Ο κόσμος φεύγει, ένας άλλος έρχεται
Ετσι συμβαίνει πάντα. Οι παλιότερες γενιές βλέπουν με τρόμο κάθε φορά τη νέα γενιά που έρχεται και πιστεύουν ότι επειδή γκρεμίζεται ο δικός τους κόσμος, γκρεμίζεται και ο κόσμος όλος. Ευτυχώς η ζωή είναι πολύ πιο απλή και πολύ πιο σύνθετη συγχρόνως, και για αυτό κρατά τα χρήσιμα και βάζει στην άκρη τα άχρηστα και τα περιττά. Και ποιος κάνει αυτές τις αξιολογικές κρίσεις για το τι είναι χρήσιμο και τι άχρηστο; Μα φυσικά το πνεύμα της εποχής. Ετσι προχωράμε μπροστά, παρά την απαισιοδοξία των παλαιοτέρων που σχεδόν πάντα βλέπουν μια οπισθοδρόμηση στο νέο που έρχεται.
Τις προάλλες κάναμε μια καφενειακού επιπέδου κουβέντα καλοί φίλοι, γεννημένοι όλοι στις αρχές της δεκαετίας του 1950. Είμαστε ως γνωστόν η γενιά της πασταφλόρας, καθώς δεν γνωρίσαμε προσφυγιά και ξεριζωμούς, πολέμους και Κατοχή και ό,τι ακολούθησε. Το βαρύτερο πλήγμα που υποστήκαμε ήταν μάλλον η μνημονιακή περίοδος, κάτι που αν από κάποια γωνιά μάς έβλεπαν οι γονείς μας θα θύμωναν και θα γελούσαν, συγχρόνως, μαζί μας. Θυμόμασταν λοιπόν πώς μας αντιμετώπισαν στα μέσα της δεκαετίας του 1960 οι πατεράδες μας, άνθρωποι κλασικοί, παραδοσιακοί θα έλεγα, όταν εμφανιστήκαμε με παντελόνι καμπάνα, μακρύ μαλλί με φράντζα, ακούγοντας μια μουσική με μυστήριους ήχους, σαν αυτή των Μπιτλς. Κι όμως
τελικά συνυπήρξαμε μια χαρά κι εμείς μορφωθήκαμε, όπως μορφωθήκαμε στην επόμενη δεκαετία, και οι γονείς μας αποδέχθηκαν καταστάσεις με πολύ πιο «βαριά περιστατικά» από αυτά της καμπάνας και της ηλεκτρικής κιθάρας. Ετσι πορεύονται οι κοινωνίες.
Σήμερα, ευρισκόμενοι στη θέση των γονιών μας απορούμε με το TikTok και τους τρόπους επικοινωνίας των παιδιών μας
Και οι επόμενες γενιές θα πορευθούν όπως κι εμείς, όπως πορεύθηκαν και όλοι οι προηγούμενοι. Παλεύοντας, δημιουργώντας, καταστρέφοντας, άλλοτε όρθιοι και άλλοτε πεσμένοι.
και κάποιοι ίσως και να ανησυχούν για το πώς θα είναι η κοινωνία μας σε είκοσι χρόνια, δηλαδή πώς θα μεγαλώσουν τα εγγόνια μας. Επειδή είμαι εκ πεποιθήσεως «κουμπωμένος» με τους εκάστοτε ανησυχούντες, νομίζω πως και οι επόμενες γενιές, δημιουργώντας τον δικό τους κόσμο, θα πορευθούν όπως κι εμείς, όπως πορεύθηκαν και όλοι οι προηγούμενοι. Παλεύοντας, δημιουργώντας, καταστρέφοντας, άλλοτε όρθιοι και άλλοτε πεσμένοι. Αυτή είναι η ομορφιά της ζωής.