αυτό που μπορεί να σου συμβεί σε τέτοιες στιγμές είναι, π.χ., να οδηγείς και να εμπλακείς σε τροχαίο, αφού είσαι «αλλού» και επειδή δεν έχεις
τον έλεγχο του αυτοκινήτου, να σκοτώσεις κάποιον. Μου έτυχε μια φορά. Ετρεχα σε παράδρομο με 150 χιλιόμετρα και συγκρούστηκα με αυτοκίνητο που ήταν μέσα μια οικογένεια. Υπήρξαν τραυματισμοί, αλλά ευτυχώς όχι θύματα. Γιατί αν σκοτωνόταν άνθρωπος θα είχα τελειώσει εγώ...
– Βίωσες και βιώνεις κοινωνικό στιγματισμό; Πώς τον διαχειρίζεσαι; Είχε αντίκτυπο στη δουλειά σου;
– Ο ψυχικά πάσχων αντιμετωπίζεται με προκατάληψη, επιφύλαξη, δυσπιστία και φόβο πολλές φορές. Συνήθως τον αποφεύγουν οι άλλοι, οι «φυσιολογικοί», για ν' αρχίσει να τους αποφεύγει και εκείνος και να δημιουργείται έτσι ένας φαύλος κύκλος, με τον πάσχοντα να θεωρείται σταδιακά αποδιοπομπαίος. Οι άρρωστοι της ψυχής επιδιώκουν, αποζητούν, αναζητούν απεγνωσμένα πολλές φορές, την αποδοχή από τους άλλους γι' αυτό που είναι και αγάπη, κατανόηση, τρυφερότητα,
συμπαράσταση, κυρίως όταν είναι σε έξαρση το πρόβλημά τους. Αυτό έχουν ανάγκη. Δυστυχώς δεν τη βρίσκουν στις περισσότερες περιπτώσεις και υποχρεώνονται να απομονωθούν. Προσωπικά στη δουλειά μου η εργοδότρια δεν μου δημιούργησε κανένα πρόβλημα, αλλού όμως μόλις κάποιος αναζητήσει εργασία θα του γυρίσουν την πλάτη.
– Με τόσες και τέτοιες κρίσεις νομίζεις ότι ζεις σήμερα από τύχη;
– Το σημαντικό είναι ότι είμαι ακόμη ζωντανός, έπειτα από τρεις απόπειρες αυτοκτονίας. Πολλοί συμπάσχοντες από την ίδια ασθένεια, όμως, είχαν τραγική κατάληξη. Αν και ο αυτοκτονικός ιδεασμός δεν με έχει εγκαταλείψει, έφθασα πολλές φορές στη λεπτή γραμμή μεταξύ ζωής και θανάτου, αλλά κατάφερα να μην την υπερβώ. Μπορεί κανείς να με διαβεβαιώσει με απόλυτο τρόπο ότι αυτό δεν θα ξανασυμβεί ποτέ; Οχι βέβαια, ούτε καν εγώ τον ίδιο μου τον εαυτό.
– Πώς θα χαρακτήριζες τον αγώνα σου;
– Αισθάνομαι ότι ανεβαίνω τον Γολγοθά μου, αλλά χωρίς κανέναν... Κυρηναίο να σηκώσει για λίγο τον σταυρό μου. Γιατί ποτέ, πλην ελαχίστων περιπτώσεων δικών μου ανθρώπων, δεν ζήτησα από κανέναν να γίνει Σίμων στον βασανιστικό ανήφορό μου. Και όμως αντέχω, με τις εξάρσεις και τις υφέσεις της ασθένειάς μου.