Αδειες για γέλια και για κλάματα
Το πένθος είναι «βαρύτερο» για τους διορισμένους εκπαιδευτικούς και «ελαφρύτερο» για τους αναπληρωτές; Μπορεί το ερώτημα να είναι ρητορικό –ή, έστω, σκωπτικά διατυπωμένο–, ωστόσο, είναι αυτονόητο εάν δούμε τη σχετική νομοθεσία. Οι μόνιμοι εκπαιδευτικοί μπορούν να πάρουν άδεια τρεις εργάσιμες ημέρες μετά τον θάνατο συζύγου ή συγγενούς, ενώ οι αναπληρωτές δικαιούνται μόνο δύο ημέρες. Και προσοχή, απαιτείται ληξιαρχική πράξη θανάτου και, εφόσον δεν προκύπτει ο βαθμός συγγενείας, συνυποβάλλεται υπεύθυνη δήλωση. Αντιθέτως, ο νομοθέτης δεν κάνει... σκόντο στη χαρά των αναπληρωτών όταν πρόκειται για γάμο ή σύμφωνο συμβίωσης. Ετσι, και οι μόνιμοι και οι αναπληρωτές δικαιούνται πενθήμερη άδεια «σε συνέχεια με το γεγονός». Κάτι είναι και αυτό...
Οι παραδοξότητες στις εξειδικευμένες άδειες των δύο κατηγοριών εκπαιδευτικών αποτελούν το κερασάκι σε ένα καθεστώς εργαζομένων δύο ταχυτήτων. Και αυτό φαίνεται σε σειρά δικαιωμάτων - παροχών που απολαμβάνουν οι μόνιμοι αλλά όχι οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί.
Ενδεικτικό είναι ότι οι αναπληρώτριες δικαιούνται άδεια επαπειλούμενης κύησης μέχρι 20 ημέρες! Αποτέλεσμα είναι να εξαναγκάζονται είτε να δουλεύουν με κίνδυνο για την ομαλή πορεία της εγκυμοσύνης τους, είτε ωθούνται στην παραίτηση, είτε στην άδεια άνευ αποδοχών. Είναι χαρακτηριστικό το
παράδειγμα της εκπαιδευτικού στο Ηράκλειο, η οποία μεταφέρθηκε με ασθενοφόρο από το σχολείο με δίδυμη κύηση (εξ ορισμού επαπειλούμενη). Και προφανώς, το σχόλιο πως η εκπαιδευτικός γνώριζε τα δικαιώματά της πριν προσληφθεί ως αναπληρώτρια, δεν είναι η απάντηση που λύνει με δίκαιο τρόπο το πρόβλημα.
Ακόμη και στις αναρρωτικές άδειες το καθεστώς είναι διαφορετικό. Οι μόνιμοι παίρνουν τόσους μήνες όσα τα έτη υπηρεσίας τους (άρα από ένα μήνα και πάνω) ενώ οι αναπληρωτές 15 ημερολογιακές ημέρες και μετά σταματά η μισθοδοσία τους. Ετσι τρέμει το φυλλοκάρ
δι των αναπληρωτών μήπως αρρωστήσουν...
Τα διαφορετικά καθεστώτα μεταξύ των παροχών σε αναπληρωτές και μονίμους, που διατηρούνται εδώ και δεκαετίες, είναι απολύτως άδικα, και πολιτικά και εργασιακά. Ακόμη κι αν δεχθούμε ότι για λόγους εξοικονόμησης πόρων οι συμβάσεις των αναπληρωτών είναι το ανώτερο δεκάμηνες (λήγουν με το θερινό κλείσιμο των σχολείων), δεν μπορεί μια σύγχρονη πολιτεία να κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε εργαζομένους που καλούνται να κάνουν ακριβώς την ίδια δουλειά. Οι αναπληρωτές οφείλουν να απολαμβάνουν τα ίδια ακριβώς δικαιώματα με τους μονίμους. Και το υπουργείο Παιδείας να τους θυμάται όταν διαπραγματεύεται τον προϋπολογισμό του και όχι μόνο την παγκόσμια ημέρα των εκπαιδευτικών.