Το νηπιαγωγείο άνοιξε ξανά
«Πριν από μια δεκαετία το νηπιαγωγείο του χωριού είχε κλείσει. Από τότε που προέκυψαν περισσότερες ευκαιρίες για δουλειές, αρκετά ζευγάρια έμειναν ή επέστρεψαν στο χωριό. Σήμερα τα νήπια είναι τέσσερα και τα παιδιά του δημοτικού δέκα. Ο ρυθμός “ανανέωσης” είναι ένα παιδί κάθε χρόνο. Η επόμενη χρονιά θα είναι εξαίρεση, περιμένουμε διδυμάκια! Κάτι κερδίζουν οι μαθητές μας από τη ζωή στην ύπαιθρο, αλλά και κάτι χάνουν σε επίπεδο ερεθισμάτων και απόκτησης κοινωνικών δεξιοτήτων», λέει η νηπιαγωγός Ματούλα Παπαγεωργίου, που συμπληρώνει δέκα χρόνια στο Κυπαρίσσι.
«Απομονωμένοι»
«Παρά τις προσπάθειες που γίνονται και όσο κι αν οι δωρεές έχουν ωφελήσει το χωριό, οι δυσκολίες είναι συγκεκριμένες: είμαστε απομονωμένοι, αυτό δεν μπορεί να αλλάξει. “Πήγαινε όπου αλλού θέλεις εκτός από το Κυπαρίσσι, θα θαφτείς εκεί”, μου έλεγαν γνωστοί και φίλοι πέρυσι, όταν διορίστηκα. Με στήριξε όμως η τοπική κοινωνία, αγαπώ τα παιδιά, περνάω καλά. Είναι γεγονός πάντως ότι δεν υπάρχουν δραστηριότητες ούτε για τα παιδιά ούτε για τους νέους. Για μια ξένη γλώσσα (με εξαίρεση τα μαθήματα Αγγλικών που προσφέρονται μέσω του Ιδρύματος Μποδοσάκη), για φροντιστήριο ή για κάποιο σπορ, η κοντινότερη πόλη είναι οι Μολάοι: δύο ώρες πήγαιν'-έλα με το λεωφορείο», συμφωνεί η δασκάλα Βασιλική Μανωλοπούλου. «Προσπαθούμε όσο μπορούμε να καλύψουμε αυτό το κενό. Η Ματούλα κάνει εθελοντικά μαθήματα παραδοσιακών χορών, εγώ ασχολήθηκα με τη δημιουργία της βιβλιοθήκης, που είναι το καμάρι μας».
Βγαίνοντας από το σχολείο, που έχει ολοήμερη λειτουργία, συναντώ τη Στέλλα Βασιλείου. Εχει φέρει ταπεράκι με φαγητό για την εννιάχρονη κόρη της. Η οικογένειά της ασχολείται με τον τουρισμό, έχουν ενοικιαζόμενα δωμάτια. «Πάει καλύτερα το χωριό τα τελευταία χρόνια. Βοήθησε πολύ η αναρρίχηση γιατί έχουμε επισκέπτες εκτός σεζόν, αλλά και πάλι κρατάμε Θερμοπύλες, ειδικά τον χειμώνα. Είμαστε μακριά από τα πάντα, όλα είναι δύσκολα. Μόλις η κόρη μας τελειώσει το δημοτικό θα πρέπει, για να φοιτήσει στο γυμνάσιο, να πάει στους Μολάους, να μείνει στη μαθητική εστία. Πώς θα μείνει μόνο του, μακριά από τους γονείς του, ένα παιδί δώδεκα ετών; Τον αγαπώ τον τόπο μου, μου αρέσει η ζωή εδώ, όμως είναι συνεχής ο πόλεμός μας για το καλύτερο».