Φόροι: μία λέξη απαγορευμένη
Στη μεταμνημονιακή Ελλάδα όποιος μιλάει για φορολογία αντιμετωπίζεται εχθρικά και δικαιολογημένα. Η φορολογική επιδρομή που υπέστησαν οι πολίτες στα χρόνια των μνημονίων έχει αφήσει ανεπούλωτες πληγές και η λέξη «φόροι» ανακαλεί αυτόματα τραυματικές μνήμες. Μάλιστα, αν κάποιο κόμμα αναφέρεται σε αυτήν την επάρατη λέξη σε προεκλογική περίοδο, καταβάλλει τίμημα βαρύ. Το σχετικό παράδειγμα είναι πολύ πρόσφατο και διδακτικό. Ομως δεν το αντιλήφθηκαν όλοι κι έτσι μετά τον ΣΥΡΙΖΑ, και το ΠΑΣΟΚ ενεπλάκη στη θεματολογία της φορολογικής πολιτικής. Στελέχη του πρέπει να εξηγήσουν στους πολίτες από πού θα βρουν τα χρήματα για τις κοινωνικές παροχές που εξαγγέλλουν. Και καταφεύγουν στη δοκιμασμένη συνταγή της φορολογίας των πλουσίων. Επειδή αυτή η ατάκα έχει φθαρεί στον χρόνο και κυρίως επειδή η Αριστερά και το ΠΑΣΟΚ ερμηνεύουν στην πράξη διασταλτικά τη λέξη «πλούσιος», ο πολίτης υποψιάζεται φορολογική επιδρομή. Αλλωστε, οι πραγματικά πλούσιοι επειδή έχουν τέτοιους δεσμούς με την πολιτική εξουσία –το λέμε και διαπλοκή– ουδείς νουνεχής Ελληνας πιστεύει πως μπορεί να φορολογηθούν σε τέτοιο βαθμό ώστε να χρηματοδοτήσουν τα κοινωνικά προγράμματα της Αριστεράς και του ΠΑΣΟΚ.
Σε αυτό το τόσο κρίσιμο ζήτημα η Νέα Δημοκρατία έχει ένα συγκριτικό πλεονέκτημα. Ενώ οι πολιτικοί της αντίπαλοι μιλούν για αυξήσεις φόρων, αυτή έχει ήδη προχωρήσει σε μειώσεις τους χωρίς να έχει περικόψει τις κοινωνικές παροχές της. Πού οφείλεται αυτό; Στο γεγονός πως μια φιλελεύθερη παράταξη αποβλέπει στην αύξηση των εισοδημάτων. Στην ανάπτυξη, ώστε να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, να παραχθεί πλούτος που θα φορολογηθεί και τελικά όλοι να είναι ευχαριστημένοι. Ενώ για τα κόμματα της Αριστεράς και το ΠΑΣΟΚ η φορολογική πολιτική έχει εισπρακτικό χαρακτήρα με κοινωνικό μανδύα, για τη Νέα Δημοκρατία αποτελεί έναν παράγοντα της αναπτυξιακής πολιτικής της. Φορολογία και ανάπτυξη βρίσκονται σε μια αμοιβαία σχέση. Η χαμηλή φορολογία συντελεί στην ανάπτυξη και η ανάπτυξη ενισχύει τα δημόσια ταμεία. Η κοινωνική συνοχή δεν επιτυγχάνεται με την αύξηση της φορολογίας, αλλά με αυτό που αποκαλείται μεγάλωμα της πίτας. Ουδόλως ενδιαφέρει τον άνεργο που θα βρει δουλειά ή τον χαμηλόμισθο που θα δει αύξηση του μισθού του, αν ο πλούσιος γίνεται πλουσιότερος.