Σαν να πολιτεύεται στις ΗΠΑ
Το πρώτο που μου λέει ο καθηγητής Συγκριτικής Πολιτικής Ανάλυσης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Γεράσιμος Μοσχονάς όταν τον ρωτάω αν έχει αποκρυσταλλώσει την πολιτική ταυτότητα του Στέφανου Κασσελάκη, είναι ότι δεν το έχει καταφέρει ακόμη, κυρίως εξαιτίας του ελάχιστου χρόνου που αφιερώνει στην ελληνική πολιτική επικαιρότητα εξαιτίας των απαιτητικών ακαδημαϊκών καθηκόντων του. «Μήπως κι αυτό λέει κάτι;» αναρωτιέμαι μεταξύ σοβαρού κι αστείου. «Μπορεί», απαντάει, «ωστόσο ο πολιτικός λόγος του Στέφανου Κασσελάκη έχει για μένα δύο ενδιαφέρουσες πτυχές που ίσως δεν έχουν αναδειχθεί αρκετά». Σε τι αναφέρεται; «Είναι ο λόγος ενός ανθρώπου που υπήρξε μέλος της ελληνικής διασποράς. Οποιος έχει έρθει σε επαφή, έστω για λίγο, με τις ελληνικές κοινότητες των ΗΠΑ (αναφέρομαι στους Ελληνοαμερικανούς που είναι ενεργοί εντός της κοινότητας), γνωρίζει καλά τον ρόλο του “οργανωτικού” πυλώνα, παρότι σήμερα εξασθενημένου, που διαδραματίζει η Εκκλησία, και αυτό ανεξαρτήτως θρησκευτικού συναισθήματος. Επομένως, κατανοεί τη ροπή του Στέφανου Κασσελάκη προς εκδοχές του «Πατρίς - Θρησκεία - Οικογένεια», που όντως δεν αποτελούν μέρος των παραδόσεων της ελληνικής Αριστεράς. Ταυτόχρονα, οι αναφορές του σε αυτό το τρίπτυχο αποτελούν τμήμα μιας πολυσυλλεκτικής ρητορικής (και η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα και η Εκκλησία), ρητορικής που επίσης υπερβαίνει τις παραδόσεις της ελληνικής αλλά και της ευρωπαϊκής Αριστεράς.
Επίσης, είναι πασιφανές ότι η πολιτική του δράση εμπνέεται από το αμερικανικό πολιτικό σύστημα, με αποτέλεσμα να αντιλαμβάνεται την εκλογική διαδικασία ως μάχη αμιγώς προεδρική, ως μάχη ανάμεσα σε δύο βασικούς πρωταγωνιστές, σε δύο πρόσωπα. Αυτό του επέτρεψε να ανταποκριθεί καλύτερα από ό,τι οι ανταγωνιστές του στις απαιτήσεις της εκλογικής μάχης για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, ως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, λειτουργώντας με τόσο προεδρικό τρόπο, υποβαθμίζει –σε βαθμό αδιανόητο για κοινοβουλευτικό σύστημα– το σύνολο του ανώτερου στελεχικού δυναμικού του ΣΥΡΙΖΑ, στάση που πιθανώς θα δημιουργήσει ξανά εσωκομματικές εντάσεις στο μέλλον.
Θα πρόσθετα, επίσης, ότι ο πολιτικός του λόγος κατανοεί, “βλέπει” την Ελλάδα από τη θέση του εξωτερικού παρατηρητή. Αυτό έχει, κατά τη γνώμη μου, μια διάσταση θετική και μια αρνητική: από τη μία πλευρά μπορεί να δει με πιο καθαρό βλέμμα τις παθογένειες και τα προβλήματα σε σχέση με όσους είναι εγκλωβισμένοι για χρόνια στο εγχώριο πολιτικό παιχνίδι, αλλά την ίδια στιγμή αδυνατεί να συλλάβει το πόσο σύνθετη είναι η ελληνική πραγματικότητα κι επομένως και οι λύσεις που θα πρέπει να δώσει εάν βρεθεί στο μέλλον σε θέση ευθύνης. Στην αντιπολίτευση, το παιγνίδι με τις αντιφάσεις είναι πιο εύκολο, στη κυβέρνηση μπορεί να έχει βαριές συνέπειες», υπογραμμίζει ο Γεράσιμος Μοσχονάς. Σε κάθε περίπτωση,
ο έμπειρος ακαδημαϊκά και πολιτικά καθηγητής του Παντείου δεν αποκλείει να βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέου τύπου εκδοχή «χαρισματικού ηγέτη», που για την ώρα δεν μπορούμε να προεξοφλήσουμε τη δυναμική του, αλλά ούτε και να τον «διαβάσουμε» σύμφωνα με την «παλιά γραμματική» της πολιτικής επιστήμης, λέει δηλαδή κάτι που μοιάζει αρκετά με αυτό που επισήμανε και ο Ευτύχης Βαρδουλάκης. Επιπλέον, ο Γεράσιμος Μοσχονάς παρατηρεί ότι, ενώ ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κάνει διαδοχικά λάθη, υπάρχει ένας κόσμος που του τα συγχωρεί – με τρόπο που δεν θα τα συγχωρούσε στον Αλέξη Τσίπρα ή στον Νίκο Ανδρουλάκη. «Αυτό κάτι δείχνει, αλλά δεν θα είναι έτσι και για πάντα».