Η κοινοτοπία του θυμού
Μας είχαν υποσχεθεί µια προεκλογική περίοδο γεµάτη πάθος. Ο θυµός θα ξεχείλιζε από το στήθος, αφροί θα έβγαιναν από τα χείλη. Ηρωικοί θυµωµένοι Eλληνες θα ξεχύνονταν καθηµερινά στους δρόµους κι ο Μητσοτάκης θα έµενε οχυρωµένος στα υπόγεια του Μαξίµου. Παρακολουθήσεις, αλαζονεία, καθεστωτική συµπεριφορά, φτώχεια, δελτία τροφίµων θα χώριζαν την Ελλάδα στα δύο. Από τη µία πλευρά των χαρακωµάτων οι αδικηµένοι, από την άλλη οι βολεµένοι και ωφεληµένοι. Σύσσωµη η αντιπολίτευση επένδυσε στον θυµό του εκλογικού σώµατος, αυτό το αίσθηµα που το 2012 καλούνταν αγανάκτηση. Και δεν είναι µόνον ο Τσίπρας. Είναι και ο Ανδρουλάκης, ακόµη και ο µοναδικός, ο ανεπανάληπτος, ο πλουµιστός Βαρουφάκης. Εντέλει πιο θυµωµένη απ’ όλους αποδείχθηκε εκείνη η αγενής πωλήτρια διαφηµιστικών του ΜέΡΑ25 που είπε ότι προτιµά να της κοπεί το χέρι παρά να το δώσει στον κ. Μητσοτάκη. Γιατί κατά τα λοιπά µια εβδοµάδα πριν από τις εκλογές το µόνο που µπορείς να συµπεράνεις µε βεβαιότητα είναι ότι το αποτέλεσµα δεν θα κριθεί από τον «θυµό» των ψηφοφόρων. Και εντέλει οι µόνοι που αποδείχθηκαν θυµωµένοι είναι οι υποψήφιοι της αντιπολίτευσης. Θυµωµένοι ο καθένας τους ξεχωριστά µε τον Μητσοτάκη και θυµωµένοι ο ένας µε τον άλλον. Τους τρώει τόσο ο θυµός τους που δεν έχουν περιθώριο να δουν την αδιαφορία του κοινού τους. Και δεν αντιλαµβάνονται ότι αυτοί οι ίδιοι έφθειραν το όπλο τους χρησιµοποιώντας το σε κάθε ευκαιρία, επίµονα, χρόνια τώρα. ∆εν αντιλαµβάνονται ότι η ελληνική κοινωνία είναι κουρασµένη και δεν έχει ξεχάσει τα αδιέξοδα που προκάλεσαν τα ξεσπάσµατα του θυµού της στο πρόσφατο παρελθόν. Ο θυµός έγινε κοινότοπο αίσθηµα, κάτι σαν τον καπιταλισµό για το ΚΚΕ.
Τελευταίος στόχος του θυµού τους είναι οι δηµοσκοπήσεις που δεν καταγράφουν τον θυµό. Και σήµερα θριαµβολογούν για την αποτυχία τους να προβλέψουν τη νίκη του Ερντογάν στην Τουρκία. Αντί να αναρωτηθούν για την κατάσταση της αντιπολίτευσης η οποία δεν διαφέρει και πολύ από την κατάσταση της δικής µας αντιπολίτευσης. Χωρίς ηγέτη έως πρόσφατα, ένα συνονθύλευµα κοµµάτων και πολιτικών που δεν µπορεί να υποσχεθεί σταθερότητα µε αποτέλεσµα οι Τούρκοι να επιλέξουν τη σταθερότητα της φθαρµένης τυραννίας που τους κυβερνά είκοσι χρόνια τώρα. Η δική µας αντιπολίτευση η οποία εµφανίζεται ως η «προοδευτική εναλλακτική» δεν έχει καν ηγέτη. Ο πλουµιστός Βαρουφάκης δεν µιλάει µε τον Τσίπρα, ο δε Ανδρουλάκης θέλει µεν συνασπισµό των δηµοκρατικών δυνάµεων, αλλά δεν θα δεχθεί για πρωθυπουργό τον Τσίπρα. Πριν επιτεθούν στους δηµοσκόπους θα έπρεπε να συσκεφθούν µε τον εαυτό τους. Με τούτα και µε κείνα η προεκλογική περίοδος αποδείχθηκε ψυχρή, πάντως η πιο ήρεµη που ζήσαµε τα τελευταία χρόνια.
ttheodoropoulos@kathimerini.gr