Παραπέτασμα

Ασε εµάς και στην Τουρκία µεσολαβεί ένα παραπετασµατάκι. Μας θολώνει τη θέα η δυτική προκατάληψη. Μιλάµε για τις τουρκικές «εκλογές», ξεχνώντας ότι δεν είναι ακριβώς σαν τις εκλογές του δικού µας κόσµου. Μιλάµε ακόµη ακόµη και για τουρκικές «δηµοσκοπήσεις», που τάχα έπεσαν έξω, σαν να µπορούσαν σε αυτή την πολυστρωµατική επικράτεια να µετρηθούν σωστά οι εκλογικές βουλήσεις. Σαν να µπορούσαν να διαµορφωθούν και να εκδηλωθούν ελεύθερα στην κάλπη.

όντως οι δηµοσκόποι να υποτίµησαν τα ερείσµατα του καθεστώτος – που δεν βασίζεται µόνο στην επιβολή, αλλά και στη γοητεία την οποία ασκεί εκείνος που µονοπωλεί την εξουσία. Μπορεί τα δυτικά µέσα ενηµέρωσης να παραπλανήθηκαν από την τουρκική ελίτ µε την οποία συνοµιλούν και από την ελλειµµατική τους αντίληψη για τη χώρα, που περιορίζεται στα αστικά κέντρα, κρατώντας αθέατη την αχανή ενδοχώρα. Οµως, ακόµη κι αν τα εργαλεία µέτρησης ήταν καλύτερα, δεν θα µπορούσαµε να πούµε τι πραγµατικά έκρινε αυτές τις «εκλογές». Ισως χρειαστούν χρόνια –µπορεί και δεκαετίες– για

να σταθµίσουµε τον βαθµό της γνησιότητάς τους.

Η αµφιβολία δεν µειώνει βέβαια την ισχύ του νικητή. Είτε ως λαοπρόβλητος είτε ως στυγνός εξουσιαστής είτε ως ένα υβρίδιο των δύο, ο Ερντογάν διατηρεί την κυριαρχία του. Και συνεπώς είναι αυτός µε τον οποίο η Ελλάδα πρέπει να ρυθµίσει τη γειτονία της, τώρα που εκείνος δεν θα έχει πια περιθώρια προεκλογικής παρέλκυσης. Τώρα που δεν θα µπορεί να αναβάλει άλλο την αναµέτρησή του µε την οικονοµία και τις προκλήσεις της µετασεισµικής ανοικοδόµησης.

αυτή η καλύτερη εξέλιξη για την Ελλάδα; Είναι όσοι προτιµούσαν την εκλογική εξουδετέρωση του καθεστώτος, ναΐφ φιλελεύθεροι –«ιλουµινάτι» χωρίς γεωπολιτική καπατσοσύνη– που αγνοούν ότι µας συµφέρει