Μεγάλος κρότος με μικρή ηχώ
Οταν συσσωρεύονται όλες μαζί οι προειδοποιήσεις για απειλές που παραφυλάνε σαν ενδεχόμενες κολάσεις για να μας αρπάξουν, μοιάζει να σείονται για λίγο τα θεμέλια του κόσμου ταράζοντας την τόσο αναγκαία ξεκούραση πάνω στις νεαρές μας βεβαιότητες. Είναι ο κορωνοϊός που επιμένει –εξακολουθεί να σκοτώνει έναν άνθρωπο ανά τρία λεπτά– και η πιθανή εμφάνιση από ζώο, εργαστήριο ή ιό ζόμπι νόσου Χ, κατά τον ΠΟΥ έως και 70% περισσότερο θανατηφόρου από τη λοίμωξη COVID-19. Οι πυρκαγιές (και άλλα κλιματικά δεινά) που καταφθάνουν λόγω εκτροχιασμού από τη ρότα του περιλάλητου ουδέτερου ισοζυγίου. Ο πιθανός αφανισμός της ανθρωπότητας από την τεχνητή νοημοσύνη κ.ο.κ. Φαντασιώσεις
ανθρώπων περίφοβων που οραματίζονται συμβάντα τρομερά να διακόπτουν βίαια τη ροή των παγκόσμιων πραγμάτων; Οχι. Κίνδυνοι πασίγνωστοι, γεννήματα ανθρώπων.
Και τι κάνουμε; Στιγμιαία τρομάζουμε και τάχιστα ξεχνάμε. Είναι η κατάληξη των πυκνών συναγερμών. Η επανάληψη φθείρει τη δύναμη τόσο της δραματικής διάγνωσης όσο και των δραστικών φαρμάκων. Διότι τα καμπανάκια και ξυπνούν και ορμηνεύουν. Να θωρακιστούν τα κράτη ενάντια σε παράγοντες πανδημίας και να προετοιμάσουν καλύτερα τα συστήματα υγείας. Να
σχεδιάσουν ισχυρότερους αντιπυρικούς μηχανισμούς και να προσηλωθούν στους κλιματικούς στόχους. Να επιβραδύνουν την ανάπτυξη μιας όλο και πιο κυρίαρχης τεχνητής νοημοσύνης...
Μεγάλος θόρυβος με ισχνούς καρπούς. Εκείνοι που κερδίζουν από την ταύτιση της προόδου με την ανεξέλεγκτη μεγέθυνση οδηγώντας στην έξοδο από την τάξη του κόσμου ξέρουν πώς να χειραγωγούν κυβερνήσεις και να εκμεταλλεύονται την ανθρώπινη ροπή στην προκατάληψη, τη συνωμοσιολογία, στο θυμικό ή στη βολή και την αδιαφορία. Διότι σε συνεχή λειτουργία είναι το
εκκρεμές των ανθρώπινων συναισθημάτων ανάμεσα στον πανικό, τον φόβο πέραν των ορίων του προστατευτικού βεληνεκούς του, και στον εφησυχασμό, που γεννάει ένα αίσθημα ατρωσίας. Οι φοβικοί προσκολλώνται στα δηλητήρια, υποτιμώντας ή αμφισβητώντας τα αντίδοτα, οι ατρόμητοι παραβλέπουν και απειλές και μέτρα. Η πολιτική ενδοτικότητα στα όρια της απερισκεψίας και ο παραλυτικός τρόμος είναι οι δύο πόλοι της ίδιας ασθένειας, που συνίσταται στην καταχρηστική αφαίρεση από την πραγματικότητα της ακανθώδους ουσίας. Στην άρνηση της ανάνηψης από την εθελοτυφλία, των όπλων ενάντια στη δυστοπία.
Ομως χωρίς αυτά πώς θα ξαναρχίζαμε, ευέλπιδες, την κάθε νέα ημέρα;