Golden alert για τον Βαρουφάκη
Δύο εβδομάδες µετά τις εκλογές αγνοείται η τύχη του κ. Βαρουφάκη. Ορισµένοι µάλιστα σκέφτονται µήπως θα πρέπει να εκδοθεί golden alert – µια απλή silver alert δεν θα ανταποκρινόταν στην πραγµατική αξία του ανδρός. Προσωπικά, οφείλω να οµολογήσω ότι δεν ανησυχώ. Παρακολουθώντας εδώ και χρόνια την πορεία του στον δηµόσιο βίο, είµαι βέβαιος πως ο κ. Βαρουφάκης µάς κάνει µούτρα. «Αν δεν µε θέλετε µία εσείς, δεν σας θέλω εγώ δέκα». Είναι θυµωµένος µε τον ελληνικό λαό. Οχι µόνο µε όσους δεν τον ψήφισαν, αλλά και µε όσους τον ψήφισαν. Οταν µάλιστα κάποιος τόλµησε να του πει, µε τρεµάµενη φωνή, ότι ίσως, µήπως, ενδεχοµένως, θα έπρεπε να ευχαριστήσει όσους τον τίµησαν µε την ψήφο τους, ο άνθρωπος εξεµάνη. «Και γιατί να τους ευχαριστήσω; Εκαναν το αυτονόητο. Κι ας φρόντιζαν να µην είναι τόσο λίγοι. ∆εν µπορώ πια να τα κάνω όλα εγώ». Εκτοτε, λέγεται, ότι απεσύρθη µαζί µε τον θυµό του και τον αγαπηµένο του συνοµιλητή, τον καθρέφτη του. Εννοείται πως όλ’ αυτά είναι αποκυήµατα της φαντασίας µου. Οµως, θα πρέπει να αναγνωρίσω στον Ιωάννη Βαρουφάκη ότι η παρουσία του ξεπερνά ακόµη και τις πιο ακραίες εµπνεύσεις της φαντασίας.
να τον φαντασθώ, λοιπόν, θυµωµένο µε τους Ελληνες ψηφοφόρους. Βλέπει το είδωλό του στον καθρέφτη και αναρωτιέται: «Μα τι σόι άνθρωποι είναι αυτοί που δεν µπορούν να εκτιµήσουν τη διαφορά του χρυσού από το ασήµι;». Περιφέρεται από δωµάτιο σε δωµάτιο της σεµνής του έπαυλης στην Αίγινα και ψάχνει το κατάλληλο επίθετο για να χαρακτηρίσει τους ψηφοφόρους. «Ασχετοι»; «Ηλίθιοι»; «Αχρείοι»; Κι ένα τεράστιο «γιατί» κάνει την εµφάνισή του στην απεραντοσύνη του νου του. «Γιατί είναι έτσι ο κόσµος; Γιατί είναι τέτοιοι οι άνθρωποι»; Λέγεται πως για να µπορέσει να ηρεµήσει και να κοιµηθεί παρακολουθεί βίντεο από την εποχή που ήταν υπουργός Οικονοµικών. Εκείνο το δερµάτινο σακάκι, εκείνα τα πλουµιστά πουκάµισα. Ακούει επίσης τις συνοµιλίες που κατέγραφε όταν διαπραγµατευόταν µε τους οµολόγους του τη σωτηρία της Ελλάδας, της Ευρώπης, του κόσµου όλου.
θυµωµένος ο κ. Βαρουφάκης. Θα µου πείτε δεν είναι ο µόνος. Και ο ΣΥΡΙΖΑ θύµωσε µε τους ψηφοφόρους, όµως το ένστικτο επιβίωσης τον συγκράτησε. Ο Βαρουφάκης είχε την ειλικρίνεια να απελευθερώσει τον θυµό του. Και να γυρίσει την πλάτη του στους ψηφοφόρους του αλλά και στους πρώην βουλευτές του. Αυτούς δεν τους λυπάµαι καθόλου. Ας φρόντιζαν. Ούτε τον ίδιο λυπάµαι. Επιτέλους, µπόρεσε να µιλήσει ελεύθερα, διά της σιωπής του. Η δηµοκρατία γι’ αυτόν ήταν ένα παιχνίδι. Και η παρουσία του στο Κοινοβούλιο ένα κουτάκι απ’ αυτά που σου βγάζουν τα ζάρια στη Μονόπολη.
ttheodoropoulos@kathimerini.gr έναντι του ΠΑΣΟΚ έχει ανάγκη να «στεγανοποιήσει» το εκλογικό της ακροατήριο. Προς τα εκεί κινδυνεύει µάλλον να χάσει ψηφοφόρους, και όχι προς τον ΣΥΡΙΖΑ, η αποδοκιµασία του οποίου λειτούργησε για την ίδια σαν µαγνήτης συσπείρωσης στην πρώτη κάλπη.
Το δεύτερο στοιχείο είναι ότι η µέθοδος της δαιµονοποίησης όντως αποδίδει, επειδή βασίζεται σε ένα προϋπάρχον υπόστρωµα φοροφοβίας. Ισχυρισµοί του τύπου ότι «ετοιµάζουν φορολαίλαπα που θα σκοτώσει την ανάπτυξη», φαίνεται να βρίσκουν ανταπόκριση (ακόµη κι όταν είναι δύσκολο να εξηγήσει κανείς γιατί είναι παραγωγικός ο αφορολόγητος κλήρος).
Το βίωμα της µνηµονιακής υπερφορολόγησης εξηγεί το κοινωνικό κλίµα µαζικής αποστροφής προς κάθε νύξη για φόρους. Η εξήγηση, όµως, δεν είναι ολοκληρωµένη αν δεν λάβει κανείς υπ’ όψιν του και την ηγεµονία του ενός κόµµατος.
Δεν έχει τόσο σηµασία τι πάνε να πουν τα κόµµατα. Σηµασία έχει πώς µπορεί να το µεταφράζει η Ν.∆. στη γλώσσα που συγκινεί την πλειοψηφία. Την πλειοψηφία «της».